Το τριήμερο 6-8 Μαΐου, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά, στο κλειστό κολυμβητήριο της Νέας Σμύρνης, η πρώτη φάση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος πόλο προ μίνι παίδων.
Θα περίμενε κανείς ότι αυτό το γεγονός θα ήταν μία γιορτή του αθλητισμού. Μία διοργάνωση που θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη των παιδιών, αλλά και των γονιών ως το πρώτο κορυφαίο εγχώριο αθλητικό τους ραντεβού.
Και ήταν. Αλλά όχι για όλους. Δηλαδή υπήρξαν εκείνοι που ενθουσιάστηκαν και παθιάστηκαν και φώναξαν με την ψυχή τους, καταχειροκροτώντας κάθε φάση, είτε της ομάδας των παιδιών τους, είτε των αντιπάλων και υπήρχαν και τα «φαντάσματα» που πλανώνται πάνω από το ημιθανές σώμα του ελληνικού αθλητισμού, σαν τα πτωματοφάγα όρνια έτοιμα να το κατασπαράξουν όταν ξεψυχήσει. Πρόκειται γι αυτά τα όντα που πολλαπλασιάζονται όπως οι αμοιβάδες με διχοτόμηση, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος για να εξωτερικεύσουν τη σαπίλα που διακατέχει τη θλιβερή ύπαρξη τους σε έναν χώρο κατ’ εξοχήν ιερό, χώρο αθλητικό, δημιουργώντας ενώπιον των ίδιων τους των παιδιών επεισόδια.
Αυτοί οι άνθρωποι, που με το παράδειγμα τους προετοιμάζουν τη νέα γενιά δραστών επεισοδίων αναλόγων με αυτά που γινόμαστε μάρτυρες σχεδόν καθημερινά και που πριν από τρεις μήνες στη Θεσσαλονίκη, στέρησαν τη ζωή του Άλκη Καμπανού, βρήκαν αφορμή για να αρπαχτούν σε έναν αγώνα, που επί της ουσίας τα παιδιά θα έπρεπε να μαθαίνουν όχι τόσο το πώς να εφαρμόσουν τακτικές και συστήματα, όσο το να αναπτυχθούν συμπεριφορικά, έχοντας απέναντι τους αντιπάλους που πιθανώς δεν έχουν ξανασυναντήσει, που μπορεί να παίζουν από σκληρά έως και αντιαθλητικά.
Το τελευταίο μπορεί να συμβαίνει ακόμα και σε αυτές τις ηλικίες και στην περίπτωση του αγώνα ανάμεσα στη Βουλιαγμένη και τον Εθνικό για τον Γ’ όμιλο Αττικής, ήταν η αφορμή για να διακοπεί προσωρινά η αναμέτρηση, αφού οι γονείς κόντεψαν να πιαστούν στα χέρια. Ανάλογο περιστατικό συνέβη και στον αγώνα του Περιστερίου με τον Πανιώνιο για τον Ε’ όμιλο Αττικής, όπου ευτυχώς δεν φτάσαμε στο σημείο να έχουμε διακοπή του αγώνα.
Οι αγώνες αυτών των κατηγοριών, είναι μία καλή ευκαιρία να εκπαιδεύονται όχι μόνο οι αθλητές, αλλά οι γονείς, ακόμα και διαιτητές στο πώς να διαχειρίζονται πρόσωπα και καταστάσεις, ώστε ένας αγώνας θα διέπεται από τις αρχές του ευ αγωνίζεσθαι.
Εν μέρει λοιπόν, στη συγκεκριμένη διοργάνωση αποτύχαμε, τουλάχιστον σε ότι αφορά στις παραπάνω τέσσερις ομάδες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων έχει τεράστια αθλητική ιστορία.
Εκτιθέμενος κανείς σε τέτοια συμβάντα αντιλαμβάνεται ότι τα έκτακτα νομοθετήματα της κυβέρνησης δεν έχουν κανένα νόημα, αφού όταν εφαρμόζονται είναι ήδη πολύ αργά για να αποδειχθούν αποτελεσματικά.
Πρωτίστως λοιπόν, οφείλουν οι ομάδες σεβόμενες την ιστορία τους να προστατεύσουν τους συλλόγους τους, απομακρύνοντας άτομα τα οποία προσβάλουν όλα όσα πρεσβεύει ο αθλητισμός και η ευγενής άμιλλα και αν αυτό δεν συμβαίνει να λαμβάνονται μέτρα από τις οικείες ομοσπονδίες. Αυτά τα φαινόμενα πρέπει να τελειώνουν εν τη γενέσει τους. Είναι όπως η πληγή που αν δεν την περιποιηθείς μπορεί να εξελιχθεί σε γάγγραινα...
