Το ημερολόγιο έγραφε 30 Ιανουαρίου του 1943. Το τηλεγράφημα που έφτασε στο στρατηγείο της Στ΄ Στρατιάς ήταν μια παγερή ανακοίνωση που έκρυβε πονηριά και υστεροβουλία: ο Αδόλφος Χίτλερ είχε προάγει τον Φρίντριχ φον Πάουλους σε στρατάρχη, στα γερμανικά: generalfeldmarschall…
Ο διοικητής του Επιτελείου μπήκε σιγανά στο Γραφείο του Πάουλους κρατώντας ένα χαρτί στο χέρι: «Συγχαρητήρια στρατηγέ, είπε, σας έχει απονεμηθεί ο βαθμός του στρατάρχη. Το τηλεγράφημα ήρθε νωρίς σήμερα το πρωί»…
Ο φον Πάουλους πήρε στα χέρια του το χαρτί, τσαλάκωσε το τηλεγράφημα στην παγωμένη χούφτα του και είπε, αφήνοντας ένα ψυχρό χαμόγελο, μισό ειρωνεία και μισό πίκρα, να χαράζεται στο πρόσωπό του: «…δεν έχω σκοπό να αυτοκτονήσω για χάρη αυτού του του άθλιου δεκανέα από τη Βοημία»…
Ο διοικητής του Επιτελείου είχε ακόμα μια είδηση να μεταφέρει στον στρατηγός, που δεν έγινε ποτέ στρατάρχης: «Να σας ενημερώσω επίσης ότι οι Σοβιετικοί είναι απ’ έξω»!
Ο Χίτλερ είχε προβιβάσει τον στρατηγό του σε στρατάρχη με απώτερο σκοπό, αυτός να αυτοκτονήσει, αντί να παραδοθεί στους Σοβιετικούς. Ο φον Πάουλους δεν έδωσε σημασία στην διαταγή του Φύρερ και προτίμησε την παράδοση και τη δική του και των υπολειμμάτων της Στρατιάς του.
91.000 άνθρωποι σήκωσαν τα χέρια ψηλά
Οι γερμανοί στρατιώτες, κουρελιασμένοι και με τριμμένα παλτά που έμπαζαν βαρυχειμωνιά και ήττα, έμοιαζαν με φαντάσματα. Οι μαχητές του Κόκκινου Στρατού ήταν χαμογελαστοί, ζεστοί μέσα στη νίκη τους και φορούσαν βαριές στολές, που κρατούσαν μακριά τον βοριά…
Ο φον Πάουλους είχε ενημερώσει από τα μέσα Γενάρη τον Χίτλερ για την άθλια κατάσταση του υποσιτιζόμενου και δίχως ηθικό και πολεμοφόδια στρατεύματός του, για να πάρει την ψυχρή απάντηση: «Απαγορεύεται η παράδοση…»!
Μια μέρα σαν σήμερα λοιπόν, στις 2 Φεβρουαρίου του 1943 κι ενώ ο ρωσικός χειμώνας πάγωνε τις σκέψεις και θόλωνε τα όνειρα, σχεδόν 91.000 ναζί στρατιώτες με τους αξιωματικούς τους και τον επικεφαλής στρατηγό σήκωναν τα χέρια ψηλά· είχαν παραδοθεί από τις 31 Ιανουαρίου.
Οι δυνάμεις του Άξονα είχαν επιτεθεί στο Στάλινγκραντ, ένα χρόνο πριν, το 1942. Η Μάχη του Στάλινγκραντ ήταν η πιο θανατηφόρα της Ιστορίας (οι εκτιμήσεις για τις απώλειες κυμαίνονται μεταξύ 1.250.000 και 1.798.619 νεκρών). Το Στάλνγκραντ, που λόγω ονόματος ήταν ο διακαής πόθος του Χίτλερ, έγινε ο τάφος για περισσότερους από 800.000 στρατιώτες που μάχονταν για τους Ναζί και ο τάφος των ονείρων του Φύρερ για κυριαρχία στην Ευρώπη.
Οι δυνάμεις του φον Πάουλους, ένα μωσαϊκό εθνοτήτων από Γερμανούς, Ούγγρους, Ιταλούς, Ρουμάνους, Ισπανούς και άλλους συμμάχους του Άξονα, περικυκλώθηκαν, έπειτα από την κολοσσιαία αντεπίθεση του Κόκκινου στρατού. Στις 2 του Φλεβάρη όλα είχαν τελειώσει στο Ανατολικό Μέτωπο και άρχιζε το τέλος του Αδόλφου Χίτλερ.
Αυτός, ο τελευταίος, ο άνθρωπος που αιματοκύλησε τον κόσμο, όταν ενημερώθηκε για την παράδοση του Πάουλους, μάζεψε τους στρατηγούς του και είπε με το αλαζονικό ύφος που τον χαρακτήριζε ακόμα:
«Στην εποχή της ειρήνης στη Γερμανία, περίπου 18.000 ή 20.000 άνθρωποι το χρόνο επέλεγαν να αυτοκτονήσουν, ακόμη και χωρίς να βρίσκονται σε τέτοια θέση. Εδώ είχαμε έναν άνθρωπο, που είδε 50.000 ή 60.000 στρατιώτες του να πεθαίνουν αμυνόμενοι γενναία μέχρι το τέλος. Πώς μπόρεσε να παραδοθεί στους μπολσεβίκους;»… Μπόρεσε!
Πολέμιος των Ναζί
Λίγο πριν παραδοθεί, ο Πάουλους έστειλε τη βέρα του πίσω στη σύζυγό του με το τελευταίο στρατιωτικό αεροπλάνο που αναχωρούσε από τη Ρωσία· δεν την είχε ξαναδεί από το 1942 και δεν θα την έβλεπε ποτέ ξανά, αφού η Κονστάνς πέθανε το 1949 ενώ ο ίδιος ήταν ακόμα αιχμάλωτος.
Μετά την παράδοσή του, ο Πάουλους αρνήθηκε να συνεργαστεί με τους Σοβιετικούς. Ωστόσο, μετά την απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ στις 20 Ιουλίου του 1944 (Επιχείρηση Βαλκυρία), έγινε ένθερμος επικριτής του ναζιστικού καθεστώτος, κάνοντας έκκληση στους Γερμανούς να παραδοθούν. Αργότερα παρουσιάστηκε ως μάρτυρας της κατηγορίας των Ναζί στη Δίκη της Νυρεμβέργης.
Κατά τη διάρκεια της Δίκης της Νυρεμβέργης, μάλιστα, ο Πάουλους είχε ρωτηθεί από δημοσιογράφο για τους αιχμάλωτους του Στάλινγκραντ· είπε στον δημοσιογράφο να μεταφέρει στις γυναίκες και τις μητέρες ότι οι σύζυγοι και οι γιοι τους είναι καλά. Από τους 91.000 γερμανούς αιχμαλώτους που συνελήφθησαν στο Στάλινγκραντ, οι μισοί είχαν πεθάνει στην πορεία προς τα στρατόπεδα της Σιβηρίας και σχεδόν άλλοι τόσοι έχασν τη ζωή τους από τις απάνθρωπες συνθήκες αιχμαλωσία· περίπου 6.000 άνθρωποι επέζησαν και επέστρεψαν σπίτια τους.
Βολές κατά της πολιτικής των ΗΠΑ
Στον Πάουλους επετράπη να επιστρεψει στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας το 1953, δύο χρόνια πριν από τον επαναπατρισμό των υπόλοιπων γερμανών αιχμαλώτων.
Από το 1953 έως το 1956, ο Πάουλους έζησε στη Δρέσδη, όπου εργάστηκε ως πολιτικός αρχηγός του Ινστιτούτου Έρευνας Στρατιωτικής Ιστορίας της Ανατολικής Γερμανίας. Στα τέλη του 1956, διαγνώστηκε με αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS) και πέθανε μια μέρα σαν χθες, 1η Φεβρουαρίου του 1957 σε ηλικία 66 χρονών, ακριβώς 14 χρόνια μετά την παράδοση της Στρατιάς του στους Σοβιετικούς.
Ο Πάουλους είχε από την 10ετία του ’50 επισημάνει την αμερικανική εξωτερική πολιτική: «Η αμερικανική πολιτική σήμερα αυτοαποκαλείται «πολιτική εξουσίας». Για εμάς τους Γερμανούς αυτό είναι κάτι που μας πονάει. Έχουμε τιμωρηθεί για την άσκηση της πολιτικής της βίας και των κεραυνοβόλων επεμβάσεων που τώρα καλλιεργείται και γνωρίζουμε τι μας κόστισε.
Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να έχει προοπτική επιτυχίας αν δεν καταφέρει να καταπνίξει την εθνική βούληση άλλων λαών, να συντρίψει την ανεξαρτησία τους. Είναι εσφαλμένη η αντίληψη και επικίνδυνη η ιδέα ότι η εποχή των εθνών έχει παρέλθει απλώς και μόνο επειδή μια υπερδύναμη, οι Ηνωμένες Πολιτείες, στηρίζονται σε αυτή την άποψη ώστε να μπορούν να κυριαρχούν σε άλλα έθνη».
Σοφός ο στρατηγός!
Πηγή: ethnos.gr
