Θα μπορούσαν να κάνουν μαζί ένα ντουέτο, όπως ο Γιάννης Μηλιώκας και η Αφροδρίτη Μάνου στο ιστορικό «πόσο άλλαξες». Οι στίχοι τους εκφράζουν πολύ. Πάρα πολύ.
«Τα όνειρά μου κόκκινα
Τα όνειρά μου άσπρα»
Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ».
Ο Ολυμπιακός δίνει τα ρέστα του για την απόκτηση του Μάρκους Μπεργκ και του συμπεριφέρεται σαν να είναι ο μόνος επιθετικός σε όλο τον πλανήτη. Φέρεται να είναι διατεθειμένος να πει «ναι» σε όλα τα «θέλω» του Σουηδού επιθετικού, δεν διστάζει να δεσμευτεί με πολυετές συμβόλαιο με έναν 33χρονο ποδοσφαιριστή που βαδίζει προς το τέλος της καριέρας του, δεν διστάζει να του τάξει γη και ουρανό, λεφτά που ο Μπεργκ είναι σχεδόν αδύνατον να βρει σε οποιαδήποτε λίγκα, που οι ιδιοκτήτες της δεν φοράνε κελεμπία.
Είναι τόσο παράλογο αυτό το κόλλημα του Ολυμπιακού με τον Σουηδό φορ; Αν κρίνει κανείς τον πρότερο επαγγελματικό βίο του, μάλλον όχι. Οτιδήποτε φέρει την σφραγίδα του Παναθηναϊκού λες και φτιάχνει τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Λες και το έχει βάλει στόχο να κυνηγάει ότι καλύτερο είχε / έχει ο Παναθηναϊκός επί ηγεσίας του Γιάννη Αλαφούζου.
Παίκτες που λοιδορήθηκαν από το ερυθρόλευκο σύστημα, όσο φορούσαν την πράσινη φανέλα, αίφνης έγιναν παιχταράδες και άξιοι να ντυθούν στα ερυθρόλευκα. Παίκτες για τους οποίους ερυθρόλευκα στελέχη (και Μέσα) μιλούσαν απαξιωτικά, αίφνης έγιναν αντικείμενα πόθου. Παίκτες που με έναν μοναδικό τρόπο, αυτόν που εφαρμόστηκε στο ελληνικό ποδόσφαιρο την επταετία 2010-2017 βαφτίστηκαν λούζερ, χάνοντας τα... όλα.
Ο Μάρκους Μπεργκ δεν είναι ο μοναδικός παίκτης με πράσινο παρελθόν, τον οποίο καψουρεύτηκε τόσο πολύ ο Ολυμπιακός. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι ένας άλλος διαχρονικός έρωτας είναι ο Ροντρίγκο Μολέντο από την στιγμή που τον Ιανουάριο του 2018 αποχαιρέτισε το τριφύλλι. Έκτοτε, σε κάθε μεταγραφική περίοδο, οι ερυθρόλευκοι χτυπάνε την πόρτα του Βραζιλιάνου κεντρικού αμυντικού, για τον οποίο όμως πλέον η Ιντερνασιονάλ του Πόρτο Αλέγκρε εγείρει σημαντικές οικονομικές απαιτήσεις.
Αυτοί που βρίσκονται μες την πιάτσα γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Ολυμπιακός ασχολήθηκε πάρα πολύ (κι όχι μόνο φιλολογικά) και με άλλες περιπτώσεις του Παναθηναϊκού, όταν εκείνος έχανε τα κορυφαία του περιουσιακά στοιχεία έναντι πινακίου φακής.
Η άρνηση του Λούκας Βιγιαφάνιες να μετακομίσει στον Πειραιά ήταν αυτή που ουσιαστικά απέτρεψε την μεταγραφή του στον Ολυμπιακό και την μετακόμιση του στην Τουρκία και την Αλάνιασπορ. Οι ερυθρόλευκοι μπήκαν γερά και στην μάχη για την απόκτηση του Νίκλας Χουλτ, ο οποίος τελικά επέλεξε την ΑΕΚ, ενώ πέρσι το καλοκαίρι γράφτηκε το διερευνητικό ενδιαφέρον για τον Νίκο Καρέλη, ο οποίος αγωνιζόταν τότε στην Γκενκ. Φέτος, προτάθηκε ο πρώην πράσινος Μεντί Αμπέντ, ο οποίος έμεινε ελεύθερος από την Ντιζόν, ενώ μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε την μεταγραφή του Λουκ Στιλ στην Νότιγχαμ, με τον Ολυμπιακό να σκέφτεται κάποια στιγμή να κατεβάσει ξανά τον έμπειρο Άγγλο τερματοφύλακα στην Αγγλία ως ρεζέρβα για τα γκολπόστ.
Ο Στέφανος Καπίνο, ο οποίος έκανε ντεμπούτο στο Καραϊσκάκη με τα γάντια του Παναθηναϊκού, δείχνοντας μάλιστα το τριφύλλι στον κόσμο του Ολυμπιακού, μετά από έναν ενδιάμεσο σταθμό στην Γερμανία και την Μάιντς (2014-15) έγινε δεκτός στου Ρέντη μετά Βαΐων και Κλάδων για να φύγει (περίπου) ως στυμμένη λεμονόκουπα μετά από τριετή παρουσία που εμπεριείχε και ένα… διδακτορικό στην Νότιγχαμ.
Την ίδια διαδρομή με ανάλογη πορεία και ενδιάμεσο προορισμό τον Πανιώνιο έκανε και ο Σπύρος Ρισβάνης, ο οποίος ενώ μοιάζει να ανήκει στον Ολυμπιακό μια ζωή, εντούτοις ουδέποτε φόρεσε την φανέλα του σε επίσημο παιχνίδι.
Ο τρίτος Έλληνας που έκανε το ίδιο δρομολόγιο (συμπτωματικά) με την ίδια αποτυχημένη πορεία ήταν ο Στέφανος Ευαγγέλου, ο οποίος δόθηκε φέτος δανεικός στα Γιάννενα και ψάχνει για νέο (δανεικό) σταθμό στην καριέρα του.
Αν προσθέσει κανείς το πράσινο παρελθόν του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου, ο οποίος βέβαια αποκτήθηκε από την ΑΕΚ, αλλά και αυτό του γυμναστή τερματοφυλάκων Παναγιώτη Αγριόγιαννη, καταλαβαίνει κανείς ότι εντός του Ρέντη υπάρχει έντονο το πράσινο χρώμα, με το οποίο ο Βαγγέλης Μαρινάκης θέλει συνεχώς να μπολιάζει την ομάδα του. Άσχετα, αν το απαξιώνει όσο παίζει απέναντι. Η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» είναι άχαστη.
Την ίδια περίοδο που ο Βαγγέλης Μαρινάκης ζει το… Παναθηναϊκό του όνειρο στον Ολυμπιακό, ο Γιάννης Αλαφούζος ζει το δικό του ερυθρόλευκο στην ηγεσία του Παναθηναϊκού. Επί των ημερών του το τριφύλλι απαξιώθηκε, όσο ποτέ άλλοτε, έζησε τις πιο μαύρες ημέρες στην ιστορία του. Θα έλεγε κανείς ότι με το δικό του διοικητικό επιχειρείν ο ιδιοκτήτης της πράσινης ΠΑΕ έσπρωξε προς την έξοδο (με προτίμηση μια συγκεκριμένη κατεύθυνση) ό,τι καλύτερο είχε ο σύλλογος, το οποίο εκποιήθηκε σε εξευτελιστικές τιμές. Συνεχίζοντας μέχρι και σήμερα να προσθέτει καρφιά στον σταυρό του μαρτυρίου που κουβαλά ο κόσμος του Παναθηναϊκού από την εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής, με αγαπημένους παίκτες της πράσινης εξέδρας να αποτελούν διακαείς στόχους του λιμανιού.
Σημειολογικά,, επί των ημερών του ντύθηκαν στα πράσινα δύο πρώην «ερυθρόλευκοι», οι οποίοι περίσσευαν στου Ρέντη. Τόσο ο Τάσος Αυλωνίτης, όσο και ο Παναγιώτης Βλαχοδήμος πέρασαν και δεν ακούμπησαν από τον Παναθηναϊκό, δύο κινήσεις που ελάχιστοι κατάλαβαν το σκεπτικό με το οποίο έγιναν.
Θα έλεγε κανείς πως σε μία εποχή που ο Βαγγέλης Μαρινάκης φέρνει… πράσινη ανάπτυξη στου Ρέντη με παίκτες του Παναθηναϊκού, τους οποίους άλλοτε λοιδωρούσε, ο Γιάννης Αλαφούζος στρώνει κόκκινο χαλί για να αποχαιρετά σε κάθε μεταγραφική περίοδο ό,τι ποιοτικότερο διαθέτει το τριφύλλι. Βίοι αντίθετοι. Αν όχι παράλληλοι...
