MENU

Τους τελευταίους μήνες έχουν καταπατηθεί σχεδόν πλήρως τα ατομικά μας δικαιώματα.  Δηλαδή, εντάξει, όταν έχει επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας, όλα τα υπόλοιπα ωχριούν.

Οι περισσότεροι το έχουμε αποδεχτεί.  Όχι σαν κάτι δεδομένο αλλά ως αναγκαιότητα. Δεν μας αρέσει, δεν το θεωρούμε φυσιολογική κατάσταση  και προφανώς θα βγούμε στα κάγκελα αν οποιοσδήποτε σκεφτεί καν να την παγιώσει όταν ξεμπερδέψουμε με την πανδημία. Αλλά μέχρι τότε, με πόνο και κόπο, προσαρμοζόμαστε. Είναι η ελάχιστη δυνατή θυσία που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας το οποίο δίνει καθημερινά την πιο σκληρή μάχη.

Να θυμίσω ότι μεταξύ άλλων, δεν τιμήσαμε την 25η Μαρτίου, την 28ης Οκτωβρίου, δεν γιορτάσαμε το Πάσχα και γενικώς το εορταστικό καλεντάρι του 2020 είναι περίπου ως μη γενόμενο. Τα παραπάνω πέρασαν με σχετικά λίγες αντιδράσεις και μάλλον ευρεία  - αν και με βαριά καρδιά – συναίνεση.

Οι εκκλησίες υπήρξαν επί μήνες πεδίο αντιπαράθεσης, η απροθυμία της κυβέρνησης να πάρει αυστηρά μέτρα στηλιτεύθηκε από τους περισσότερους εξ ημών και δυστυχώς, αποδείχθηκε στην πράξη ότι στοίχισε πολύ. Ο εορτασμός του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα και πιο καταστροφικά λάθη του τελευταίου οκταμήνου.

Πλέον, ο εκκλησιασμός – ορθά, ορθότατα-  έχει απαγορευτεί για τους πιστούς. Είναι αυτό χουντικό μέτρο; Είναι χουντική απόφαση; Αν δεν είχε απαγορευτεί στο πλαίσιο των συνολικών μέτρων για την πανδημία (επειδή δεν θα επιτρεπόταν από το Σύνταγμα μια τέτοια απαγόρευση) και απαιτούνταν διαταγή του αρχηγού της αστυνομίας, πόσοι θα  φώναζαν για χούντα; Κάμποσοι και πάλι, δεν έχω αμφιβολία.

Πολύ λιγότεροι πάντως και σίγουρα εντελώς διαφορετικοί από εκείνους που φωνάζουν σήμερα.

Τι καθιστά λοιπόν την απαγόρευση  συγκεντρώσεων συγκεκριμένα για το Πολυτεχνείο κάτι τόσο βδελυρό και πρωτοφανές που έφτασε να ενώσει μέχρι και τα κόμματα της Αριστεράς;

Η –αμφιλεγόμενη – αντισυνταγματικότητά της; Όχι δα. Ποσώς ενδιαφέρονται και ασφαλώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν όσοι την επικαλούνται,  αν ισχύει ή όχι.  Όταν η Ένωση Δικαστών λέει ότι είναι αντισυνταγματική ενώ κορυφαίοι συνταγματολόγοι λένε ότι δεν είναι, εγώ, ο Μπάμπης και η Μαρία στο FB σίγουρα δεν δικαιούμαστε να εκφράζουμε οποιουδήποτε είδους βεβαιότητα.

Άρα τι συνέβη  και ενώ ο αριθμός των νεκρών διαρκώς μεγαλώνει, εμείς τσακωνόμαστε για το αυτονόητο;  Η σταθερή και διαχρονική ευαισθησία μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας όσον αφορά στην αριστερή «θεολογία» αποτελεί μια πρώτη εξήγηση.  Τα ιερά και τα όσια της Αριστεράς, ήταν επί σειρά ετών στο απυρόβλητο, δεν έμπαιναν καν σε δημόσιο διάλογο. Αυτό τείνει να αλλάξει τα τελευταία χρόνια, όμως επέτειοι όπως το Πολυτεχνείο εξακολουθούν να κουβαλούν πολύ μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση από άλλες εθνικές εορτές (λογικό διότι είναι πολύ πιο πρόσφατη).

Επίσης πρόκειται για μια επέτειο που ακουμπά σε ευαίσθητες χορδές και διαχρονικούς διχασμούς – κολακεύει τον ναρκισσισμό διαφόρων αριστερών του καναπέ, την σταθερή ανάγκη αυτοθυματοποίησης και ψευτοεπαναστικότητας πολλών εγκλωβισμένων  και εντελώς βολεμένων σαραντάρηδων και πενηντάρηδων («χούντα», «μας φιμώνουν» «ξεσηκωθείτε») αλλά ταυτόχρονα δίνει αφορμές και σε αρκετούς συμπλεγματικούς δεξιούς να προκαλέσουν και να κάνουν επίδειξη δεξιού DNA (αν δεν πεις κάθε χρόνο ότι στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχαν  νεκροί, δεν είσαι  αρκετά δεξιός).

Όλα αυτά παραμένουν τόσο ισχυρά εκεί έξω που με ασήμαντες και κατά την γνώμη μου προσχηματικές αφορμές κατάφεραν το τελευταίο διήμερο να καπελώσουν την απίστευτη, αδιανόητη τραγωδία που ζούμε.

Επίσης, όλα αυτά παραμένουν τόσο ισχυρά, όχι μόνο εκεί έξω αλλά και εντός κοινοβουλίου. Το ΚΚΕ και το Μέρα 25 αρχικά (και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε στη συνέχεια να πάρει θέση) ήξεραν τι θα προκαλέσει η επιμονή τούς να κάνουν έστω και συμβολικά όπως λένε, έστω και τηρώντας τα μέτρα ασφαλείας, συγκέντρωση την ημέρα του Πολυτεχνείου.

Και η κυβέρνηση ήξερε τι θα προκαλέσει η απόφαση του αρχηγού της αστυνομίας. Αμφότεροι επέλεξαν την ένταση. Οι μεν κυβερνητικοί για να αλλάξει η ατζέντα από τους λανθασμένους χειρισμούς τους και να στοχοποιηθεί  κομμάτι της κοινωνίας, οι δε αντιπολιτευόμενοι, είτε από εμμονική  ιδεοληψία, είτε για να κάνουν αισθητή την  παρουσία τους σε ένα προνομιακό πεδίο (αυτό του κοινωνικού διχασμού) και να συσπειρώσουν κάπως την βάση τους.

Κάπως έτσι, την ώρα που δεκάδες οικογένειες κάθε μέρα θρηνούν τους ανθρώπους τους, τους οποίους δεν είχαν καν την  ευκαιρία να αποχαιρετήσουν, εμείς τσακωνόμαστε για το αυτονόητο και αφήνουμε το παράλογο να θριαμβεύσει – ακόμα και για την Ελλάδα του σχεδόν μόνιμου παραλογισμού, η δημόσια συζήτηση των τελευταίων ημερών  είναι πραγματικά ντροπιαστική! Κι αν αύριο γίνει χαμός  (πολύ το φοβάμαι) , η ντροπή θα μεγαλώσει.

Δεν ξέρω αν η απόφαση είναι αντισυνταγματική ή όχι, ούτε αν αποτελεί ασέβεια προς την δημοκρατία. Ή αν αντίστοιχα η πρόθεση ορισμένων κομμάτων να κάνουν  πορεία είναι ασέβεια προς την κοινή λογική.

Εκείνο που ξέρω είναι όλα ετούτα συνιστούν μέγιστη ασέβεια προς τους νεκρούς.

Και του Πολυτεχνείου και του κορωνοϊού.

Οι νεκροί πληθαίνουν κι εμείς τσακωνόμαστε για το Πολυτεχνείο