Η ταυτότητα του γράφει ότι είναι ακόμα 25 (και μισό). Ενήλικας κανονικός, άλλοι στην ηλικία του έχουν παιδιά, οικογένεια, ευθύνες. Στην περίπτωση του, όμως, η ηλικία του σώματος και αυτή της ψυχής δεν συμβαδίζουν. Η συναισθηματική του ηλικία θυμίζει έφηβο, μικρό παιδί. Δείχνει να γεννήθηκε ανώριμος, αρνείται να μεγαλώσει, ίσως και να μην μπορεί.
Από την μία ο χαβαλές Αμρ που θα έκανες τα πάντα για να τον έχεις στην παρέα σου κι από την άλλη ο αυτοκαταστροφικός Ουάρντα, αυτός που σε φτάνει στα όρια σου, αν είσαι συνεργάτης, συμπαίκτης, προπονητής ή (ακόμα χειρότερα) αφεντικό του.
Γιος πασίγνωστου διεθνούς μπασκετμπολίστα, καλομεγαλωμένος μες τα λούσα, ποτέ του δεν του έλειψε κάτι, ίσως έτσι να παγιώθηκε μέσα του πως η ζωή είναι μία πλάκα. Μία φάρσα. Ένας διαρκής χαβαλές.
Ναι, ο Αμρ Ουάρντα είναι ακόμα ένας καλομαθημένος πιτσιρικάς που πιθανότατα δεν μπήκε ποτέ του τιμωρία.
Ίσως γι’ αυτό να μην έμαθε ποτέ του να πειθαρχεί σε κάτι, σε οτιδήποτε.
Κυκλοφορούν αμέτρητες ιστορίες για δαύτον, τίποτα δεν μπορεί πια να σε σοκάρει. Όλες όμως κατά βάθος έχουν μία παιδική αφέλεια, μία αγνότητα.
Ναι, του αρέσει να βγαίνει. Ως τις πρώτες πρωινές ώρες! Δεν πίνει όμως, ούτε καπνίζει. Δεν το κρατάει κρυφό, δεν το κάνει επειδή του αρέσει η μεγάλη ζωή. Απλώς, του αρέσει να βγαίνει, δεν τον χωράει το σπίτι του. Θέλει να είναι συνέχεια έξω με κόσμο. Να γνωρίζει κόσμο. Σαν παιδάκι που δεν θέλει να πάει νωρίς στο κρεβάτι του, επειδή του το επιβάλουν οι γονείς του και αντιδρά μένοντας ξύπνιο μέχρι… να κλείσουν τα μάτια από την νύστα.
Ακόμα και το φλερτ του είναι τραχύ, άγαρμπο. Θυμίζει πρωτάρη έφηβο, που δεν ξέρει πως να την πέσει σε μία γυναίκα. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στο διαδίκτυο θα δεις και μία συνομιλία του με μία random κοπέλα από κάθε μέρος της Ελλάδας.
-«Παίζω στον ΠΑΟΚ. Θέλεις να έρθεις στο γήπεδο να με δεις; Θέλεις μία φανέλα μου;».
Τόσο απλά. Σχεδόν αγαθά.
Δεν ξέρω κανέναν που να τον φωνάζει Αμρ. Οι περισσότεροι τον αποκαλούν «χαμπίμπι» που στα αραβικά σημαίνει «αγάπη». Του άρεσε, τον κράτησε, τον εκφράζει. Οι υπόλοιποι τον φωνάζουν απλώς… Ντιμπιντάι. Σχεδόν όλοι ξέρουμε το γιατί. Ο Αμρ Ουάρντα δεν είναι άνθρωπος, μα ένας τρολ ρόλος, φτιαγμένος θαρρεί κανείς από το βιτριολικό χιούμορ του Σάσα Μπάρον Κοεν. Δεν προσποιείται κάτι. Έτσι είναι η φτιαξιά του. Δεν βρίζει. Το πολύ-πολύ να κάνει καθρεφτάκι όπως κάναμε μικροί ή να απαντήσει με το «όποιος το λέει, είναι».
Τα παιδιά είναι όπως τα μάθεις. Αν τους δώσεις θάρρος, θα σε καβαλήσουν. Αν τους δημιουργήσεις την (ψευδ)αίσθηση ότι όλα επιτρέπονται, θα διαλύσουν τα πάντα.
Στην Ελλάδα μάθαμε να τον αντέχουμε με τα καλά του και τα κακά του. Στην Πορτογαλία και την Φεϊρένσε τον έδιωξαν μόλις μετά από δύο ημέρες, όταν φέρεται να την… έπεσε διαδικτυακά σε δύο συζύγους συμπαικτών του. Ο ίδιος το αρνείται, αλλά με τέτοιο βεβαρημένο παρελθόν, ποιος τον πιστεύει;
Από την στιγμή που ο κόσμος, η κοινή γνώμη, τα media, (απο)δέχθηκαν, αποθέωσαν, συγχώρεσαν, ανέβασαν στα ύψη αυτόν τον… τρολ τύπο, ο οποίος πάμπολλες φορές γλίτωσε από θαύμα επίσκεψη σε κάποιο διανυκτερεύον, επειδή απλά παίζει καλή μπάλα και κάποιος βρέθηκε να τον σώσει, τότε είναι τουλάχιστον υποκριτικό όλοι αυτοί τώρα να τον... σταυρώνουν μετά από μία σαχλή, άστοχη, ηλίθια, χαζή ανάρτηση στο Instagram, που κατέβηκε μετά από πέντε λεπτά. Είτε θα τον αντιμετωπίζεις μόνο στην πλάκα, είτε μόνο σοβαρά. Είναι πιο δίκαιο.
Είναι δεδομένο ότι το μετάνιωσε. Εξάλλου, φάνηκε από το πόσο γρήγορα κατέβασε αυτή την μπούρδα. Πως του ήρθε και έγραψε κάτι τέτοιο; Όπως όλα τα παιδάκια, κάπου θα το άκουσε, κάπου θα το είδε και το μιμήθηκε. Ίσως στην τηλεόραση, ίσως στον κόσμο των μεγάλων, με τον οποίο συνυπάρχει.
Δεν ζει στον Παράδεισο, το εργασιακό του περιβάλλον δεν είναι η Premier League ή το ΝΒΑ, αλλά η ελληνική Super League. Εργάζεται σε ένα απόλυτα τοξικό περιβάλλον, όπου τα μεσαία δάχτυλα προπονητή σε εξέδρα, η επίδειξη… μηρών στο πέταλο, τα σεξιστικά συνθήματα για μανάδες, για σόγια, για ότι πιο ιερό υπάρχει, οι ευχές για ανίατες ασθένειες, τα πεσίματα σε διαιτητές, οι ανατινάξεις φούρνων είναι… πασατέμπος. Απλώς, κάθε φορά αλλάζουν οι πρωταγωνιστές και τα χρώματα, η ουσία είναι η ίδια. Φρασεολογία υπονόμου, ύβρεις, απειλές, μία απόλυτη παράνοια, στην οποία αφομοιώθηκε κι αυτός. Ενσωματώθηκε. Έγινε σαν εμάς. «Προσαρμόστηκε» που λένε και για τις νέες μεταγραφές. Μπήκε κι αυτός στο βασίλειο της τρέλας, έγινε… δικός μας.
Στην περίπτωση του, όπως και σε κάθε τι ανάλογο, η θέση μου είναι πάντα η ίδια: «ότι λέει ο νόμος». Αν ο νόμος λέει μία αγωνιστική, όπως έγινε με τον Φορτούνη, τον Πασχαλάκη, τον Σισέ ή παλιότερα τον Βράνιες, ας φάει μία αγωνιστική. Αν το αδίκημα του εμπίπτει σε ανώτερη αγωνιστική τιμωρία, ας του την επιβάλλει ο αρμόδιος δικαστής. Για την όποια ηθική τιμωρία όμως, πριν λιθοβολήσουμε τον Αιγύπτιο, ας αναλογιστούμε ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός πίσω από τέτοια ποστ που αναπαράγουν ωμή καφρίλα και «οπλίζουν» ανώριμα χέρια.
Όχι, ο Ουάρντα δεν απαλλάσσεται λόγω… βλακείας, όμως οφείλει να κριθεί ως… ιδιαίτερη περίπτωση. Η προσωπική, η πάγια, η εκπεφρασμένη μου άποψη για τον «χαμπίμπι» είναι πως χρειάζεται στήριξη και υποστήριξη. Χρειάζεται βοήθεια κι όχι εξοστρακισμό. Στην περίπτωση του η (όποια) τιμωρία του πρέπει να έχει σωφρονιστικό και όχι εκδικητικό χαρακτήρα.
Αμφιβάλλω αν ακόμα και σήμερα έχει καταλάβει επακριβώς το μέγεθος της χαζομάρας που διέπραξε. Πιθανώς, να νομίζει ακόμα ότι όλα ήταν μία πλάκα. Τον αποδοκίμασαν, απάντησε ότι τάχα σηκώνει μία φανταστική κούπα, τον έβρισαν κι απάντησε κι αυτός ανάλογα.
Στην ζωή όμως δεν είναι όλα πλάκα. Ίσως και να είναι η πρώτη φορά που το κατάλαβε. Αν το είχε καταλάβει πιο νωρίς, μπορεί όντως να έπαιζε στην Premier League και να ήταν πρώτη φίρμα, όπως ο Σαλάχ. Αν συνεχίσει έτσι, το πολύ πολύ σε μερικά χρόνια να τραγουδάει το Ντιμπιντάι στα Παρατράγουδα της Αννίτας Πάνια…
ΥΓ: Όσο κι αν έψαξα ήταν αδύνατον να βρω πιο περιγραφική φωτογραφία για δαύτον, από τον πανηγυρισμό του στο περσινό παιχνίδι (συμπτωματικά) και πάλι απέναντι στην ΑΕΚ. Δεν νομίζω να υπάρχει κιόλας...
