Παρασκευή βράδυ. Άλλη μια όμορφη βραδιά στο Παρίσι. Ο καιρός ιδανικός για ακόμη μια βόλτα ανάμεσα στα γιορτινά φωτισμένα και εβληματικά αξιοθέατα αυτής της πόλης. Τα εστιατόρια, μπιστρό και μπαρ αρχίζουν να γεμίζουν από νωρίς, ως είθισται. Τα περισσότερα θέατρα γεμάτα, το ίδιο και οι συναυλιακοί χώροι. Κόσμος όλων των ηλικιών έχει κατακλύσει τα γραφικά στενά του κέντρου του Παρισιού, μιας πόλης που δέχεται πολλά εκατομμύρια τουρίστες όλο το χρόνο.
Ξαφνικά ακούγονται πυροβολισμοί, εκρήξεις, και ουρλιαχτά! Οι κραυγές δεν σταματούν. Το ίδιο και οι πυροβολισμοί. Ο κόσμος αρχίζει και τρέχει πανικόβλητος προς κάθε κατεύθυνση. Λίγα στενά πιο πέρα ακριβώς το ίδιο σκηνικό. Οι πυροβολισμοί πέφτουν βροχή. Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει και προς τα που να κινηθεί. Αρχίζουν και κάνουν την εμφάνισή τους άνθρωποι λουσμένοι στο αίμα. Ακολουθούν σειρήνες περιπολικών, πυροσβεστικής και ασθενοφόρων.
Ο κόσμος τρέχει πανικόβλητος, σε πολλά σημεία το βλέμμα τραβάνε οι κηλίδες αίματος στα πεζοδρόμια και στην άσφαλτο. Μιλάνε για κάποιους που άνοιξαν πυρ με τουφέκια τύπου καλάζνικοφ μέσα σε κάποιο θέατρο και σε ένα εστιατόριο γεμάτο κόσμο που πήγε να... δειπνήσει.
Λίγο μετά αρχίζουν να λένε και για τρίτη και τέταρτη επίθεση. Μετά και για άλλη. Όλοι είναι πλέον πανικοβλημένοι και τρομοκρατημένοι. Σαν να βρίσκονται άοπλοι στη μέση ενός πολέμου και δεν βρίσκεται πουθενά τρόπος διαφυγής.
Η πρώτη επίθεση έγινε σε ένα μπαρ, σε μια περιοχή που θυμίζει το Γκάζι στην Αθήνα, λίγο αργότερα οι επιθέσεις συνεχίστηκαν σε εστιατόρια και πιτσαρίες. Αρκεί να φανταστεί κάποιος το Γκάζι σε ώρα αιχμής, Σάββατο βράδυ (σε εποχές προ κρίσης) με τον κόσμο στα στενά δρομάκια, στα σταντ, στα τραπεζάκια έξω και να είναι όλα ασφυκτικά γεμάτα. Και κάποιοι μαυροφορεμένοι να βγάζουν ημιαυτόματα στρατιωτικού τύπου και να τα "αδειάζουν" στον ανυποψίαστο κόσμο που διασκεδάζει με την παρέα του. Ακολούθως να ξαναγεμίζουν και να συνεχίζουν...
Λίγα λεπτά μετά να συμβαίνει το ίδιο σε ένα ανάλογα γεμάτο κόσμο Θησείο, στην καρδιά της πρωτεύουσας και λίγο μετά σε μια φοιτητοπεριοχή όπως στην Πανόρμου ή Ζωγράφου. Με τα μπαρ γεμάτα φοιτητές να διασκεδάζουν μέχρι κάποιοι να αρχίζουν να τους πυροβολούν σχεδόν εξ επαφής στα τραπέζια τους, να πηγαίνουν πάνω-κάτω στον δρόμο και να ρίχνουν ρυπές στα γύρω μαγαζιά. Μέσα σε δευτερόλεπτα που μοιάζουν με ώρες σκορπίζουν τον τρόμο και τον θάνατο.
Σκηνικό διαφορετικό από την επίθεση στο Stade de France, το οποίο δεν βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού. Είναι περίπου όπως το ΟΑΚΑ, πιο απομακρυσμένο, αλλά με αρκετό κόσμο τριγύρω και πάμπολα εστιατόρια, μπαρ και εμπορικά καταστήματα.
Διαφορετικό είναι επίσης και το χτύπημα στο Bataclan, το οποίο είναι ένας συναυλιακός κυρίως χώρος. Θα μπορούσε να το παρομοιάσει κάποιος με ένα γεμάτο "Γκαγκάριν" ή για τους παλιότερους το "Ρόδον", όπου δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής και μπαίνουν ένοπλοι κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Ρίχνουν αδιακρίτως στο πλήθος, ξαναγεμίζουν και συνεχίζουν, ξανά και ξανά...
Λίγα μέτρα από το Bataclan υπάρχει ένα μικρό μπιστρό. Όταν ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί βγήκαν όλοι έξω στο δρόμο και οι περισσότεροι πρότειναν να τρέξουν να δουν τι συμβαίνει, μήπως κάποιος χρειάζεται κάποια βοήθεια. Ωστόσο, οι πυροβολισμοί συνεχίστηκαν και έτσι προτίμησαν να μπούν πάλι στο μπιστρό, όπου ο ιδιοκτήτης οδήγησε τους πελάτες στην πίσω αυλή. Όλοι ήταν κατατρομαγμένοι και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Το μόνο που προσευχόντουσαν ήταν να μην έρθει προς την κατεύθυνσή τους.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά είδαν νεαρά άτομα να τρέχουν και να φωνάζουν βοήθεια, και τα ρούχα τους να είναι καλυμμένα από το αίμα. Κάποιους από αυτούς τους φυγάδευσαν, άλλοι συνέχισαν να τρέχουν κουτσαίνοντας προς κάθε κατεύθυνση και σε κατάσταση αμόκ.
Συνεχείς εκκλήσεις για βοήθεια από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πάμπολα σημεία προστασίας ξεπηδούν ανά... δευτερόλεπτο: Οι πολίτες ενημερώνουν στα social media δίνοντας διευθύνσεις σπιτιών γύρω από τα σημεία των επιθέσεων, όπου μπορεί να πάει ο κόσμος να αναζητήσει ασφάλεια και για να φιλοξενηθεί.
Η ώρα είναι 22:30, κανονικά το κέντρο του Παρισιού σφίζει από ζωή. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Ζευγάρια, οικογένειες και παρέες κάνουν τις βόλτες τους στα πολλά και εμβληματικά αξιοθέατα της πόλης, στα γραφικά γεφυράκια του σηκουάνα και στα μαγαζιά δυσκολεύεσαι πραγματικά να βρεις να κάπου να κάτσεις. Όχι όμως απόψε. Οι δρόμοι έχουν σχεδόν αδειάσει. Δύσκολα πέφτει το μάτι σου σε κάποιον περαστικό, ο οποίος προσπαθεί να βρει τρόπο να επιστρέψει στο σπίτι του. Τα μαγαζιά σχεδόν άδεια, παραμένουν μόνο κάποιοι θαμώνες που γνωρίζουν πως δεν έχουν κάπου αλλού να πάνε. Οι σειρήνες δεν έχουν σταματήσει.
Μεσάνυχτα. Στους δρόμους του Παρισιού υπάρχουν μόνο αστυνομικοί, στρατιωτικοί, πυροσβέστες και πάμπολα ασθενοφόρα. Τα λεωφορεία εξαφανίστηκαν. Οι πιάτσες των ταξί άδειες. Τα λιγοστά ταξί που κυκλοφορούσαν έπαιρναν μαζικά κόσμο για να τον απομακρύνουν από το κέντρο. Το κέντρο κλείνει. Το βόρειο παρίσι κλειστό. Όλοι οι δρόμοι κλειστοί από τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού. Το δυτικό Παρίσι το ίδιο.
Οι μισοί σταθμοί του μετρό έχουν κλείσει και οι υπόλοιποι ανακοινώνουν το τελευταίο δρομολόγιο και τους σταθμούς που δεν θα κάνουν στάση. Ελάχιστος κόσμος βρίσκεται στις αποβάθρες. Όλοι κοιτούν καχύποπτα όποιον κρατάει τσάντα. Μέσα στα βαγόνια - που κανονικά δεν θα μπορούσες να σταθείς ούτε όρθιος, ενώ η φασαρία και ο κόσμος συνήθως σε κάνει να αισθάνεσαι όπως στην... πενταήμερη - τα μισά και πλέον καθίσματα άδεια. Τα πρόσωπα σκυθρωπά. Δεν ακούγεται λέξη. Το μόνο που ακούγεται είναι κάποια κινητά με τα οποία ενημερώνουν τις οικογένειές τους πως είναι ζωντανοί και επιστρέφουν σπίτι τους.
Λίγα λεπτά μετά κλείνουν και οι 20 γραμμές του μετρό, ενώ τα τρένα του ηλεκτρικού και του προαστικού έχουν ήδη ακινητοποιηθεί. Το Παρίσι άδειασε. Οι τουρίστες βρίσκονται στα ξενοδοχεία τους, και σύμφωνα με αυτά το 60-70% έχει ήδη αλλάξει τα εισιτήρια της επιστροφής και οι ακυρώσεις διαδέχονται η μία την άλλη.
Ώρα 02:00. Η Πόλη του Φωτός σκοτείνιασε. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Το μόνο που ακούγεται ασταμάτητα είναι σειρήνες. Ο στρατός και οι οπλισμένοι σαν αστακοί αστυνομικοί είναι οι μόνοι που έχουν απομείνει στους δρόμους, μαζί με κάποιους ρεπόρτερ-κασκαντέρ. Ο κόσμος σοκαρισμένος και τρομοκρατημένος έχει κλειστεί στα σπίτια του.
Σάββατο 14/11/2015. Το μόνο που έχει αλλάξει τις τελευταίες ώρες είναι ότι ξημέρωσε. Τα θύματα των χτεσινών επιθέσεων αυξάνονται. Ο κόσμος παρακολουθεί μέσω διαδυκτίου και τηλεόρασης τις εξελίξεις. Τα μουσεία είναι κλειστά, τα μαγαζιά το ίδιο. Τα ΜΜΜ ακινητοποιημένα. Οι πολίτες που αποφάσισαν να δώσουν στην δημοσιότητα τις διευθύνσεις τους, έχουν γεμίσει τα σπίτια τους με ανθρώπους που σώθηκαν μα ακόμη δεν μπορούν να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Πρόκειται για πολλά μικρά διαμερίσματα γεμάτα κόσμο. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό και στα προάστια. Οι σειρήνες είναι το μόνο που ακούγεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Μια από τις πιο φαντασμαγορικές πόλεις του κόσμου θυμίζει πόλη φάντασμα...
Ο στρατιωτικός νόμος καλά κρατεί. Όχι μόνο για το Παρίσι, αλλά για όλη σχεδόν τη Γαλλία. Είναι πολύ δύσκολο να ταξιδέψεις ακόμη και με το αυτοκίνητό σου προς τη γαλλική επαρχία. Οι περισσότεροι που το επιχείρησαν, αναγκάστηκαν να επιστρέψουν. Η Δήμαρχος μιλάει για ώρα ενότητας, για την πόλη που της αρέσει οι πολίτες της να είναι διαφορετικοί (στη εθνικότητα, στο χρώμα, στην θρησκεία κλπ) και όλοι μαζί ενωμένοι να αντιμετωπίσουν την νέα τραγωδία.
Ωστόσο, το πένθος έχει καλύψει κάθε σημείο της πόλης... Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι αρχές καλούν τις οικογένειες των θυμάτων να αναγνωρίσουν τους δικούς τους και αρκετοί είναι αυτοί που αφήνουν λουλούδια και κεριά στα χρώματα της Γαλλίας, αποδίδοντας το ύστατο χαίρε.
