Δεν ενδείκνυνται όλα τα κρασιά για παλαίωση. Για να αφήσεις ένα κρασί να ωριμάσει και να αναπτύξει τριτογενή αρώματα, το γνωστό μπουκέτο, πρέπει να το «σηκώνει» η ποικιλία και να το υποστηρίζει η παραγωγή της χρονιάς. Αντιστοίχως, ισχύει και με τους αθλητές. Για να ξεχωρίσει ένας αθλητής, δεν αρκεί να έχει ταλέντο, πρέπει να «σηκώνει» την προπόνηση και να αντέχει μέσα στο χρόνο. Ο Άγγελος Βλαχόπουλος είναι η περίπτωση που αθλητή που διέθετε όλα τα προσόντα για να ξεχωρίσει και που όμως ποτέ δεν επαναπαύτηκε σε αυτά, αντιθέτως δούλεψε σκληρά διαψεύδοντας όσους κάποτε τον αμφισβήτησαν.
Συναντήσαμε τον 31χρονο πια πολίστα στο κολυμβητήριο «Π. Καπαγέρωφ» λίγες ημέρες προτού η εθνική ομάδα πόλο των ανδρών αναχωρήσει για προετοιμασία στη Χαλκίδα ενόψει του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στο Σπλιτ.
Η τελευταία φορά που τα είχαμε πει από κοντά ήταν το 2015 λίγο αφότου το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είχε κατακτήσει το πρώτο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Τότε ο Βλαχόπουλος έκανε τα πρώτα του βήματα προς την απόλυτη καταξίωση, σήμερα μετρώντας επτά χρόνια εμπειρίας στις κορυφαίες ομάδες του εξωτερικού, πιο ώριμος και πιο συνειδητοποιημένος είναι έτοιμος να οδηγήσει την εθνική μαζί με τους συμπαίκτες του σε νέες επιτυχίες.
Πότε άρχισες να σκέφτεσαι ότι το πόλο θα είναι ο τρόπος που θα βιοπορίζεσαι;
«Πήγα στη Βουλιαγμένη σε ηλικία 17 χρονών. Η ομάδα μου έδωσε συμβόλαιο και μάλιστα καλό και τότε ένιωσα ότι έπρεπε να αποδείξω ότι αξίζω. Έτσι ξεκίνησα να το βλέπω επαγγελματικά πολύ νωρίς.
Από παιδί όμως σκεφτόμουν ότι με αυτό ήθελα να ασχοληθώ, παρά τις δύσκολες καταστάσεις που βίωσα. Όντας στη Θεσσαλονίκη έως τα 16, μπορώ να πω ότι η συντριπτική πλειοψηφία, σε ποσοστό 99% πίστευε ότι δεν κάνω για το άθλημα. Ήταν σίγουροι ότι δεν θα έπαιζα ποτέ στην Α1, με εξαίρεση τον Όμηρο Πολυχρονόπουλο, τον προπονητή του ΠΑΟΚ τότε, ο οποίος πίστευε πολύ σε μένα και τον Χρήστο Μπάκα. Σε αυτούς οφείλω πολλά γιατί δεν έδωσαν ποτέ σημασία σε όλα όσα λέγονταν για μένα. Αντιθέτως με πίστεψαν και με εμπιστεύτηκαν».
Η πεποίθηση ότι δεν κάνεις, εκπορευόταν από το γεγονός ότι ήσουν ανήσυχο πνεύμα ή λόγω σωματοδομής;
«Το πίστευαν λόγω του σωματότυπου μου. Ήμουν πολύ μικροκαμωμένος και δεν έδειχνα να έχω κάποιο μεγάλο ταλέντο. Ήμουν όμως ένα παιδί που δούλευε πολύ σκληρά. Ήμουν αποφασισμένος να γίνω από τους καλύτερους παίκτες στην Ελλάδα και δεν υπήρχε τίποτα και κανένας που θα με σταματούσε».
Πόσο έχει αλλάξει ο «χάλκινος» παγκόσμιος πρωταθλητής Άγγελος του 2015 σε σχέση με τον τωρινό;
«Πολύ. Σκέφτομαι εντελώς διαφορετικά. Τότε ήμουν πιο νέος, το μυαλό μου πετούσε εδώ και κι εκεί. Τώρα υπάρχει καθαρή σκέψη μέσα και έξω από το παιχνίδι».
Η εθνική ομάδα πόσο έχει αλλάξει;
«Τότε κύριος στόχος της ομάδας ήταν να κάνει καλά παιχνίδια. Σήμερα είμαστε στην ελίτ. Από τη στιγμή που πηγαίναμε στη Βουδαπέστη, ως «ασημένιοι» Ολυμπιονίκες αυτονόητα στόχος ήταν ένα μετάλλιο. Από μόνο του αυτό δίνει αυτοπεποίθηση, κάναμε καλά παιχνίδια με βασικότερο αυτό κόντρα στους Ιάπωνες, μετά το οποίο άνοιξε ο δρόμος για να μπούμε εύκολα στην τετράδα.
Για να καταλήξω, το 2015 ήταν τεράστια επιτυχία το χάλκινο, τώρα όμως μπορούσαμε ακόμα και το χρυσό».
Υπήρχε κάποιος αθλητής που θαύμαζες πολύ από μικρός;
«Ναι, βέβαια, ο Χρήστος Αφρουδάκης. Ήταν το πρότυπο μου, ήθελα πολύ να του μοιάσω. Είχα την τύχη να είμαστε συμπαίκτες και στη Βουλιαγμένη το δεύτερο χρόνο παρουσίας μου στην ομάδα και στην εθνική. Πλέον είμαστε καλοί φίλοι και ανά πάσα στιγμή θα τον πάρω να μιλήσουμε τόσο για το παιχνίδι όσο και για εξωαγωνιστικά θέματα».
Αλήθεια πώς προέκυψε το πόλο;
«Η μαμά μου είναι υπεύθυνη. Έκανα κολύμβηση, αλλά κάποια στιγμή βαρέθηκα και τα παράτησα. Ξεκίνησα λοιπόν να παίζω ποδόσφαιρο. Μία μέρα μου πρότεινε να πάμε να δούμε μία προπόνηση πόλο. Ξετρελάθηκα. Από την επομένη το πρωί κιόλας ξεκίνησα με τον Άγγελο Κλώτσικα και έκτοτε δεν σταμάτησα ποτέ. Ήμουν περίπου 12 ετών, τότε».
Να υποθέσω ότι ήσουν ανήσυχο πνεύμα και ότι η μαμά σου δεν ήταν φανατική του ποδοσφαίρου;
«Ναι ήμουν πάντα ανήσυχος, μου άρεσε να βρίσκομαι σε κίνηση. Σε ότι αφορά στο ποδόσφαιρο σωστά υπέθεσες δεν το πολυγούσταρε κανείς από τους δυο γονείς μου».
Την επόμενη χρονιά του πρώτου χάλκινου μεταλλίου έφυγες στην Ιταλία και την Ποζίλιπο, ακολούθησε η Έγκερ για τρία χρόνια, επέστρεψες Ιταλία στην Μπρέσια και τώρα στη Νόβι Μπέογκραντ. Είναι ο 6ος χρόνος στο εξωτερικό, σε δυσκόλεψε όλο αυτό;
«Όχι, έχω συνηθίσει. Δεν δυσκολεύτηκα πουθενά. Όπου πήγαινα φρόντιζα να κάνω μαθήματα για να μπορώ να μάθω γρήγορα την γλώσσα και να συνεννοούμαι καλύτερα. Ουγγρικά έκανα μόνος μου μαθήματα και μπορώ να πω ότι έφτασα να έχω ικανοποιητικό επίπεδο, παρότι δεν είναι εύκολη γλώσσα. Όμως όταν μιλάς συνέχεια και ρωτάς «Πώς λέγεται αυτό;», «Πώς λέγεται το άλλο;» μαθαίνεις πολύ πιο γρήγορα».
Ποιας χώρας η νοοτροπία σου ταίριαξε καλύτερα;
«Πέρασα ωραία στην Ουγγαρία και στην Ιταλία όμως και τις δύο χρονιές ήταν υπέροχα. Στο εξωτερικό ανοίγουν οι ορίζοντες σου, έχεις την ευκαιρία να δεις πώς δουλεύουν άλλες σχολές του παγκοσμίου πόλο. Βλέπεις πώς σκέφτονται παγκόσμιοι πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες με τους οποίους συνυπάρχεις στην ίδια ομάδα. Είναι όλα διαφορετικά: ο τρόπος προπόνησης, οι πισίνες από το Α ως το Ω είναι όλα διαφορετικά σε σχέση με την Ελλάδα.
Αποκτάς πιο ολοκληρωμένη εικόνα του αθλήματος. Γι' αυτό επιμένω απευθυνόμενος στα νέα παιδιά, όποιος έχει την ευκαιρία να φύγει στο εξωτερικό να μην το σκεφτεί καθόλου και να αρπάξει την ευκαιρία. Είναι κάτι που πρέπει να ζήσουν όλοι οι καλοί παίκτες αν θέλουν να εξελιχθούν. Αυτός είναι και ο λόγος που υπέγραψα ένα τόσο μεγάλο συμβόλαιο με την Νόβι Μπέογκραντ».
Η κακή παράδοση που έχουμε ως χώρα στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα πιστεύεις μας επηρεάζει ενόψει της επικείμενης διοργάνωσης;
«Προερχόμαστε από δύο μεγάλες επιτυχίες, επομένως θεωρώ ότι δεν μας επηρεάζει τόσο. Εκείνο ωστόσο που μας επηρεάζει, είναι οι απουσία των Φουντούλη και Ζερδεβά, οι οποίοι είναι δύο βασικές μονάδες. Από κει και πέρα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με αντιπάλους τους οποίους γνωρίζουμε και κάποιους εκ των οποίων συναντήσαμε και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα».
Αν δεν είχες γίνει πολίστας έχει σκεφτεί αν θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο;
«Οτιδήποτε θα μπορούσα να κάνω, ακόμα και σε οικοδομή θα μπορούσα να δουλεύω ή να έχω δική μου επιχείρηση, άλλο άθλημα δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου σε αυτό».
Ο Θοδωρής Βλάχος είπε ότι παρότι θεωρεί ότι δύσκολα τοπ αθλητές γίνονται καλοί προπονητές, αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση σου. Πιστεύει ότι μπορείς να γίνεις πολύ καλός προπονητής...
«Η προπονητική είναι κάτι που έχω στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πόσο εύκολα θα αποβάλλω τον παίκτη, αλλά θα ήθελα τελειώνοντας την καριέρα μου να παραμείνω στο χώρο».
Έχεις σκεφτεί αν θα ήθελες να δουλέψεις με ενηλίκους ή με παιδιά για να τα διαμορφώσεις εσύ εξ αρχής;
«Νομίζω με ενηλίκους, όχι για λόγους πρεστίζ, αλλά γιατί πιστεύω ότι και οι παίκτες υψηλού επιπέδου έχουν περιθώρια βελτίωσης, γιατί πάντα υπάρχουν κενά. Θεωρώ ότι οι εμπειρίες που έχω αποκτήσει από το εξωτερικό θα μπορούσαν να με καταστήσουν ικανό να βοηθήσω ακόμα και καταξιωμένους παίκτες».
Μου είπες να σε ρωτήσω ότι θέλω, ακόμη και προσωπικά. Με το δικαίωμα που μου έδωσες σε ρωτώ πώς μία πολύ προσωπική στιγμή, όπως είναι την πρόταση γάμου, αποφάσισες να την κάνεις δημοσίως. Αναφέρομαι στην πρόταση γάμου στην πλέον «χάλκινη» παγκόσμια πρωταθλήτρια του τεχνικού προγράμματος σόλο, Ευαγγελία Πλατανιώτη, ενόσω λάμβανε μέρος σε τηλεράλιτι;
«Δεν υπήρχε καμία πρόθεση από την πλευρά μου όλο αυτό να γίνει δημοσίως και αυτή ήταν και η διαβεβαίωση που είχα από την παραγωγή. Για του λόγου το αληθές έχω κρατήσει και τα μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει με συγκεκριμένη εργαζόμενη της παραγωγής. Δεν τήρησαν τα συμφωνημένα, για λόγους τηλεθέασης και εγώ δεν κινήθηκα νομικά γιατί εκείνη την περίοδο δεν με ένοιαζε. Τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή μεταξύ εμού και της Ευαγγελίας, άλλαξε μετά από εκείνο το τηλεπαιχνίδι και θεώρησα ότι το καλύτερο θα ήταν να τελειώσω αυτή τη σχέση και αυτό έκανα».
Το ηθικό δίδαγμα από αυτήν την ιστορία;
«Να μην πιστεύω τόσο πολύ τους ανθρώπους».
