Γράφτηκε λίγο μετά την ίδρυση του συλλόγου, το 1927 όταν οι ασπρόμαυρες φανέλες άρχισαν να φέρνουν τις πρώτες επιτυχίες. Διαδόθηκε από στόμα σε στόμα. Στις καφενεία, στα καπηλειά, στους δρόμους, αλλά και σε κάθε γήπεδο που έπαιζε η λατρεμένη ομάδα των προσφύγων. Ξεκινούσε κάπως έτσι…
«Είμαστε εμείς της Πόλης τα παιδιά τα παινεμένα
που παίζουμε την μπάλα ξακουσμένα.
Έχουμε περίσσια χάρη
που καμιά ομάδα δεν την έχει άλλη.
Δεν έγινε εμπορικό χιτ, ούτε παίζει στα μεγάφωνα της «Τούμπας». Δεν θα τον βρεις σε κάποιο cd, ούτε έγινε σύνθημα στα χείλη οπαδών. Μπορεί να τον ακούσεις αν βρεθείς ξέμπαρκος κάποιο πρωί Σαββατοκύριακου στα γηπεδάκια της Μεσήμβριας από τα χείλη πιτσιρικάδων που τον ξέρουν όλο απ’ έξω κι ανακατωτά και το λένε όπως τα ποιήματα στο σχολείο. Είναι σαν τελετουργία. Μυσταγωγία. Κανένα ματς των μικρών ομάδων του ΠΑΟΚ δεν ξεκινά, αν δεν πιαστούν όλοι μαζί αγκαλιά, με τον αρχηγό στην μέση να δίνει τον τόνο. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες είναι που κάνουν την διαφορά στην διαπαιδαγώγηση.
Τα περισσότερα φώτα μετά το εκκωφαντικό 5-0 του ΠΑΟΚ επί της Μπρόντμπι πάνε (δικαιωματικά) στον Φρανκ Άρνεσεν ή τον Ίγκορ Τούντορ. Λογικό. Μαγκιά τους. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ο ΠΑΟΚ που θυμίζει ακόμα εργοτάξιο με την ταμπέλα work in progress, φτάνει στο σημείο να διασύρει μία σκανδιναβική ομάδα που βρίσκεται σε φουλ αγωνιστική δράση κι έχει στο ρόστερ της παίκτες θρύλους όπως ο Αγκερ και ο Ελμάντερ. Κι όλα αυτό παίζοντας, επιθετικό, ελκυστικό, μοντέρνο, γεμάτο ποδόσφαιρο. Δεν υπήρχαν οφθαλμοί που δεν χόρτασαν από αυτό που είδαν από τον ΠΑΟΚ στην «Τούμπα».
Ακόμα κι ο Ιβάν Σαββίδης για πρώτη φορά πιάστηκε να κάνει σαν μικρό παιδί από την χαρά του. Δικαιολογημένος κι αυτός. Περίμενε καιρό ένα βράδυ. Κάποιοι θα κολλήσουν στον Μακ, ο οποίος αποτίναξε την ετικέτα του χασογκόλη (που να τα έβαζε κιόλας) με ένα εντυπωσιακό χατ-τρικ. Ορισμένοι ίσως σταθούν στο εντυπωσιακό ντεμπούτο με γκολ του Γκάρι Ροντρίγκες. Αλλού όμως είναι η ουσία…
Ο ΠΑΟΚ τελείωσε το ματς με τους Κίτσιου και Κωνσταντινίδη στα άκρα του, τον Κάτσε και τον Σαββίδη στην καρδιά της μεσαίας του γραμμής και τον Μυστακίδη μπροστά. Λίγο νωρίτερα, πριν αποχωρήσει με πρόβλημα θλάσης, ο Πέλκας είχε αφήσει άφωνη την «Τούμπα» με γκολ παγκόσμιας κλάσης και από την εξίσωση έλειπε ο Κουλούρης κι ο Κλάους. Όλοι μα όλοι τους παιδιά της παραγωγικής διαδικασίας του ΠΑΟΚ. Όλοι τους… παιδιά της πόλης παινεμένα. Όχι της Πόλης με κεφαλαίο (της Κωνσταντινούπολης δηλαδή), αλλά της πόλης της Θεσσαλονίκης, των περιχώρων και των προαστίων της.
Αυτοί που δουλεύουν με μεράκι πίσω από τα φώτα για να φτάσουν σήμερα αυτά της πόλης τα παιδιά τα παινεμένα να παίζουν στην πρώτη ομάδα, είναι συνήθως άνθρωποι που είναι… αλλεργικοί στην δημοσιότητα. Είναι άνθρωποι αφοσιωμένοι, εργατικοί, καταρτισμένοι, με χαμηλό προφίλ, που σπάνια θα δουν τα ονόματα τους έστω και σε ένα μονοστηλάκι. Οι πρώτοι καρποί της πορείας από 2007 που ξεκίνησαν να λειτουργούν ξανά με κανονικό τρόπο οι ακαδημίες του ΠΑΟΚ (επί προεδρίας Ζαγοράκη) μέχρι σήμερα είναι αυτά της πόλης τα παιδιά τα παινεμένα που τελείωσαν το ματς με την Μπρόντμπι.
Πίσω από αυτό το παιδομάζωμα ο επικεφαλής Βαγγέλης Πουρλιοτόπουλος, ακόμα καμιά 50αριά ενεργά μέλη που απασχολούνται σε διάφορα πόστα επιτελώντας και πατρικά καθήκοντα και μπόλικο… μεράκι. Δεν θα βρείτε σχεδόν πουθενά τίποτα γραμμένο για δαύτους, γι’ αυτό αν θέλετε να μάθετε ποιοι είναι αυτοί που αφανείς ήρωες, τα ονόματα τους είναι εδώ.
Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Ακόμα δυσκολότερο, όταν αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν μόνο το να γίνουν κάποια στιγμή μεγάλοι και τρανοί, φορώντας την φανέλα του ΠΑΟΚ. Θα έχεις και αστοχίες. Κάποιοι θα χάσουν τον δρόμο τους. Κάποιοι θα αισθανθούν αδικημένοι. Κάποιοι θα πονέσουν. Κάποιοι θα τα παρατήσουν. Για κάθε Πέλκα και για κάθε Κάτσε υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες ιστορίες πιτσιρικάδων που χάθηκαν άδοξα, άδικα, ανώνυμα.
Ο Πέλκας είναι από τα Γιαννιτσά, ο Κίτσιου από την Μενεμένη, ο Κλάους από το Λάκκωμα, ο Κωνσταντινίδης από τον Κορινό, ο Σαββίδης από την Κατερίνη. Όλοι τους «παράτησαν» σπίτια, οικογένειες, φίλους, καθημερινότητα για να ενταχθούν σε μία άλλη οικογένεια. Σπατάλησαν μέρος της παιδικότητας τους για να γίνουν μεγάλοι από… μικροί. Ως άλλοι… Οδυσσέες πέρασαν από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες. Ταλαιπωρήθηκαν. Χρειάστηκε να κάνουν αγροτικό. Να ξενιτευτούν. Να ακούσουν αποδοκιμασίες. Να μπουν στο στόχαστρο, χωρίς να φταίνε. Δεν τα παράτησαν ποτέ, όμως. Αυτά τους δυνάμωσαν. Αυτά τους έφεραν να είναι εδώ σήμερα, μπροστάρηδες του νέου ΠΑΟΚ.
Τον Πέλκα του φόρτωσαν το «10» στην πλάτη, όταν αυτή δεν μπορούσε να το σηκώσει. Τον βάφτισαν διάδοχο του Κούδα, πριν ακόμα ενηλικιωθεί. Με κορμί εφήβου και πρόσωπο μπόμπιρα ήταν αδύνατον να τα βάλει με τους γίγαντες. Παραλίγο να πνιγεί. Η… δυσμενής μετάθεση στην Σετούμπαλ ήταν ότι καλύτερο συνέβη στην ζωή του. Στην Πορτογαλία ανακάλυψε το ποδόσφαιρο από την αρχή. Πιθανώς και να έκανε την δική του ενδοσκόπηση για το που πάει και που τραβάει. Γύρισε αλλιώτικος. Αντράκι. Το κορμί του έσφιξε. Έβαλε μύες. Αγρίεψε λιγάκι. Τώρα πια την φοράει την φανέλα του ΠΑΟΚ. Δεν τον φοράει εκείνη. Και στα 5 ευρωπαϊκά ματς του ΠΑΟΚ μέχρι τώρα είναι από θετικός έως απίθανος!
Ποτέ μου δεν πίστευα ότι παίκτες με τέτοιο σουλούπι έχουν θέση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο που απαιτεί νταγλαράδες, μα ο Τσάβι, ο Ινιέστα και η υπόλοιπη συνωμοσία των κοντών με έκαναν να δω το ποδόσφαιρο αλλιώς. Ναι, είναι πρώιμο, ριψοκίνδυνο και υπερβολικό, μα αν ετούτος εδώ συνεχίσει έτσι μπορεί να εξελιχθεί (τηρουμένων των αναλογιών) στον «Έλληνα Ινιέστα». Το λέω μετά λόγου γνώσης και έχων σώας τας φρένας. Τα πολύ δύσκολα είναι πια πίσω του…
Ο Στέλιος ο Κίτσιου είναι από άλλη φάση. Γιος προπονητή, άρα παιδί του (εκάστοτε) προπονητή. Κάποιοι είδαν στο πρόσωπο του τον φυσικό διάδοχο του Θοδωρή Ζαγοράκη. «Σκύλος» κι αυτός. Ακούραστος. Άοκνος. Ετούτος εδώ λοιπόν μέσα σε πέντε ματς με τον Τούντορ στον ΠΑΟΚ έχει προλάβει να παίξει σε τρεις διαφορετικές θέσεις (και ρόλους). Αριστερό χαφ (!) σε 4-2-3-1 στο Ζάγκρεμπ, δεξί μπακ σε άμυνα με τέσσερις, αλλά και αριστερός φουλ-μπακ σε 3-5-2 απέναντι στην Μπρόντμπι χωρίς καμία διαφορά. Άμα λάχει παίζει και κόφτης και ότι άλλο χρειαστεί. Τα φυσικά του προσόντα (μπορεί να τρέχει για 90 λεπτά όλη την πλευρά, όπως κανείς στο ρόστερ του ΠΑΟΚ) μπορούν να τον απογειώσουν φέτος στο 3-5-2 που δίνει απόλυτη ελευθερία στους φουλ-μπακ.
Μετά τον «καλλιτέχνη» και τον μαραθωνοδρόμο, σειρά έχει ο… σπρίντερ. Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης έχει την μεγαλύτερη… τελική και καμιά φορά πιάνει τέτοιες τελικές που τα φρένα δεν αρκούν για να τον βοηθήσουν να τελειώσει σωστά τις φάσεις! Από εκεί που ήταν έτοιμος για νέο δανεισμό, ο Τούντορ του έδωσε τα κλειδιά της δεξιάς πτέρυγα κι εκείνος μέχρι και γκολ έβαλε (το πρώτο του επαγγελματικό) στον επαναληπτικό της Τρνάβα. Αρκεί να γίνει πιο υπεύθυνος ανασταλτικά, ειδικά στην μεγάλη περιοχή και να αποφύγει τα περιττά τάκλιν / φάουλ…
At the end of the day υπάρχει και ο Γιάννης Μυστακίδης, ο Γερμανός της παρέας. Ένα παιδί που έμαθε μπάλα στα τσικό της Φράιμπουργκ και αποκτήθηκε μόνο και μόνο επειδή έδωσε τέλειες συστατικές ο συγχωριανός του στον Σβορώνο Πιερίας, Κυριάκος Παπαδόπουλος. Ξεχασμένος πέρυσι ως δανεικός στον Πιερικό, είναι η αληθινή αποκάλυψη του Τούντορ. Καθοριστικός όπου και όποτε έπαιξε, με ασίστ απέναντι σε Λοκομοτίβα και Σπάρτακ Τρνάβα, όταν τα ματς ζεματούσαν και με κερδισμένο πέναλτι απέναντι στην Μπρόντμπι. Το κρύο ντους του Τούντορ στην Βέροια όταν τον απέσυρε από το γήπεδο αφήνοντας τον ΠΑΟΚ με 10, όταν λειτούργησε ατομικά σε μία φάση, ήταν μάθημα ζωής. Ο αυστηρός μα δίκαιος Κροάτης του εξήγησε το λάθος του, χωρίς να έχει κολλήματα τον πήρε στην αποστολή στο επόμενο ματς και κέρδισε ένα παίκτη και πιθανώς πολλούς ακόμα μέσα από την ομάδα.
Όλοι αυτοί υπήρχαν και πέρυσι. Δεν φύτρωσαν τώρα στον ΠΑΟΚ. Δεν ήταν για πέταμα πέρυσι, ούτε έγιναν παικταράδες φέτος. Για να ανθίσουν όλα αυτά της… πόλης τα παιδιά τα παινεμένα χρειάζονται δίπλα τους «κανονικές» συνθήκες. Ηγέτες που να παίζουν / συμπεριφέρονται ως τέτοιοι. Ηγεσία (προπονητική και διοικητική) που να τους προστατεύει και να μην τους εκθέτει. Περιβάλλον που να μην τους δηλητηριάζει το μυαλό.
Καλές, απαραίτητες, σημαντικές, καθοριστικές οι μεταγραφές ξένων, μα αυτοί που αποτελούν το DNA, το μυαλό, την καρδιά και όλα τα ζωτικά όργανα ενός συλλόγου είναι τα παιδιά της πόλης τα παινεμένα. Αυτοί νιώθουν. Σήμερα, μετά από πολλά χρόνια ταλαιπώριας νιώθουν επιτέλους καλά. Το δικαιούνταν. Οι δάσκαλοι τους θα πρέπει να αισθάνονται περήφανοι και να καμαρώνουν για δαύτους…
