Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε η «ανοιχτή επιστολή» που έστειλα στον Γιώργο Τουρσουνίδη. Τις είχα προβλέψει άλλωστε στο υστερόγραφο του κειμένου…
Όχι, μην βιάζεστε. Δεν κατηγορώ κανέναν που τα βάζει με οποιονδήποτε δημοσιογράφο και θεωρεί ύποπτο ή υποκινούμενο το κάθε του κείμενο. Σε μια δημοσιογραφία που έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας στα μάτια της κοινής γνώμης, θα ήταν εξοργιστικό να ζητάω τα ρέστα από οποιονδήποτε αναγνώστη θεωρεί υποκινούμενη ή υποκριτική και τη δική μου άποψη.
Καλώς ή κακώς η σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία είναι ταυτισμένη με τις έννοιες «υποκρισία», «προπαγάνδα» και «εξυπηρέτηση συμφερόντων» και όσοι αποτελούμε μικρά ή μεγάλα κομμάτια της, καλούμαστε καθημερινά να αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Ας προσέχαμε κι αν είχαμε αντιδράσει στη… λαίλαπα της ανυποληψίας που ισοπέδωσε τα ελληνικά ΜΜΕ. Πάμε παρακάτω…
Κατά τη διάρκεια του τελευταίου 48ωρου μίλησα με δεκάδες κατοίκους της Βορείου Ελλάδος, άλλους που συμφωνούσαν με το κείμενο και – ασφαλώς – πολύ περισσότερους που διαφωνούσαν και έσπευσαν να καταθέσουν τις ενστάσεις τους, είτε δημόσια, είτε με κατ΄ ιδίαν μηνύματα στον προσωπικό μου λογαριασμό στα social media. Και είχε πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον η ανταλλαγή απόψεων…
Αναφέρομαι, φυσικά, σε ανθρώπους που ήθελαν να συζητήσουν, να ακούσουν μια διαφορετική άποψη, να τεκμηριώσουν τη δική τους και όχι σε εκείνους που επιλέγουν να δίνουν νόημα στη ζωή τους, μέσα από ειρωνείες, χλευασμό και ύβρεις.
Ανταλλάξαμε απόψεις με δεκάδες κατοίκους της Μακεδονίας και πάρα πολλοί θέλησαν να μου εξηγήσουν το πόσο παρατημένοι νιώθουν από το «κράτος της Αθήνας», πόσο πολύ αισθάνονται πολίτες β’ κατηγορίας κι ότι το πρόβλημα που αναδείχτηκε μέσω των αντιδράσεων των οπαδών του ΠΑΟΚ για την εξέλιξη του φετινού πρωταθλήματος δεν είναι αθλητικό, ούτε σημερινό, αλλά βαθιά κοινωνικό.
Τους νιώθω απόλυτα και τους καταλαβαίνω. Με μια μικρή, αλλά σημαντική ένσταση. Τα ίδια ακριβώς συναισθήματα οργής και αγανάκτησης αισθάνομαι κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι κι εμείς το ίδιο εγκαταλελειμμένοι αισθανόμαστε από ένα κράτος που μας κοροϊδεύει ξεδιάντροπα και παίζει με το μέλλον των οικογενειών και των παιδιών μας. Ένα κράτος που εν έτει 2018 δεν παρέχει στους κατοίκους του, βασικές υποδομές που πιθανότατα απολαμβάνουν ακόμη και χώρες που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε… τριτοκοσμικές.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζετε τη Νέα Μάκρη. Είναι ένα υπέροχο παραθαλάσσιο προάστιο της Αθήνας, μόλις 35 χιλιόμετρα από το κέντρο της πρωτεύουσας και σήμερα αποτελεί κομμάτι του ενιαίου Δήμου Μαραθώνα. Εκεί μεγάλωσα από εννιά χρονών παιδί και εκεί επέλεξα να μεγαλώσω και τα δικά μου παιδιά…
Σας διαβεβαιώνω ότι ως κάτοικος νιώθω την ίδια αγανάκτηση με εσάς. Νιώθω τον υδροκεφαλισμό της Αθήνας να με πνίγει! Σκεφτείτε απλά ότι στην περιοχή που ζω δεν έχει κατασκευαστεί καν δίκτυο αποχέτευσης! Έχουμε μπει στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα και ακόμη ζούμε με… βόθρους! Περπατάς στο δρόμο και ξαφνικά βλέπεις δίπλα σου να κυλούν… ευωδιαστά ποταμάκια!
Ακόμη μεγαλύτερη οργή και εγκατάλειψη νιώθουν οι κάτοικοι της Μάνδρας, που μένουν μια… ανάσα από το κέντρο της Αθήνας και πριν από λίγους μήνες θρήνησαν την απώλεια δικών τους ανθρώπων, επειδή κανένας αρμόδιος δεν βρέθηκε να λάβει τις αποφάσεις εκείνες που θα θωράκιζαν την περιοχή απέναντι σε φυσικά φαινόμενα, όπως μια δυνατή καταιγίδα.
Προφανώς και όλοι μας αισθανόμαστε προδομένοι από το ελληνικό κράτος, από τους πολιτικούς, από τις κυβερνήσεις, από τους δημοσιογράφους – μη βγάζουμε την ουρίτσα μας απ’ έξω γιατί αποτελούμε ως κλάδος τεράστιο μέρος του προβλήματος – ωστόσο καμιά οργή και καμία αγανάκτηση δεν δικαιολογεί κραυγές περί… κοψίματος της Ελλάδας στα δύο! Δέχομαι τα πάντα, εκτός από αυτό…
Βλέπετε, σε μια κοινωνία που βράζει το εύκολο είναι να ρίξεις ένα ανάθεμα και να τα διαλύσεις όλα! Το δύσκολο είναι να διεκδικήσεις και να κερδίσεις πίσω την ίδια σου τη χώρα! Για να συμβεί, όμως, αυτό θα πρέπει να κοιτάξεις και τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Να αναλογιστείς και τις δικές σου ευθύνες…
Γιατί καλώς ή κακώς, εμείς ως πολίτες επιλέγουμε τους πολιτικούς που θα μας κυβερνήσουν! Όταν, λοιπόν, εδώ και δεκαετίες επιλέγουμε ως εκπροσώπους μας στη Βουλή όχι τους πιο ικανούς, αλλά εκείνους που θα ικανοποιούν τα πολιτικά ή οπαδικά μας ένστικτα, ή εκείνους που θα είναι πρόθυμοι να φέρουν εις πέρας το όποιο ρουσφέτι τους ζητήσουμε, έχουμε κι εμείς ευθύνες. Και μάλιστα μεγάλες…
Και κάποια στιγμή, ειδικά εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, καλούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, απέναντι στη νέα γενιά. Μια γενιά που είναι πλημμυρισμένη από μίσος, που αισθάνεται προδομένη, που βλέπει το μέλλον της να υποθηκεύεται καθημερινά στο βωμό πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.
Ανάμεσα στα μηνύματα που δέχτηκα στο messenger ήταν κι αυτό που ακολουθεί στη φωτογραφία…
Εννοείται ότι επίτηδες δεν δημοσιεύω τα στοιχεία του ανθρώπου που το έστειλε, αλλά από τη φωτογραφία του είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα νέο παιδί. Ένα από τα πολλά νέα παιδιά που τυφλωμένα από το μίσος για ότι συμβαίνει γύρω τους, θεωρούν δικαίωμά τους να προσβάλλουν ακόμη και έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζουν καν, κι ας έχει τα διπλάσια από αυτούς χρόνια.
Το εύκολο είναι να ρίξεις το ανάθεμα σε έναν νέο που σε βρίζει χυδαία. Το δύσκολο είναι να προβληματιστείς. Να σκεφτείς αν κι εσύ έχεις φταίξει που ένα νέο παιδί έχει προλάβει σε τόσο μικρή ηλικία να πλημμυρίσει τις φλέβες του με μίσος. Να έρθεις στη θέση των γονιών του…
Ειλικρινά, στον νεαρό που μου έστειλε το συγκεκριμένο μήνυμα, δεν έχω παρά να του ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη. Για να φτάσει στο σημείο ένα παιδί που έχει όλο το μέλλον μπροστά του να εκφράζεται με τόσο μίσος, κάποιο λάθος θα έχω κάνει κι εγώ. Κάποιο λάθος θα έχουμε κάνει όλοι μας...
