Κάποιες γάτες δυσκολεύονταν να κοιμηθούν, δεν έτρωγαν το φαγητό τους ή έβγαζαν περίεργους θορύβους. Άλλες ήταν πιο απαιτητικές από όσους τις φρόντιζαν ή εγκατέλειψαν τα αγαπημένα τους παιχνίδια.
Η ομάδα πίσω από τη μελέτη υποστηρίζει ότι τα ευρήματα αμφισβήτησαν την άποψη ότι οι γάτες είναι αντικοινωνικές και πρότειναν ότι η ψυχολογική εμπειρία της απώλειας μπορεί να είναι καθολική.
«Οι γάτες ασχολούνταν λιγότερο με τον ύπνο, το φαγητό και το παιχνίδι, αλλά αναζητούσαν περισσότερο την προσοχή από τους ανθρώπους κι άλλα κατοικίδια, κρύβονταν, περνούσαν χρόνο μόνες τους και φαίνονται να αναζητούν τους χαμένους συντρόφους τους», έγραψαν οι συγγραφείς από το Πανεπιστήμιο του Όκλαντ στις ΗΠΑ, στη μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε στο Applied Animal Behavior Science.
Το πένθος είναι ένα καθιερωμένο φαινόμενο στο ζωικό βασίλειο, με τους ελέφαντες, τα δελφίνια και τους χιμπατζήδες, για παράδειγμα, να βγάζουν περίπλοκες συμπεριφορές όπως η φύλαξη του σώματος ενός συντρόφου μετά τον θάνατο. Μια πρόσφατη μελέτη από Ιταλούς ερευνητές έδειξε ότι το φαινόμενο επεκτείνεται και στους σκύλους, οι οποίοι εμφάνισαν αλλαγές συμπεριφοράς όταν πέθανε ένας άλλος σκύλος του νοικοκυριού.
Ωστόσο, σύμφωνα με την έρευνα του Πανεπιστημίου του Όκλαντ, ήταν λιγότερο προφανές ότι μια γάτα θα παρουσίαζε σημάδια πένθους.
«Ενώ οι σκύλοι, που προέρχονται από αγέλη, μπορεί εύλογα να ανταποκρίνονται πιο έντονα στον θάνατο ενός συντρόφου, οι γάτες υπό ανθρώπινη φροντίδα έχουν προσαρμοστεί να ζουν μεταξύ των ομοειδών και η ικανότητά τους να ανταποκρίνονται στην απώλεια ενός συντρόφου απαιτεί περαιτέρω μελέτη», έγραψαν επίσης οι συγγραφείς.
Στην τελευταία μελέτη, οι φροντιστές περισσότερων από 450 γατών που είχαν άλλο κατοικίδιο, είτε μια γάτα είτε ένα σκύλο, που πέθανε πρόσφατα, ρωτήθηκαν για τη συμπεριφορά της γάτας που έμεινε πίσω. Στα δύο τρίτα περίπου των περιπτώσεων το νεκρό κατοικίδιο ήταν μια άλλη γάτα και τα υπόλοιπα ήταν σκύλοι.
«Σε αντίθεση με τους σκύλους, τείνουμε να πιστεύουμε ότι οι γάτες είναι απόμακρες και όχι κοινωνικές», δήλωσε στους Times η καθηγήτρια Jennifer Vonk, συγκριτική/γνωστική ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Όκλαντ και συν-συγγραφέας της μελέτης. Ωστόσο, σημείωσε, στην άγρια φύση οι γάτες έτειναν να ενώνονται και να σχηματίζουν ιεραρχίες. «Νομίζω ότι τις έχουμε κακοχαρακτηρίσει», πρόσθεσε ο Vonk.
Σύμφωνα πάντα με τη μελέτη, οι γάτες επηρεάζονταν περισσότερο όσο περισσότερο ζούσαν με το συντροφικό τους κατοικίδιο, αλλά ήταν μάρτυρες του θανάτου, ενώ ο αριθμός των κατοικίδιων στο σπίτι δεν είχε αντίκτυπο.
«Ο χρόνος που τα ζώα συντροφιάς περνούσαν μαζί σε καθημερινές δραστηριότητες επέφερε μεγαλύτερες συμπεριφορές θλίψης και φόβο, ενώ πιο θετικές σχέσεις μεταξύ των επιζώντων και των νεκρών ζώων επέφεραν μείωση στον ύπνο, το φαγητό και το παιχνίδι», ανέφερε η μελέτη.
Ενώ τα αποτελέσματα υποστηρίζουν την ιδέα ότι οι γάτες θρηνούν, μια εναλλακτική πιθανότητα είναι, πάντως, οι ιδιοκτήτες να προβάλλουν τη δική τους στενοχώρια στο επιζών κατοικίδιο. «Σύμφωνα με αυτήν την υπόθεση, οι φροντιστές που βίωσαν μεγαλύτερη θλίψη ήταν πιο πιθανό να αναφέρουν αύξηση στον χρόνο του ύπνου των επιζώντων γατών τους, αυτόν που περνούν μόνες τους και του κρυψίματος μετά τον θάνατο», έγραψαν.
Πηγή: pride.gr
