MENU

Το γεγονός αυτό δημιούργησε ένα ρήγμα στο χρόνο και ταυτοχρόνως στην ελληνική κοινωνία, της οποίας η συντριπτική πλειοψηφία παρακολουθούσε επί μακρόν αμέτοχη τη δράση του ναζιστικού μορφώματος, όταν ένα μέρος της μάλιστα, του είχε ανοίξει με την ψήφο του, διάπλατα την πύλη για τον Ναό της Δημοκρατίας.

Μέχρι τότε η ηγεσία της δεξιάς και του κυβερνώντος κόμματος στη χώρα μας, είχε το άλλοθι να συνδιαλέγεται και να «χαριεντίζεται» με τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, παρότι είχαν προηγηθεί τρία δραματικά γεγονότα που ουδόλως τους είχαν θορυβήσει.

Αντιθέτως, μάλιστα, μπορεί κάλλιστα να εικάσει κανείς, ότι πιθανώς είχαν εξυπηρετήσει κιόλας την ενίσχυση του αφηγήματος των «κακών» ξένων που ήρθαν και μας πήραν τις δουλειές...

Στις 12 Ιουνίου του 2012, στις 3 τα ξημερώματα τέσσερις Αιγύπτιοι αλιεργάτες γίνονται στόχος επίθεσης από μία ομάδα 20-25 ατόμων. Οι ψαράδες εργάζονταν στα καΐκια στην Ιχθυόσκαλα και διέμεναν σε μονοκατοικία στο Πέραμα. Οι τρεις κατάφεραν να διαφύγουν, όμως ο Αμπουζίντ Εμπάρακ, κοιμόταν και δεν πρόλαβε... Οι δράστες της επίθεσης αναγνωρίστηκαν από τα θύματά τους και επρόκειτο για τους: Ευγενικό Μάρκο, Αγριόγιαννη Δημήτρη, Παπαδόπουλο Κωνσταντίνο, Θωμά Μαριά, Νικητοπούλου Ελένη-Χριστίνα και Αναστάσιο Πανταζή. Ο τελευταίος ήταν στο Πέραμα πυρηνάρχης της Χρυσής Αυγής.

Λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα στις 17 Ιανουαρίου του 2013, νεκρός πέφτει στα Πετράλωνα ο Σαχζάτ Λουκμάν, ο οποίος κατευθυνόταν ξημερώματα με το ποδήλατο του στη λαϊκή όπου εργαζόταν. Το καρτέρι θανάτου έστησαν ο 29χρονος πυροσβέστης Χρήστος Στεργιόπουλος και ο 25χρονος Διονύσης Λιακόπουλος, οι οποίοι σταμάτησαν την μοτοσυκλέτα στην οποία επέβαιναν και επιτέθηκαν στον άτυχο 27χρονο Πακιστανό με πτυσσόμενα μαχαίρια. Στην έρευνα της αστυνομίας στο σπίτι του Στεργιόπουλου βρέθηκαν ένα ξύλινο ρόπαλο, κάλυκες και μια μαύρη λεπίδα, ενώ σε αυτό του Λιακόπουλου βρέθηκαν τρία ακόμα στιλέτα πεταλούδα, μια σιδερογροθιά, ένας σουγιάς, ένα ξύλινο ρόπαλο, μια κυνηγετική καραμπίνα, φυσίγγια, 117 προεκλογικά φυλλάδια και αυτοκόλλητα της Χρυσής Αυγής.

Το βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου 2013, τάγμα εφόδου με περισσότερα από 30 άτομα, επιτέθηκε σε βάρος συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο Πέραμα για το 39ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Η επίθεση έγινε λίγα μέτρα μακριά από την πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος. Ο απολογισμός της επίθεσης ήταν εννέα τραυματίες, ανάμεσα τους ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, Σωτήρης Πουλικόγιαννης και άλλα μέλη της διοίκησης. Οι δράστες είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους, άλλοι με κράνη και άλλοι με μπλούζες. Ορισμένοι από αυτούς, όπως και ο επικεφαλής τους, φορούσαν μπλούζες της Χρυσής Αυγής. 

Ούτε η παρ' ολίγον δολοφονική επίθεση στους ψαράδες ούτε, η στιγνή δολοφονία του Λουκμάν, ούτε και η επίθεση στα μέλη του ΠΑΜΕ κατάφεραν να αφυπνίσουν την ελληνική κοινωνία.

Έτσι, το βάρος έπεσε στον Κillah P, όπως ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Παύλου Φύσσα, ο οποίος ήταν γνωστός για την αντιφασιστική του δράση και είχε γίνει στόχος των Χρυσαυγιτών. Ο Φύσσας έγινε άθελα του μάρτυρας, θέτοντας προ των ευθυνών του τον Έλληνα νοικοκυραίο που μέχρι προσφάτως πίστευε ότι δεν κινδύνευε από τους Χρυσαυγίτες. Ο θάνατος του Φύσσα σηματοδότησε και νοηματοδότησε ξανά στην πραγματική της διάσταση την έννοια του ναζισμού, η οποία έως τότε ήταν της μόδας, ως κάτι πιο brutal, πιο πατριωτικό.

Ο μέσος Έλληνας δεν μπόρεσε να ταυτιστεί με τον χαροκαμένο πατέρα του νεκρού Σαχζάτ Λουκμάν, αναγκάστηκε όμως να ταυτιστεί με τη χαροκαμένη Μάγδα Φύσσα.

Η μάνα που έγινε σύμβολο κατά του φασισμού κατάφερε να σταθεί όρθια και να συσπειρώσει τον δημοκρατικό κόσμο. Το βουβό πένθος της έγινε επιβλητική περηφάνια, ανείπωτη αξιοπρέπεια κι αστείρευτη δύναμη που ένωσε και κινητοποίησε ενάντια στη φασιστική απειλή, η οποία απειλούσε ευθέως να καταστήσει την κοινωνία όμηρο μιας εγκληματικής οργάνωσης.

Ας μην γελιόμαστε όμως, η νίκη στη δική της Χρυσής Αυγής δεν είναι παρά μία κερδισμένη καίρια μάχη. Σε λίγα χρόνια όλοι οι καταδικασθέντες θα είναι ελεύθεροι. Ο πόλεμος ενάντια στο φασισμό δεν τελειώνει ποτέ. Ο φασισμός έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι μπορεί να μεταλλάσσεται, να καμουφλάρεται και να επανεμφανίζεται όποτε τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά αδρανούν. Η ψήφος μερίδας συνανθρώπων μας, η οποία οδήγησε τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή έγινε όπλο για εγκλήματα κατά της ζωής και αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξανασυμβεί.

Σε μια περίοδο που το μεταναστευτικό, η πανδημία και η περαιτέρω οικονομική ύφεση που προκάλεσε η τελευταία, έχουν δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για την αναζωπύρωση ακραίων θέσεων, είδαμε να υιοθετούνται από επίσημα κυβερνητικά χείλη, απόψεις οι οποίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον εθνικό διχασμό.

Η γενιά των παππούδων μας θρήνησε ζωές και περιουσίες εξαιτίας των ναζί και του εμφυλίου σπαραγμού που ακολούθησε.

Δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να επαναληφθεί η ιστορία. Έχουμε ιστορικό χρέος να θυμόμαστε ποιοι συνέβαλλαν σχολαστικά στη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής, διότι σε αυτούς όχι μόνο δεν αποδόθηκαν ποτέ ευθύνες και δεν θα αποδοθούν, αλλά κάποιοι ανταμείφθηκαν με υπουργικές καρέκλες. Έχουμε ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας να μην  πούμε ποτέ ξανά ότι δεν ξέραμε, να μην κάνουμε ότι δεν βλέπαμε.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν η στιγμή της αλήθειας, της συνειδητοποίησης ότι όταν γυρίζεις την πλάτη στον φασισμό δεν θα αργήσει η ώρα που θα σε χτυπήσει πισώπλατα και μας θυμίζει ότι καθένας από εμάς έχει ευθύνη απέναντι στην κοινωνία, στην ελευθερία και τη Δημοκρατία.

Με τη Χρυσή Αυγή μπορεί να τελειώσαμε, με τον φασισμό όμως θέλει δουλειά πολλή...

Ο Παύλος ζει!

Ο Παύλος ζει!