Δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα να γίνει. Ούτε μπορώ να σας πω τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση. Να στείλει κλούβες με ΜΑΤ στις Εκκλησίες; Να διαλύσει τις λειτουργίες με δακρυγόνα; Να συλλάβει Ιεράρχες; Να στήσει καραούλι έξω από τους μεγάλους Ναούς και να κόβει 300άρια; Ειλικρινά το λέω δεν ξέρω.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι το φιάσκο των Θεοφανίων (διότι πρόκειται περί φιάσκου, ελπίζω απλώς να μην εξελιχθεί και σε τραγωδία) έριξε φως στα βαθιά και δισεπίλυτα προβλήματα της χώρας. Προβλήματα με τα οποία ουδείς πολιτικός και ουδεμία κυβέρνηση θέλουν τελικά να αναμετρηθούν πραγματικά.
Στην προκειμένη περίπτωση το εύκολο είναι να τα βάλουμε με την Εκκλησία. Και το δίκαιο επίσης. Η ηγεσία της δεν στάθηκε απλώς κατώτερη της περίστασης – αυτό συμβαίνει σε ολόκληρη την διάρκεια της πανδημίας. Αποδείχθηκε εγκληματικά – και δυστυχώς αναμενόμενα - ανεύθυνη.
Αναρωτιόμουν πόσο ήσυχα θα κοιμηθούν το βράδυ οι παπάδες που κοινώνησαν τους πιστούς – τον ένα πάνω στον άλλο, χωρίς μάσκες, να γλύφουν το ίδιο κουταλάκι. Νομίζω σαν πουλάκια. Με το παγκάρι γεμάτο και την συνείδησή τους ήσυχη.
Όμως, πραγματικά, ετούτη τη φορά δεν έχω διάθεση να κριτικάρω τον κόσμο που πήγε στις εκκλησίες. Σε τελική ανάλυση ούτε τους δειλούς, ανεύθυνους, μοιραίους φιλοτομαριστές της Εκκλησίας. Όλοι είναι κομμάτια του ίδιου συστήματος που διαιωνίζει παθογένειες και παραλογισμό – ενός φαύλου κύκλου όπου κάθε γρανάζι παίζει τον ρόλο του χωρίς παρεκκλίσεις.
Η ελληνική κοινωνία απεχθάνεται την νομιμότητα – την αντιμετωπίζει ως κάτι περιστασιακά χρήσιμο, το οποίο μπορεί και έχει κάθε δικαίωμα να το ξεχειλώνει ή απλώς να αγνοεί κατά το δοκούν. Οι Έλληνες πολίτες μεγαλώνουν έχοντας ως ψυχολογικό απωθημένο την - κάποιου είδους – ανυπακοή στο «σύστημα» . Αν τηρείς τους νόμους και τους κανόνες στην Ελλάδα είσαι ή λίγο φλώρος ή πολύ μαλάκας.
Και παράλληλα ο υπέροχος ελληνικός λαός ξέρει ότι είναι εκλεκτός, δεν φταίει ποτέ σε τίποτα, πάντα κάποιος τον φθονεί και τον πολεμά. Κυρίως ξέρει ότι τα δικιά του, τα δικά του σωστά και συμφέροντα είναι τα μοναδικά που υπάρχουν – όλων των υπολοίπων ποσώς τον ενδιαφέρουν.
Τούτα ενυπάρχουν χρόνια και χρόνια στο συλλογικό μας υποσυνείδητο και εκφράζονται ανά περιόδους και ανάλογα την περίσταση, πότε σε ατομική κλίμακα, πότε σε μαζική , πότε σε «συντεχνιακή». Η Εκκλησία άλλωστε είναι μια ακόμα συντεχνία που απλώς υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, εις βάρος ακόμα και του δημόσιου συμφέροντος όταν χρειαστεί. Πανίσχυρη βέβαια, αλλά εντέλει συντεχνία.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις αγαπάνε τις συντεχνίες. Ακόμα και όταν δηλώνουν έτοιμες να τις αντιμετωπίσουν με πυγμή και θάρρος, στην πραγματικότητα το κάνουν επιφανειακά και για τα μάτια του κόσμου. Ανάλογα την ιδεολογική τους προέλευση, κάποιες θα συγκρουστούν με αριστερές συντεχνίες (και ιδεοληψίες), κάποιες με δεξιές, επί της ουσίας, ουδείς συγκρούεται με καμία. Τα θέσφατα της Ελλάδος δεν τα πειράζει κανείς, ούτε καν σε περιόδους πανδημίας όπου ο «σεβασμός στην παράδοση και την ορθοδοξία» κοστίζει εκατοντάδες ζωές.
Και κάπως έτσι, με διαδηλώσεις και θείες λειτουργίες, πορευόμαστε προς τον παράδεισο, ανίκανοι και απρόθυμοι ως χώρα να σωθούμε εν ζωή.
Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν, ανοίξτε τις πόρτες να κοινωνήσει ο κόσμος.
Αφού θα πάμε που θα πάμε άκλαυτοι, ας είμαστε τουλάχιστον πιωμένοι και φαγωμένοι.
Υ.Γ. Η πίστη είναι μια εσωτερική διαδικασία. Και για εκατομμύρια ανθρώπους μια ειλικρινής και βαθιά εσωτερική ανάγκη. Τα σέβομαι αμφότερα. Όσα είδαμε -και- την Τετάρτη στην Ελλάδα, δεν αποτελούν έκφραση των παραπάνω. Αποτελούν επίδειξη δύναμης και λανθάνουσας εγκληματικής συμπεριφοράς.
