Εχοντας πάρει άδεια για την επιστροφή στο Ολυμπιακό Χωριό, για αρκετή ώρα συνομιλούσε εκεί με την μητέρα του, που βρέθηκε στο Παρίσι για να τον καμαρώσει. Δυστυχώς για τον ίδιο, είχε φύγει από τη γαλλική πρωτεύουσα ο πατέρας του, που έζησε την πίκρα της τέταρτης θέσης στα 100 μέτρα ύπτιο και την απώλεια του βάθρου για μόλις δύο εκατοστά του δευτερολέπτου, αλλά εξέφραζε πριν τον τελικο στα 200 βεβαιότητα για την επιτυχία του γιου του.
«Αφιερώνω αυτό το μετάλλιο στην οικογένειά μου, γιατί αυτή είναι που με στηρίζει στα δύσκολα – και ο δρόμος ήταν πολύ δύσκολος και ανηφορικός μέχρι να έρθει αυτή η λύτρωση», έλεγε και ξαναέλεγε μετά την επιτυχία του, μη μπορώντας ακόμα να την συνειδητοποιήσει, ο πρώτος Έλληνας κολυμβητής που κατακτά μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες στην πισίνα. Αν εξαιρέσουμε το ασημένιο του Γιαννιώτη στην ανοιχτή θάλασσα στο Ρίο, πρέπει να τρέξουμε πίσω στο 1896 για το προηγούμενο ελληνικό μετάλλιο στο κολύμπι, σε εποχές που όμως δεν υπήρχαν κολυμβητήρια.
Η οικογένεια! Αυτή είναι, ελλείψει του κράτους, ο μεγάλος χορηγός στον ελληνικό αθλητισμό. Κρύβεται πίσω από όλες τις μεγάλες επιτυχίες. Μια μέρα πριν, ο Θεόδωρος Τσελίδης είχε σπεύσει να αφιερώσει το μετάλλιό του στη μητέρα του που έχει περάσει τα πάνδεινα για να τον μεγαλώσει με αξιοπρέπεια στην Ελλάδα. Τώρα ο Χρήστου αφιέρωσε την δική του ιστορική επιτυχία στην οικογένεια και ιδιαίτερα στον αδελφό του, «που γνωρίζει την δύσκολη καθημερινότητά μου και είναι διαρκώς στο πλάι μου».
Ενδιαμέσως, το πρωί της Πέμπτης, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, που τερμάτισε τυλιγμένη με τις ελληνικές σημαίες στο βάδην, εστίασε και αυτή στον ρόλο της οικογένειας για να έχει διάρκεια αυτή η τεράστια καριέρα της. Στον αγώνα της στο Τροκαντερό είχαν σπεύσει για να της συμπαρασταθούν και είχαν διασκορπιστεί σε διάφορα σημεία της διαδρομής σύζυγος, μητέρα, κουμπάρα, αδέλφια, ανίψια (ακόμα και ένα που βρίσκεται ακόμα στην… κοιλιά της μαμάς του). Και μέλη άλλων οικογενειών, όπως της Ελισάβετ Τελτσίδου, γιατί τα μέλη της Ελληνικής Ολυμπιακής Ομάδας γίνονται στην πορεία των ημερών μία οικογένεια και τα μέλη της δικών τους οικογενειών μια ακόμα μεγαλύτερη οικογένεια, με όλους να στηρίζουν την εκάστοτε ελληνική συμμετοχή.
Ούτε στον αγώνα του Χρήστου ούτε στου Τσελίδη ούτε στης Ντρισμπιώτη βρέθηκε κοντά οποιοσδήποτε εκπρόσωπος της ελληνικής πολιτείας. Κυριολεκτικά αλλά και... μεταφορικά. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, η παρουσία τους εδώ δεν θα προσέφερε και τίποτα. Όπως και δεν προσέφερε ιδιαίτερα τις πρώτες ημέρες τις διοργάνωσης, που βρέθηκαν στο Παρίσι Μητσοτάκης και Βρούτσης. Και μεταξύ μας, αν κάποιος πολιτικός ήταν εδώ το βράδυ της Πέμπτης, στο Ρολάν Γκαρός θα είχε πάει, καθώς στα μάτια ενός πολιτικού, πιο εμπορικό και άρα με πιθανότητες μεγαλύτερης προσωπικής προβολής φάνταζε το παιχνίδι του Τσιτσιπά με τον Τζόκοβιτς. Άλλωστε αυτό έκαναν και οι περισσότεροι Έλληνες απεσταλμένοι – και έτρεχαν και δεν έφταναν μετά. Από τους τυχερούς εμείς, πήγαμε και είδαμε μόνο τα πρώτα τρία γκέιμς στο ματς του Στέφανου και στη συνέχεια κινηθήκαμε προς το κολυβητήριο, για να ζήσουμε απο κοντά και το δεύτερο μετάλλιο της Ελλάδας στην διοργάνωση. Και ας γκρίνιαζαν κάποιοι επειδή «φύγαμε από τη ματσάρα στο τένις για να δούμε τον δικό μας να τερματίζει όγδοος», όπως έλεγαν οι εκτιμήσεις πριν την κούρσα.
Η Πολιτεία που τόσο απλόχερα μοιράζει τα συγχαρητηρια και φουσκώνει από υπερηφάνεια, σημασία έχει να βοηθάει πριν, για να μπορέσουν αυτά τα παιδιά να φτάσουν στο σημείο να εκπροσωπούν το εθνόσημο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά σπανίως συμβαίνει αυτό. Αντιθέτως, στην Ελλάδα έχουμε τη νοοτροπία να επιβραβεύουμε τους αθλητές μόνο όταν φέρνουν επιτυχίες. Και ο Χρήστου, ο Τσελίδης, η Ντρισμπιώτη, ακόμα και ο Στέφανος Τσιτσιπάς και η Μαρία Σάκκαρη είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Αμφιβάλει κανείς ότι οι δύο κορυφαίοι τενίστες μας δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, αν δεν βρίσκονταν από πίσω ισχυρές (και πλούσιες) οικογένειες για να τους στηρίξουν;
Βέβαια, αμέσως μετά την επιτυχία, όλοι σπεύδουν για τα μπράβο και τα ζήτω. Και δεν εξαιρώ και εμάς τους δημοσιογράφους. Το είδαμε με τον Τσελίδη, το είδαμε και με τον Χρήστου. Έτοιμα είναι τα tweets, οι αναρτήσεις και οι ανακοινώσεις – απλά αλλάζουν τα ονόματα και οι φωτογραφίες. Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια.
«Παλεύουμε για να αντιμετωπίσουμε αντιπάλους που προέρχονται από χώρες που μόνο για το τζούντο λαμβάνουν χρήματα από την πολιτεία περισσότερα από όσα δίνονται στην Ελλάδα συνολικά στον ελληνικό αθλητισμό», μας έλεγε με παράπονο μετά το μετάλλιο του Τσελίδη ο ομοσπονδιακός προπονητής Νίκος Ηλιάδης, ο άνθρωπος που έχει χαρίσει και τα τρία μετάλλια της Ελλάδας στο άθλημα. Ενα παράπονο που υπάρχει από όλες τις ομοσπονδίες, από όλους τους αθλητές αυτού του επιπέδου.
Οταν τα λένε αυτά εκείνοι που παίρνουν μετάλλια, φανταστείτε τι συμβαίνει με εκείνους που δεν τα καταφέρνουν και μοιραία δεν πέφτουν επάνω τους οι προβολείς, ώστε να μπορέσουν στην πορεία να εκμεταλλευθούν την δημοφιλία τους και να εξασφαλίσουν (κρατικές) χορηγίες ή (ιδιωτικούς) χορηγούς. Μετά απορούμε και κάποιοι κατακρίνουμε που ορισμένοι κορυφαίοι παλιοί πρωταθλητές μας σπεύδουν σε ριάλιτι για να βγάλουν κάποια περισσότερα χρήματα. Αφού η πολιτεία εγκαταλείπει τους αθλητές όταν δεν φέρνουν επιτυχίες (τα όποια χρήματα δίνονται για προετοιμασία υπολογίζονται με βάση τα αποτελέσματα των προηγούμενων ετών και όχι τις προοπτικές επιτυχίας). «Μοναχικός ο δρόμος», που είπε και η Ελισάβετ Τελτσίδου μετά την δική της αποτυχία στο τζούντο.
Μοναχικός ο δρόμος της Τελτσίδου. Αλλά για το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής και του Τσελίδη. Και του Χρήστου. Και της Ντρισμπιώτη, του Γκολομέεφ, του Καραλή, της Στεφανίδη, του Μίλτου, των κωπηλατών μας, των σκοπευτών μας, όλων μα όλων των αθλητών μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Με βασικό χορηγό, πίσω από κάθε έναν και κάθε μία, την οικογένεια. Και για κάθε αθλητή που δεν κατάφερε να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά έχει το όνειρο μιας αθλητικής καριέρας και καθημερινά κάνει θυσίες, προσπαθεί, προπονείται, από τη μία άκρη της Ελλάδας ως την άλλη.
Για αυτούς πρωτίστως, για την οικογένειά της, τα δάκρυα της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη μετά τον τερματισμό της στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας της. Για αυτούς και τα δάκρυα του τεράστιου Απόστολου Χρήστου, που βούρκωσε στην στιγμή της απονομής στην κολύμβηση. Για τους ίδιους τους αθλητές και τις οικογένειές τους.
Οι άλλοι ας μείνουμε διακριτικά μακριά. Να χαιρόμαστε με την χαρά τους, άντε, να βγάζουμε και καμια «σέλφι» για να πάρουμε μερικά like στα social media από την λάμψη τους (και δεν εξαιρώ από αυτό πρωτίστως και εμάς τους δημοσιογράφους, εμού συμπεριλαμβανομένου). Αλλά δεν ανήκει σε κανέναν μα κανέναν άλλον, πλην των ιδίων και των οικογενειών τους, μερίδιο από τις επιτυχίες τους.
Ειδικά στην περίπτωση της πολιτείας, μερίδιο ανήκει μόνο στις «αποτυχίες», αν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έτσι, που είναι άλλωστε και οι περισσότερες...
