Ξύπνησα, ήπια καφέ, χάζεψα λίγο ειδήσεις στο κινητό, κυρίως για τον ΠΑΟΚ, πήγα στη δουλειά μου. Η ζωή συνεχίζεται. Για τους περισσότερους. Και αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο της φαιδρής πολιτικής και των φαιδρών πολιτικών. Η ζωή συνεχίζεται, ο σημερινός θρήνος γίνεται γρήγορα χθεσινά νέα, η καθημερινότητα επιστρέφει απαιτητική, πιεστική και σχεδόν απαράλλαχτη.
Πράγματι πονέσαμε για λίγο. Κλάψαμε, Εξοργιστήκαμε ίσως. Ε και; Οι πραγματικοί υπεύθυνοι (και όχι ο σταθμάρχης φυσικά). ξέρουν. Και για αυτό μιλούν ελάχιστα (με σκονάκι ενίοτε) και περιμένουν υπομονετικά με τεθλιμμένο ύφος μέχρι να ακουστεί σε κάποιο διαμέρισμα το αναπόφευκτο " έλα μωρέ, πάλι με τα Τέμπη ασχολούνται, δηλαδή δεν έχει Survivor απόψε; "
Αυτό θα είναι το έναυσμα για να φορέσουν πάλι την κομματική τους πανοπλία, να βγουν με θράσος στα παράθυρα και να τσακωθούν όχι πάνω από επιτεύγματα, μα πάνω από πτώματα και αποκαΐδια.
Η ζωή συνεχίζεται και ουδείς μπορεί να κάνει κάτι για αυτό.
Αλλά δεν συνεχίζεται για όλους. Για δεκάδες παιδιά σταμάτησε απότομα το βράδυ της Τρίτη. Και για δεκάδες γονείς επίσης σταμάτησε την ίδια ακριβώς στιγμή και δεν πρόκειται να συνεχιστεί κι ας αναπνέουν ακόμα: θα μείνει παγωμένη, για πάντα εγκλωβισμένη στην αβάσταχτη σιωπή ενός τηλεφωνήματος που δεν έγινε ποτέ.
Οι υπόλοιποι σταδιακά θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας - αλήθεια πώς είναι ο Νέλσον Ολιβέιρα, ξεπέρασε τον τραυματισμό του;
Θα ήθελα να πιστέψω ότι το μέγεθος της τραγωδίας και οι παραλείψεις που είναι αδύνατον να κρυφτούν κάτω από το χαλί του "ανθρώπινου λάθους" θα ανατρέψουν ετούτη τη φορά τη νομοτέλεια.
Δεν το πιστεύω. Και δεν έχω τέτοια απαίτηση από κανέναν - κανέναν άλλο πλην των δημοσιογράφων.
Το δικό μας καθήκον, η δική μας καθημερινότητα, το δικό μας "η ζωή συνεχίζεται" είναι να μη σταματήσουμε να κρατάμε το θέμα ψηλά όταν πάψει να πουλάει. Να μην κάνουμε ξανά το λάθος να "θάψουμε" τις καταγγελίες για τόσο σοβαρά ζητήματα, να επιμείνουμε με ερωτήσεις που θα διαπερνούν τα σκονάκια των υπουργών και θα ρίξουν φως παντού; τι συμβαίνει στα πλοία; στα αεροπλάνα, στα ΚΤΕΛ?
Αν δεν το πράξουμε, τότε η ζωή φυσικά και θα συνεχιστεί, απλώς εν αναμονή της επόμενης τραγωδίας.
Για να είμαστε ξεκάθαροι: Δεν είναι η δουλειά μας να την αποτρέψουμε. Είναι η δουλειά μας αποκαλύψουμε όσα κάνουν ή δεν κάνουν εκείνοι που πρέπει να την αποτρέψουν. Να τους χαλάσουμε τη σειρά των πραγμάτων. Όταν θα έχουν πειστεί ότι όλα ξεχάστηκαν και όλοι βιάζονται να γυρίσουν στη συζήτηση για τον Μπισμπίκη και την Βανδή και όχι για τους διαμελισμένους νέους, εμείς να είμαστε εκεί σαν πέτρα στο παπούτσι τους, το αγκάθι στα πλευρά τους και να τους ρωτάμε ξανά και ξανά και ξανά - μέχρι να πάρουμε απαντήσεις ή μέχρι να δείξουμε την πλήρη ανεπάρκειά τους, μέχρι να υποχρεώσουμε τον επόμενο που θα σταθεί μπροστά μας για δηλώσεις να έχει πράξει όσα οφείλει πρώτα ή έστω όσα περισσότερα μπορεί για το δημόσιο καλό.
Η ζωή συνεχίζεται. Και αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο της φαιδρής πολιτικής και των φαιδρών πολιτικών.
Το μεγαλύτερο όπλο των πολιτών και της κοινωνίας είναι η σωστή δημοσιογραφία. Αν δεν το θυμόμαστε ή δεν το πιστεύουμε, τότε ας δούμε καλύτερα Survivor. Υπό μία έννοια άλλωστε και η Ελλάδα ριάλιτι επιβίωσης είναι.
Υ.Γ. Οι προβεβλημένοι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης έγιναν ήδη video στο Luben. Το κείμενο δεν αφορά σε εκείνους. Ουδεμία ελπίδα από εκεί. Όμως παρά την περί του αντιθέτου πεποίθηση που κυριαρχεί στην κοινή γνώμη, υπάρχει καλή, ερευνητική και ανεξάρτητη δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Το ζήτημα είναι να μην την εκτιμάμε μονάχα όταν τα βάζει με το απέναντι κόμμα ή την απέναντι ομάδα, όταν μας λέει δηλαδή όσα θέλουμε να ακούσουμε. Να την εκτιμάμε και όταν γίνεται ενοχλητική για τις δικές μας πεποιθήσεις. Κυρίως τότε.
