Δεν έχουν περάσει καν είκοσι μέρες από τη μέρα που σύσσωμος ο ελληνικός αθλητικός Τύπος αποθέωνε τον Κώστα Φορτούνη για την ανανέωση του συμβολαίου του στον Ολυμπιακό. Δυστυχώς, όμως, όταν οι θνητοί κάνουμε όνειρα και αναλύσεις, οι θεοί του ποδοσφαίρου επιλέγουν τις πιο απίθανες στιγμές για να μας θυμίσουν ότι η μοίρα μας δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τα δικά μας χέρια.
Ξέρετε, πολλές φορές η ευχή «να έχεις υγεία» που ανταλλάσουμε και μεταξύ μας με γνωστούς και φίλους μοιάζει αρκετές φορές κοινότυπη και ευχή… ρουτίνας. Είναι όμως η πιο σημαντική που μπορούμε να απευθύνουμε σε έναν συνάνθρωπό μας.
Συνάνθρωπος, άνθρωπος, ανθρωπιά! Λέξεις και έννοιες που δυστυχώς έχουμε ξεχάσει να σεβόμαστε στην εγχώρια αθλητική μας πραγματικότητα και θυμόμαστε σε μέρες σαν τη σημερινή, όταν μια δυσάρεστη είδηση (όπως ο τραυματισμός του Κώστα Φορτούνη) μας υπενθυμίζει ότι οι αθλητές που μάχονται μέσα σε έναν αγωνιστικό χώρο φορώντας κόκκινη, κίτρινη, πράσινη ή μαύρη φανέλα δεν είναι θηρία σε ρωμαϊκή αρένα, αλλά άνθρωποι.
Άνθρωποι με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, όπως όλοι μας, νέα παιδιά (στην πλειοψηφία τους) με το αίμα να βράζει, οικογενειάρχες, πατεράδες, γιοι. Δεν χρειάζεται να τραυματίζεται κάποιος σοβαρά ή να βιώνει ένα προσωπικό δράμα για να τον αντιμετωπίζουμε σαν άνθρωπο. Κατανοητή η αντιπαλότητα, κατανοητή και αυτονόητη η κριτική όταν ένας επαγγελματίας αθλητής ξεφεύγει εκτός ορίων, αλλά δυστυχώς στη χώρα μας έχουμε χάσει προ πολλού το σεβασμό στον όρο «ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Βλέπω για παράδειγμα σήμερα εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης στον Κώστα Φορτούνη από οπαδούς άλλων ομάδων, ανάλογα με εκείνα που έβλεπα από οπαδούς του Ολυμπιακού όταν βίωναν το δικό τους δράμα παιδιά όπως ο Βιεϊρίνια ή ο Μάνταλος. Κάποια γράφονταν από οπαδούς που έχουν βρίσει κατά καιρούς χυδαία τους συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές, μόνο και μόνο επειδή δεν αγωνίζονται στη δική τους ομάδα, ή επειδή δεν συμφωνούσαν με μια συμπεριφορά τους.
Σε μέρες σαν τη σημερινή που όλοι μας αντιλαμβανόμαστε καλύτερα ότι ο ανθρώπινος πόνος δεν χαρίζεται σε κανέναν κι ότι η μοίρα μπορεί να επιβάλλει στις ίδιες σκληρές δοκιμασίες έναν «θνητό» και έναν «ημίθεο των γηπέδων», ας κάνουμε και ο καθένας μας την αυτοκριτική του και ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να αποκτήσουμε ξανά τον αλληλοσεβασμό που τόσο απαραίτητος είναι στο ποδόσφαιρο μας.
Για τον ίδιο τον Κώστα Φορτούνη, οι ευχές δυστυχώς δεν μπορούν να τον βοηθήσουν στον Γολγοθά που έχει να ανέβει τους επόμενους μήνες. Είναι πραγματικά κρίμα να χτυπάει η ατυχία έναν αθλητή σε μια περίοδο που μοιάζει να έχει ωριμάσει περισσότερο από ποτέ και να έχει ματώσει στη δουλειά για να γίνεται διαρκώς καλύτερος.
Το έγραψα πρόσφατα, με αφορμή την υπογραφή του συμβολαίου του, το επαναλαμβάνω και σήμερα. Εδώ και έναν χρόνο βλέπαμε για πρώτη φορά έναν τόσο ώριμο, ποιοτικό και δουλευταρά Κώστα Φορτούνη που άξιζε και με το παραπάνω να αποκαλείται «ηγέτης του Ολυμπιακού». Το κενό που αφήνει για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν μοιάζει δυσαναπλήρωτο για τους «ερυθρόλευκους», αλλά αυτό μου μετράει είναι να γυρίσει ο ίδιος γερός στα γήπεδα και να μην αφήσει αυτή τη δοκιμασία να τον λυγίσει. Τον έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός, τον έχει ανάγκη η Εθνική μας ομάδα, μα πάνω απ’ όλα το αξίζει ο ίδιος για την προσπάθεια που έχει καταβάλλει προκειμένου να γίνει ο Φορτούνης που απολαμβάνουμε. Γερό να είναι το παλικάρι και να βρει την ψυχική δύναμη που απαιτείται για να αφήσει πίσω του τη συγκεκριμένη περιπέτεια. Οι πιο σκληρές δοκιμασίες, άλλωστε, είναι για τους πιο δυνατούς…
ΥΓ: Ασφαλώς και έχει σημασία η απόφαση που θα λάβουν στον Ολυμπιακό για την κάλυψη του κενού που αφήνει πίσω του ο πιο ποιοτικός Έλληνας μεσοεπιθετικός, αλλά η σημερινή μέρα δεν ενδείκνυται για τέτοιου είδους συζητήσεις…
