Αλήθεια, τι συνέβη το βράδυ της Κυριακής στην Τούμπα; Μια ανεπανάληπτη, μοναδική στα χρονικά του ελληνικού ποδοσφαίρου φιέστα είναι η προφανής απάντηση. Γεμάτη χαρά και συγκίνηση, σεβασμό στο παρελθόν και προσδοκία για το μέλλον - άψογη ως θέαμα, αψεγάδιαστη ως συναίσθημα.
Αλλά φυσικά δεν συνέβη μονάχα αυτό. Συνέβησαν και εκατομμύρια άλλα πράγματα: ένα ασπρόμαυρο, συναισθηματικό «big bang» που διέλυσε και ανασυνέθεσε το μέσα μας, το έξω μας, ολόκληρο το ΠΑΟΚτσήδικο σύμπαν όπως το ξέραμε. Χιλιάδες διαφορετικές διαδρομές, χιλιάδες διαφορετικές αφετηρίες, χιλιάδες -παρόμοια μα κατά βάθος - διαφορετικά βιώματα, συναντήθηκαν στην ίδια κορύφωση, στον ίδιο οργασμό – έναν οργασμό διαρκείας που δεν ξεχαστεί ποτέ.
Για τον καθένα από εμάς ο ΠΑΟΚ είναι κάτι άλλο. Απωθημένο και καψούρα, παιδικός έρωτας και ενήλικο βάσανο, πάθος και κατάθλιψη, ο Κούδας και ο Μπάνε, ο Πάμπλο και ο Σπάθας, το γκολ του Ζήση και η λάθος πάσα του Φασούλα, ο Βεζυρτζής και ο Βουλινός, οι οπαδικές πορείες και οι μοναχικές βραδιές στα μπαρ, τα τσιμέντα της Τούμπας και οι πέτρες στα βαγόνια του ηλεκτρικού, η βαθιά εσωτερική ανάγκη να διαφέρεις και η ακόμα βαθύτερη να ανήκεις κάπου.
Κι ωστόσο για τον καθένα από εμάς η στέψη της Κυριακής υπήρξε περίπου το ίδιο πράγμα: μια συγκλονιστική περίληψη των προηγουμένων, μια ανησυχητική (για τους αντιπάλους) πρόγευση των μελλούμενων, μια απογειωτική επιβράβευση των παρόντων.
Οι διοργανωτές μας έκλεισαν το μάτι. Ήταν σαν να μας είπαν «ξέρουμε τι περάσατε τόσα χρόνια, ξέρουμε πόσα χάσατε όσο περιμένατε, ξέρουμε και πόσοι χάθηκαν στην πορεία – δεν τους ξεχνάμε ποτέ και δεν σας ξεχνάμε ποτέ. Αυτό λοιπόν είναι από εμάς για εκείνους, από εμάς για εσάς: κάτι ακόμα για να μην ξεχάσετε ποτέ».
Η αλήθεια είναι ότι ο ΠΑΟΚ μας έχει δώσει πολλές τέτοιες: βραδιές που θα θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή. Ουδεμία, όμως , όπως την βραδιά της 21ης Απριλίου: το οριστικό και αμετάκλητο αντίο στο ψυχοβγαλτικό και αγαπησιάρικο παρελθόν μιας ομάδας που έμαθε να ζει σε ένα διαρκές ψυχοσυναισθηματικό vertigo και το λαμπερό καλωσόρισμα στο αύριο ενός συλλόγου που αλλάζει επίπεδο μπροστά στα εμβρόντητα βλέμματα ολόκληρης της Ελλάδας.
Ναι αλλά το δράμα; Τα δάκρυα; Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα και οι ακρότητες που κάνουν τον ΠΑΟΚ…ΠΑΟΚ; Τι θα γίνουμε χωρίς αυτά;
Κοιτάξτε να δείτε, την Κυριακή, στο 90ο λεπτό πέρασε στον αγωνιστικό χώρο ένας ποδοσφαιριστής με διαλυμένους χιαστούς. Κανονικά δεν θα έπρεπε να περπατάει χωρίς πατερίτσες. Εκείνος πήρε πρώτα ένα φιλί από την κόρη του και μετά μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, δακρυσμένος! Μαζί του δακρύσαμε κι εμείς.
Και στη συνέχεια, ο αθεόφοβος, ανέβηκε κανονικά στην ειδική εξέδρα, σήκωσε πρώτος το τρόπαιο του πρωταθλητή και άρχισε να χοροπηδάει μαζί με τους συμπαίκτες του.
Ο Αντρέ δεν είναι απλά ο αρχηγός του ΠΑΟΚ. Ο Αντρέ είναι ο ίδιος ο ΠΑΟΚ της νέας εποχής: ποιότητα, κλάση, ανωτερότητα, προσωπικότητα αλλά και βαθύ, ακατανίκητο συναίσθημα.
Ποιος σας είπε ότι θα ζήσουμε χωρίς δάκρυα και ακρότητες λοιπόν; Σοβαρευτείτε ρε παιδιά.
ΠΑΟΚ είσαι αφού!
