Ο Τάσος Σταθόπουλος είναι ένα διαφορετικό είδους ανθρώπου από τα συνηθισμένα. Ξεκίνησε να τρέχει από μικρό παιδί μετά από παρότρυνση του πατέρα του και δεν σταμάτησε μέχρι και σήμερα παρά το γεγονός ότι οδεύει προς τα 70 του χρόνια.
Η πλούσια εμπειρία που έχει από δρομικούς αγώνες όλων των ειδών ανά τον κόσμο τον οδήγησε στην συγγραφή ενός βιβλίου. Το βιβλίο του «Στα ανεξερεύνητα άδυτα της αντοχής» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος είναι μία διαφορετική βιογραφία.
Ο ίδιος μιλώντας στο SDNA καταγράφει τα μαθήματα που πήρε από την αθλητική του πορεία όλα αυτά χρόνια. «Είμαι μάχιμος 55 χρόνια» δηλώνει και συμπληρώνει: «Δεν το έβαλα ποτέ κάτω, είχαν διάφορες αναποδιές στη ζωή μου ακρωτηρίασα το χέρι μου, μου έτυχαν διάφορα τροχαία αλλά ούτε αυτά ήταν ικανά να με σταματήσουν».
«Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ξεκίνησα τον αθλητισμό. Του χρόνου κλείνω τα 70. Με παρότρυνε και ο πατέρας μου να γυμνάζομαι από μικρό παιδί. Είχα μία ιδιαίτερη αγάπη και συμπάθεια να τρέχω από μικρό παιδί. Από 12 χρονών μου άρεσε και στο σχολείο ξεχώριζα, με τον γυμναστή μου να με έχει ως πρότυπο για τους υπόλοιπους μαθητές. Μου άρεσε να τρέχω, να κάνω καλά τις ασκήσεις. Στη συνέχεια μου δόθηκε ευκαιρία να τρέχω στο δάσος του Χαϊδαρίου, που είχαμε εκεί ένα σπίτι. Μου άρεσε από μόνος μου να αθλούμαι. Έφτασα στο σημείο να τρέξω τον πρώτο μου μαραθώνιο όταν είχα κάνει οικογένεια και ήμουν 27 ετών» τόνισε για το αθλητικό του ξεκίνημα.
Ο τερματισμός στον πρώτο του μαραθώνιο αποτέλεσε την πρώτη σπίθα που έγινε... πυρκαγιά για τον Τάσο Σταθόπουλο: «Ο πρώτος μαραθώνιος που έτρεξα στην κλασική διαδρομή με άλλαξε παντελώς. Εκεί κόλλησα. Από εκεί σε συνδυασμό με την οικογένειά μου και το επάγγελμά μου, είμαι επιπλοποιός και είχα κάποιον ακρωτηριασμό στο χέρι μου αλλά αυτό ποτέ δε με σταμάτησε. Έτυχε να τρέξω πολλούς μαραθωνίους, να μπω στις υπεραποστάσεις, στο Σπάρταθλον και μετά να ακολουθήσω και το τρίαθλο. Θεώρησα ότι το τρίαθλο ήταν πλέον το καταφύγιό μου. Μου έδωσε πάρα πολλά όχι μόνο τα μικρά αλλά και τα μεγάλα. Το ένα βήμα έφερε το άλλο και κατέληξα στο iroman αλλά και το ultraman. Αυτοί οι αγώνες ήταν μία μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσω πολλές χώρες στο εξωτερικό αλλά και πολλές διαφορετικές κουλτούρες».
Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του επιτεύγματος του Τάσου Σταθόπουλου αξίζει να αναφέρουμε ότι ο αγώνας ironman περιλαμβάνει 3.800 μέτρα κολύμπι, 180 χιλιόμετρα ποδηλασία και έναν μαραθώνιο 42.195 μέτρων. Ο Ironman με την ατσάλινη θέληση έχει τερματίσει τέτοιου είδους αγώνες επτά φορές και ετοιμάζεται για την όγδοη εφόσον καταφέρει να ταξιδέψει στην Εσθονία.
Είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία υπεραθλητής στην Ελλάδα που έχει καταφέρει κάτι παρόμοιο και ο γηραιότερος στα Βαλκάνια έχοντας ένα ιδιότυπο ρεκόρ. Ο αγώνας ultraman είναι από τους πλέον απαιτητικούς παγκοσμίως και περιλαμβάνει 10 χιλιόμετρα κολύμπι, 420 χιλιόμετρα ποδηλασία και 84 χιλιόμετρα τρέξιμο.
«Έχω την περηφάνια σήμερα να είμαι ο μεγαλύτερος ηλικιακά ironman και στα Βαλκάνια. Έχω και μία παγκόσμια άτυπη διάκριση έχοντας τερματίσει και το ultraman. Ο γιος μου το έχει τερματίσει επίσης. Είμαστε 6-7 Έλληνες που το έχουμε καταφέρει. Έχω τερματίσει επτά φορές τον αγώνα ironman. Θα είναι και κάτι σημαντικό για μένα να τερματίσω για όγδοη φορά σε ηλικία 70 ετών έναν τέτοιο απαιτητικό αγώνα. Έχω κάνει και αγώνες για φιλανθρωπικό σκοπό για τα παιδιά της Φλόγας, με κριτές, με συνοδεία κτλ για το αξιόπιστον του αγώνα. Έχω κάνει ποδηλατικές διασχίσεις στην Ευρώπη. Έχω 46 τερματισμούς σε μαραθώνιους δρόμους ενώ έχω τρέξει και στο Σπάρταθλον με 170 χιλιόμετρα» σημειώνει στο SDNA ο Τάσος Σταθόπουλος ως ένα μικρό δείγμα των αγώνων που έχει δώσει ανά τον κόσμο.
Τι είναι όμως αυτό που του δίνει κουράγιο κατά τη διάρκεια ενός επίπονου και απαιτητικού αγώνα; «Όπως γράφω και στο βιβλίο μου, είναι πάρα πολλοί αθλητές που λένε ότι δεν πρέπει να μπερδεύουν τα συναισθήματα μέσα στους αγώνες. Λένε ότι τους κόβει τον ρυθμό και χάνουν πρωτιές. Εγώ σαν απάντηση λέω ότι αντιθέτως, επειδή είμαι και συναισθηματικός, έχω πάντα στο μυαλό μου αγαπημένα πρόσωπα που υπάρχουν αλλά και που έχουν φύγει από τη ζωή αλλά και τα εγγόνια και την οικογένειά μου. Σκέφτομαι όλους αυτούς αλλά και αγαπημένους φίλους που μου δίνουν κουράγιο. Αυτοί μου δίνουν ώθηση. Εγω σαν πρότυπό μου δεν είχα τους υποτιθέμενους παγκόσμιους πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες που τα μετάλλιά τους δεν είναι καθαρά έτσι όπως έχει καταντήσει ο πρωταθλητισμός. Εγώ στέκομαι στο ερασιτεχνικό κομμάτι. Είμαι τελείως ερασιτέχνης, δεν έχω πάρει βοήθεια από κανέναν. Κάνω κάτι περισσότερο γιατί το θέλει η ψυχή μου και η καρδιά μου. Τα ψυχικά μου απωθέματα υπερτερούν της σωματικής μου δύναμης κι αυτό έχει αποδειχθεί κι αυτό εξακολουθώ να κάνω».
Στη συνέχεια υπογράμμισε ποιους ανθρώπους είχε ως πρότυπα στη ζωή του: «Υπάρχουν άνθρωποι που τρέχουν με συνοδό, άνθρωποι με σιδερένια πόδια και ατσάλινη θέληση ανεβαίνουν στο Έβερεστ. Ξέρω ότι υπάρχει στην Ινδία ένας μαραθωνοδρόμος 103 ετών. Όλοι αυτοί είναι για εμένα τα πραγματικά πρότυπα της ζωής. Αυτός είναι για εμένα ο υγιής αθλητισμός. Εγώ ακολουθώ αυτούς τους ανθρώπους που με συγκινούν. Αυτούς βλέπω και θέλω να κάνω το επόμενο βήμα γιατί πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω. Στα 70 μου χρόνια δε θέλω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα απλώς είναι κάτι που κάνω για εμένα και την οικογένειά μου. Μέσα στον αγώνα σκέφτομαι αυτούς και τα καταφέρνω πάντοτε».
Τι τον ώθησε όμως να γράψει ένα βιβλίο - απόσταγμα των εμπειριών του όλα αυτά τα χρόνια; «Το βιβλίο ήρθε με τα χρόνια γιατί έχω 55 χρόνια που είμαι μάχιμος. Έχω ένα αθλητικό ταξίδι πίσω μου. Αυτό που με έκανε να γράψω το βιβλίο είναι όταν σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό για αγώνες τύπου ironman, μου είπαν ορισμένοι φίλοι μου να το κάνω. Τότε ήμουν 62 χρονών και είχα μέσα στο μυαλό μου να το κάνω. Μου είπαν ότι πρέπει να γράψω ένα βιβλίο προκειμένου να καταγράψω και τις προσπάθειές μου. Η ιδέα μπήκε στο μυαλό μου και ξεκίνησα να γράφω. Αυτό το βιβλίο είναι ουσιαστικά μία βιογραφία κι έχει να κάνει από την παιδική μου ηλικία μέχρι και σήμερα το πώς λειτουργώ, πώς πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσαν τα παιδιά μου έγιναν κι αυτοί ερασιτέχνες αθλητές. Χαίρομαι που τα παιδιά μου ακολούθησαν τα βήματά μου όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά έγιναν και σπουδαίοι άνθρωποι. Τα χρόνια περνούν κι έχουμε τη χαρά και τη διάθεση να συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Ο πραγματικός αθλητισμός μας δίνει ενέργεια και δύναμη. Κάθε βήμα που κάνουμε είναι και πόνος. Ο πόνος πάντοτε στη ζωή μας κάνει καλύτερους γιατί ό,τι μας πονάει το αγαπάμε περισσότερο. Δεν τα βρίσκουμε όλα έτοιμα. Πρέπει να ζοριστούμε σε πολλές φάσεις της ζωής μας. Κάπως έτσι είναι η φιλοσοφία μου».
Κλείνοντας δε θα μπορούσε να μη δώσει τη συμβουλή του σε όλους τους νέους αθλητές αλλά και τους γονείς: «Το παιδί πρέπει να ασχοληθεί με το σπορ που θέλει και να επενδύσει πραγματικά πάνω σε αυτό. Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιες οικογένειες σπρώχνουν κάποιο παιδί σε κάποιο άθλημα επειδή είναι δημοφιλές όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι τα παιδιά πρέπει να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Πάντοτε πρέπει να προωθούμε τον υγιή αθλητισμό. Για δέκα χρόνια γύρισα πολλά σχολεία και μιλούσα στα παιδιά για τη σημασία του υγιούς αθλητισμού. Αυτό σημαίνει μακριά από φάρμακα και αναβολικά. Έχουμε στο μυαλό μας τα παιδιά να κάνουν αυτό που αγαπάνε, ακόμη κι αν δεν το κάνουν επαγγελματικά τουλάχιστον να μπορούν κάθε μέρα να περπατάνε ακόμη και 20 λεπτά. Δεν χρειάζεται κανείς να γίνει ironman ή υπερμαραθωνοδρόμος αρκεί να αγαπάει τον αθλητισμό και να αθλείται. Να γυμνάζει το σώμα του με υγιή μέσα. Η πραγματική ευτυχία εκεί κρύβεται. Στην καθαρή ανάσα που μπορούμε να πάρουμε για να κάνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή μας και που μας δίνει τη δυνατότητα να ανταποκρινόμαστε στις δυσκολίες».
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα και το βιβλίο
Ο Τάσος Σταθόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1952. Υπήρξε Βιοτέχνης Επιπλοποιός. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον κλασικό αθλητισμό και στην ηλικία των 27 ετών έτρεξε τον πρώτο του Μαραθώνιο δρόμο. Έκτοτε στα επόμενα 41 χρόνια συνδύασε οικογένεια- εργασία και αγώνες αντοχής διαρκείας. Ταξίδεψε σε 42 χώρες από τις οποίες 25 αγωνίστηκε σε σύνθετους και μεμονωμένους αγώνες. Σε παγκόσμιο επίπεδο στην ηλικιακή του κατηγορία (παρά τις μικρο αναπηρίες του) κατατάσσεται στην πρώτη δεκάδα με εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα σε κολύμπι-ποδηλασία-τρέξιμο -ορειβατικές αναβάσεις. Αγωνίζεται εν μέρει και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Με τιμητική άδεια του Υπουργείου Παιδείας δίδαξε ανιδιοτελώς από το 2008 -2018 στις σχολικές κοινότητες την ‘‘διά βίου άθληση με υγιή συναγωνισμό’’, τον ‘‘οικογενειακό αθλητισμό’’, τον ‘‘Μαραθώνιο δρόμο’’ και το αγώνισμα του ‘‘τριάθλου’’.
Το έργο:
Μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη αθλητική βιογραφία, με δύναμη ψυχής και κατάθεση σωματικής καταπόνησης, που καθιστούν την προσφορά του αθλητή-ανθρώπου-δασκάλου φάρο ανθρωπιάς με αποδέκτη το ευρύ κοινωνικό σύνολο, πνεύμα νικητή ενάντια στα όρια της ανθρώπινης φύσης, που τελικά υποκύπτει σ’ αυτό που της υπαγορεύει η ίδια η ψυχή, το «θέλω» είναι ανώτερο του «μπορώ».
