Από τη μία, λοιπόν, για να τη βγάλουμε κατεβάζουμε μέχρι σώβρακα και κυλότες για να βγει το μνημόνιο. Και από την άλλη το μπουρδέλο δίνει λεφτά στα κόμματα. Πέντε εκατομμύρια ευρώ είναι στη σούμα η τρίτη δόση του 2016.
Πολύ σωστά επιχορηγούνται τα κόμματα από το κράτος, πώς αλλοιώς θα βγούμε από την κρίση; Μόνο με τα κόμματα. Ξέρεις κάποιο άλλο τρόπο; Μήπως με επανάσταση. Με το ξεσηκωμό των αγανακτισμένων. Την κατάλυση των θεσμών.
Όχι, βέβαια. Έχουμε ανάγκη τα κόμματα, άλλο ότι τα δικά μας παραμένουν σε επίπεδο καφενείου. Επειδή έτσι τα θέλουμε. Όπως το λέω. Και δεν σηκώνω κουβέντα άλλη. Σκέτο καφενείο είναι το κόμμα στην Ελλάδα, το κάθε κόμμα. Χωρίς στελέχη, χωρίς υποδομές, χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα, χωρίς ιδεολογία, χωρίς αρχές. Χωρίς τίποτα.
Και δεν το συζητάω ότι κάποια καφενεία στην Ελλάδα, κανονικά καφενεία με αρακτούς, με συνταξιούχους, με ταβλαδόρους προσφέρουν περισσότερο αξιόπιστο πολιτικό προβληματισμό από τα μαϊμού καφενεία των κομμάτων. Γιατί, λοιπόν, να μην ενισχύονται οικονομικά κάποια επίλεκτα καφενεία όπου πέφτει η ανάλυση της επικαιρότητας και πετάνε τζάμπα τα πακέτα στα κοινοβουλευτικά κόμματα.
Ακόμα και η Δημάρ του πρώην Κουβέλη, η Λαϊκή Ενότητα του Λαφαζάνη, ο Λαός του Καρατζαφέρη θα πάρουν τα ψιλά τους από την τρίτη δόση.
Μιλάμε σοβαρά. Καταγράφουμε Ιστορία. Ποτάμι, σου λέει. Ένα καφενείο είναι. Ανεξάρτητοι Έλληνες, άλλο καφενείο. Ένωση Κεντρώων, το καφενείο. Ακόμα και τα κόμματα που κάνουν πρωταθλητισμό, αυτά κι αν έχουν δείξει το δρόμο στα μικρότερα, το δρόμο του καφενείου.
Πέραν, λοιπόν, από τους μισθούς των βουλευτών, κι όλα τα άλλα κερατιάτικα της πολιτικής που επιβαρύνουν το δημόσιο, είναι και οι ετήσιες επιχορηγήσεις στις... ταμπέλες. Έτσι είναι. Δεν είναι κόμματα, δεν είναι κομματικοί οργανισμοί που παράγουν πολιτική, αλλά... φίρμες, brandname του κομματισμού.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ