Όσοι δεν ζουν στην Αθήνα και ειδικότερα από το κέντρο της πόλης και πάνω είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσουν ακόμα και σήμερα τι συνέβη τη Δευτέρα. Είναι πρωτοφανές στην ιστορία της χώρας οι πολίτες ΜΟΝΟΙ τους, ολομόναχοι, να επιχειρούν να αντιμετωπίσουν τη δύναμη της φύσης.
Όχι από μια ξαφνική κακοκαιρία ή θεομηνία. Από τις 20 Γενάρη η ΕΜΥ προειδοποιούσε. Τα σχολεία ήταν κλειστά γιατί όλοι γνώριζαν τι θα συμβεί. Κι ο κρατικός μηχανισμός - όχι η Αττική Οδός - αντί να έχει πέντε εκχιονιστικά σε κάθε μεγάλο δρόμο κι ολόκληρη τη μηχανή πανέτοιμη, δεν είχε ΤΙΠΟΤΑ. Άφησαν κόσμο να μπει στην Αττική Οδό αντί να την κλείσουν, κι όταν εγκλωβίστηκαν, πάλι ήταν απόντες. Ούτε νερό δεν είχαν οργανωθεί να τους δώσουν…
Η σημερινή κυβέρνηση εργαλειοποίησε-μαζί με τα καθεστωτικά media-τον θάνατο 102 ανθρώπων από τη φονική καταστροφή στο Μάτι.
Σήμερα, τρεις μέρες μετά το ανεπανάληπτο κρατικό φιάσκο στη Μεσογείων, την Κηφισίας, την Κατεχάκη ΚΑΙ την Αττική Οδό, δεν έχει παραιτηθεί ούτε ένας υπουργός. Πόσο πιο ξεκάθαρα να φωνάξουν ότι τότε όλη η φασαρία έγινε για ψηφοθηρικούς λόγους κι ότι δεν έχουν φιλότιμο;
Για όσους δεν είναι αριστερά ή δεξιά κομματόσκυλα του αισχίστου είδους, δηλαδή προβληματικά στοιχεία της κοινωνίας, η ανάγνωση είναι εύκολη: Το ζήτημα εδώ δεν είναι κομματικό. Είναι ανθρώπινο. Κι οι άνθρωποι που κυβερνούσαν τότε και κυβερνούν σήμερα τη χώρα, στερούνται πρωτίστως ανθρωπιάς. Αν είχαν ανθρωπιά θα έβρισκαν και ένα σχέδιο, μια στρατηγική, ένα πλάνο. Όχι άλλες συγγνώμες λοιπόν. Ξέρουμε ότι δεν τις αισθάνεστε γιατί ποτέ δεν θα βρεθείτε στη θέση των «θυμάτων». Πέντε χιλιάδες άνθρωποι έμειναν στους δρόμους, πως και δεν έτυχε ανάμεσα τους ένας πολιτικός να μας περιγράψει την εμπειρία του;
Να ακούς μια 80χρονη να κλαίει στον τηλεοπτικό αέρα γιατί δεν έχει εδώ και τρεις μέρες ρεύμα, μια μάνα να ουρλιάζει ότι έχει παιδί ΑΜΕΑ και δε μπορεί να το πάει στο νοσοκομείο, ένας προσφάτως χειρουργημένος με μπαλονάκι που έμεινε 20 ώρες μέσα στο αμάξι, ένα παιδί που σκαρφάλωσε στην πλάτη κάποιου για να φτάσει στο «Παίδων», ολόκληρες περιοχές επί μέρες χωρίς ηλεκτρικό, επιβεβαιώνουν το προφανές: Οι Έλληνες πολίτες ζουν στο έλεος του Θεού. Δεν υπάρχει κρατική μηχανή, οπότε ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Το πολύ πολύ να μεσολαβήσει για να γίνει «δωροδοκία», δίκην αποζημιώσεως, μήπως και το βουλώσει το «θύμα».
Αυτή τη στιγμή η μοναδική αντίδραση που μπορεί να έχει ο Έλληνας πολίτης είναι να μην λάβει το ποσό που του αναλογεί. Διότι τη μέρα που θα κληθεί να το εισπράξει όχι μόνο θα υπογράφει ότι παραιτείται έναντι οποιασδήποτε άλλης αξίωσης, αλλά κάθε φορά που συμβαίνει μια πυρκαγιά, μια χιονόπτωση, μια φυσική καταστροφή θα βγαίνει ένα «μεροκάματο» από την κυβέρνηση κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Η μαζική, συλλογική, ΟΜΑΔΙΚΗ αντίδραση είναι η τελευταία ελπίδα του Έλληνα.
Αξίζει ένα και δυο και τρία τρεξίματα στην Ευελπίδων αν μπορούμε να παραδώσουμε μια καλύτερη Ελλάδα στις επόμενες γενιές. Είναι γλυκό το διχίλιαρο αλλά πιο γλυκιά η ηθική δικαίωση (πιθανόν και η υλική στην προκειμένη περίπτωση) αν θεωρήσεις ότι κάθε τόσο σε στήνουν και υπάρχει τρόπος να αντιδράσεις, να φωνάξεις, να φέρεις VAR για να το δώσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, εκχιονιστικά, ξένους διαιτητές, υπουργούς που νιώθουν, διοικήσεις, κυβερνήσεις που δεν προκαλούν το κοινό αίσθημα. Στέλνοντας σπίτια τους όσους νομίζουν πως μοιράζοντας λεφτά θα εξουσιάζουν ζωές. Γιατί την επόμενη φορά μπορεί να είσαι εσύ το θύμα που δεν θα προλάβεις όμως να εισπράξεις το διχίλιαρο...
Δεν είναι όλα λεφτά. Υπάρχει κι ανθρωπιά. Αν λοιπόν δεν έχουν κάποιοι τσίπα να αναγνωρίσουν ότι εγκλωβίστηκαν εκατοντάδες άνθρωποι στην Κατεχάκη, την Μεσογείων, την Κηφισίας και αμέτρητους ακόμα δρόμους και μαζί με τα συστημικά Μέσα επιχειρούν να ενοχοποιήσουν μόνο την Αττική Οδό για «εγκληματική αμέλεια», τότε δεν χρειάζεται να περιμένει κανένας τίποτα. Υπουργοί βγαίνουν και δηλώνουν χωρίς αιδώ ότι «οι δρόμοι αυτοί, η Κατεχάκη και η Μεσογείων δεν είναι δικοί μας», δηλαδή οι πιο κεντρικοί οδικοί άξονες της πρωτεύουσας δεν ξέρουμε καν ποιον έχουν πατέρα... Από ποιον να ζητήσεις βοήθεια λοιπόν;
Όχι λοιπόν, δεν υπήρχε καμία ατομική ευθύνη για όσους εγκλωβίστηκαν. Ήταν απλά άτυχοι που ζουν σε μια υπέροχη χώρα που δεν είναι κράτος. Η ατομική ευθύνη ξεκίνησε μετά τον απεγκλωβισμό τους.
