Είναι πολύ συνηθισμένο και (εδώ που τα λέμε) απόλυτα λογικό το να θέλει ένας σκηνοθέτης να γυρίσει μια μεγάλη και βαθιά ταινία, μια ταινία που θα μείνει στην ιστορία ως ένα πραγματικό επίτευγμα, ως ένας φιλοσοφικός σχολιασμός που θα προκαλεί συζητήσεις ξανά και ξανά και ξανά για δεκαετίες, ως ένα αληθινό αισθητικό κομψοτέχνημα. Φυσικά, για να προκύψουν τέτοιες ταινίες δεν φτάνει απλά η θέληση.
Για την ακρίβεια, το να επιχειρήσεις να γυρίσεις τη δική σου «Οδύσσεια του Διαστήματος» ή το δικό σου «Αποκάλυψη Τώρα» μπορεί να έχει πολύ κακή κατάληξη. Μπορεί πάνω στην προσπάθειά σου να κάνεις κάτι εξαιρετικά μεγαλεπήβολο να καταλήξεις να φλερτάρεις με την γελοιότητα. Γενικά, το να θες να γυρίσεις ένα αριστούργημα αλλά να μην το έχεις να γυρίσεις ένα τέτοιο είναι ολίγον ρισκαδόρικο: μπορεί να προκαλέσεις πολλαπλές αγανακτήσεις στο κινηματογραφικό κοινό.
Τον Απρίλιο του 2019 κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες της Ελλάδας μια τέτοια ταινία. Το «High Life» της Κλερ Ντενίς ήταν η πρώτη αγγλόφωνη προσπάθεια της Γαλλίδας σκηνοθέτριας και έκανε μπαμ από το trailer πως θα ήταν μια ιδιαίτερη ταινία. Όπως εύστοχα είχε αποκληθεί, το «High Life» έμοιαζε να είναι μια διαννοουμενίστικη και πιο σκοτεινή εκδοχή του «Interstellar», μια ιστορία από το διάστημα που έμοιαζε να επιχειρεί να σκάψει σε βάθος την ανθρώπινη ψυχή. Και όλα αυτά από το trailer!
Αναπόφευκτα, οι προσδοκίες για τη συγκεκριμένη ταινία ήταν πολύ μεγάλες. Οι εντυπώσεις ωστόσο ήταν αντιστρόφως ανάλογες: ο κόσμος έβγαινε από τα σινεμά και έκλαιγε τα λεφτά του. Όσοι δηλαδή κατάφεραν να μείνουν ξύπνιοι μέχρι το τέλος της προβολής, διότι η ταινία της Ντενίς ήταν ο ορισμός της βαρετής ταινίας. Και φυσικά, δεν μιλάμε για κάποια ταινία που την είδε ένα παραπλανημένο κοινό. Κάτι τέτοιο άλλωστε, είναι πράγματι πολύ συχνό φαινόμενο: ένα κοινό να βαριέται μια ταινία επειδή δεν την καταλαβαίνει. Όχι, το κοινό του «High Life» δεν ήταν αυτό το πράγμα.
Το «High Life» ήταν μια ιστορία για ένα διαστημικό ταξίδι. Ήθελε να μιλήσει για την συμβολική αλλά και την κυριολεκτική αποξένωση του ατόμου, για τη δυσκολία των ανθρώπων να αυτοκαθοριστούν χωρίς την αλληλεπίδρασή τους με τους άλλους ανθρώπους. Όμως όσο ελκυστικό και αν φαντάζει να αναλύονται αυτά τα πράγματα μέσα από μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, το «High Life» αποδείχθηκε εμφατικά κενό σε επίπεδο περιεχομένου.
Τα συνεχόμενα flash backs με τα οποία το βασικό στόρι εμπλουτίστηκε περισσότερο μπέρδευαν και λιγότερο επέκτειναν νοηματικά την ιστορία της Ντενίς, οι χαρακτήρες ήταν τόσο κακογραμμένοι που εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν προσχηματικοί και κενοί περιεχομένου -κυριολεκτικά, ο κάθε θεατής ήταν αδιάφορος για την μοίρα τους- ενώ οι σχολιασμοί και οι συμβολισμοί που υποτίθεται πως υπήρχαν σε δεύτερο επίπεδο, δεν τους είδε κανείς ποτέ, αγνοούνται ακόμα και τώρα.
Δεν είναι καθόλου υπερβολή να ειπωθεί: το «High Life» είναι μάλλον η χειρότερη ταινία που προβλήθηκε στους ελληνικούς κινηματογράφους μέσα στο 2019 και ειδικά αν συγκριθεί η τελική της αξία με το hype που απέκτησε στους σινεφίλ κύκλους πριν την προβολή της. Τελικά, η Κλερ Ντενίς όχι μόνο δεν γύρισε την δική της «Οδύσσεια του Διαστήματος» (ή έστω το δικό της «Interstellar») αλλά το ακριβώς αντίθετο: μια ταινία που ξεχάστηκε πολύ γρήγορα. Κρίμα.
