Είναι σαν τον εφιάλτη που σε βασανίζει και σε κάνει να στριφογυρνάς στο κρεβάτι. Θέλεις να τρέξεις, μα δεν μπορείς. Ιδρώνεις, σφίγγεις τα δόντια, ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι μα… δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Ο εφιάλτης είναι εκεί και πρέπει να τον δεις ως το τέλος, δεν υπάρχει τρόπος να γλιτώσεις από αυτόν.
Σε ένα απόγευμα, ο ΠΑΟΚ έβλεπε όλους του, τους εφιάλτες να εμφανίζονται ο ένας μετά τον άλλον. Τελευταία φορά που έχασε προβάδισμα δύο γκολ σε αγώνα πρωταθλήματος ήταν ξανά (ω, τι έκπληξη) απέναντι στον Ατρόμητο! Κι όχι μία, αλλά δύο φορές. Το 2-0 και το 3-1 έγινε 3-4 και το τρίτο ημίχρονο είχε εκείνο το ανεπανάληπτο ξέσπασμα του Βλάνταν Ίβιτς, που ήταν η αρχή του τέλους της θητείας του Γιώργου Τζαβέλλα με τα ασπρόμαυρα, είχε γκρίνια, φωνές, εσωστρέφεια, φαγωμάρα, έναν μικρό εμφύλιο.
Να ήταν μόνο αυτό; Πέρσι, περίπου τέτοια εποχή (3/11) στο ίδιο γήπεδο, είχε έρθει η πρώτη γκέλα μετά από το εκκωφαντικό ξεκίνημα με 8 στα 8. Ξανά είχε προηγηθεί ο ΠΑΟΚ, μα ο Ατρόμητος ισοφάρισε με τον Ουγκράι και κράτησε μέχρι τέλους την ισοπαλία.
Μα, ο εφιάλτης δεν είχε να κάνει μόνο με ομάδες, αλλά και με πρόσωπα, με καταστάσεις. Όταν ο Φερνάντο Βαρέλα πίστεψε ότι λυτρώνει τον ΠΑΟΚ με το γκολ του στο 86ο λεπτό το μυαλό όλων -αστραπιαία- ασυναίσθητα πήγε σε εκείνο το ιστορικό παιχνίδι με την ΑΕΚ και το ακυρωθέν γκολ από τον Γιώργο Κομίνη.
Δεν χρειαζόταν καν το VAR για να καταλάβουν όλοι ότι το γκολ δεν επρόκειτο να μετρήσει. Το ‘χει η μοίρα του Αφρικανού αμυντικού να μην μπορεί να σκοράρει ένα καθοριστικό γκολ με τα ασπρόμαυρα στο τέλος κάποιας αναμέτρησης. Ή μάλλον να σκοράρει, να το χαίρεται και στο τέλος η χαρά του να μένει μισή, να έρχεται το απόλυτο ξενέρωμα.
Όλα έδειχναν / μύριζαν γκέλα για τον Δικέφαλο στο Περιστέρι. Όλοι οι οιωνοί ήταν αρνητικοί. Η γεύση που άφηνε στο γρασίδι έμοιαζε με αυτή ενός αναψυκτικού. Ξεδιψαστικό, δροσερό, χωνευτικό, εύγευστο στο ξεκίνημα, αλλά ένα γλυκό… νεροζούμι όσο περνούσε η ώρα.
Γκολ που δέχθηκε στο τέλος ο ΠΑΟΚ και του κατέστρεψαν ένα ματς μπορεί να βρει κανείς πολλά. Μάνι - μάνι αυτό στην Σλοβακία με την Σλόβαν. Στον επαναληπτικό το πλασέ του Άκπομ που θα του έδινε την πρόκριση στα… χασομέρια αποκρούστηκε από το κεφάλι του τερματοφύλακα! Οι καθυστερήσεις δεν είναι το φόρτε του Δικεφάλου, που άμα του στραβώσει ένα ματς, δύσκολα το γυρνάει όταν η άμμος στην κλεψύδρα είναι λιγοστή.
Για να βρει κανείς νικητήριο γκολ του ΠΑΟΚ μετά το 90ό λεπτό, πρέπει να γυρίσει το ρολόι πάνω από δύο χρόνια πίσω και στις 19 Μαρτίου του 2017, όταν ο Πέλκας λύγισε την αντίσταση του Πανιωνίου και έπιασε τα… αχαμνά του, σε ένα ιστορικό γκολ που εντέλει έφερε την τιμωρία του για προσβολή δημοσίας αιδούς!
Τότε όμως ο ΠΑΟΚ είχε ένα πρωτάθλημα και τρία κύπελλα λιγότερα! Σήμερα, μπορεί να ισχυρίζεται ότι χτυπάει μέσα του η καρδιά του πρωταθλητή, ένα κλισέ που δεν είναι τόσο κλισέ όσο θέλουμε να πιστεύουμε.
Το γκολ του Κρέσπο του προσέφερε πολύ περισσότερα από τρεις βαθμούς. Τον γλίτωσε από… ξέσκισμα σάρκας, τα θύματα είχαν ήδη στοχοποιηθεί πριν το τελευταίο σφύριγμα. Τον κάνει να πιστέψει ότι μπορεί ξανά να γυρίσει ματς που του έχουν στραβώσει. Τον συσπειρώνει, τον πωρώνει, τον φανατίζει ξανά. Βασικά, τον κάνει να πιστέψει πως ότι έχει ζήσει μέχρι τώρα μες την σεζόν είναι ένας άσχημος εφιάλτης, που θα εξαφανιστεί όταν ανοίξει τα μάτια του και αίφνης θα γίνουν ξανά όλα όπως πέρσι.
Ο ΠΑΟΚ δίνει ακόμα μία εσωτερική μάχη με τον εαυτό του. Ψάχνει και ψάχνεται. Προσπαθεί να θυμηθεί πως είναι όλα να έρχονται αυτόματα στο γήπεδο. Και στα τρία ματς του πρωταθλήματος δέχεται γκολ στην πρώτη τελική on target του αντιπάλου. Τα δικά του είναι δοκάρι και… έξω. Στο Περιστέρι από το 20 τράβηξε άσο. Το γκολ του Κρέσπο μπορεί να αποδειχθεί το turning point μιας ολόκληρης σεζόν. Η στιγμή που το φύλλο στην τράπουλα, γύρισε. Αν η ψυχολογία του παίκτη γυρίσει, αίφνης τα φύλλα που ψάχνει έρχονται σαν τρελά στα χέρια του.
ΥΓ: Ο πανηγυρισμός του Λέο Μάτος στο δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ πιθανώς να έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία κι από το γκολ του, δείγμα ότι ο Αμπέλ Φερέιρα αρχίζει να μπαίνει και στην ψυχολογική εξίσωση του γκρουπ.