Είναι λογικό πως... ξαναχάνοντας από τη Λαμία - και με τόσο κακή μάλιστα απόδοση - θα υπήρχε απογοήτευση εντός και πέριξ του συλλόγου αλλά και κριτική. Τα έχουν αυτά τα... μεγάλα καράβια. Ή μάλλον επιβάλλεται να τα έχουν καθώς μόνο έτσι θα υπάρχει συνεχής επαγρύπνηση και βελτίωση.
Γνώμη μου πάντως είναι πως ίσως αυτή τη φορά το παρακάναμε λιγάκι. Και σε ότι αφορά την δημοσιογραφική αντιμετώπιση, αλλά και τις “φωνές” και τα απαξιωτικά σχόλια στα social media. Εκεί όπου ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να γίνει ο κακός χαμός, να ισοπεδωθεί και να κρεμαστεί ο πάσα ένας.
Καταρχήν και για να μην παρεξηγηθώ σαφώς και δεν μπορεί να μην σε στενοχωρεί η εικόνα της ομάδας. Σε μόνιμη κατάθλιψη είμαστε όλοι μας. Τρελαμένοι, όχι μόνο με το παρόν, αλλά κυρίως με το μέλλον που δεν φαίνεται να υπάρχει και σε κάνει να μελαγχολείς.
Η αλήθεια επίσης είναι πως τα παλικαράκια αυτά μας είχαν καλομάθει στον πρώτο γύρο και από μόνα τους σήκωσαν τον πήχη των απαιτήσεων. Σε έκαναν να θες να ασχοληθείς ξανά, να μιλάς για μπάλα χωρίς να ντρέπεσαι, να έχεις έστω κάτι να πεις. Να υπάρχουν και όρια όμως, αλλά και συναίσθηση της κατάστασης και της πραγματικότητας. Γιατί δυστυχώς δεν είναι έκπληξη αυτό συμβαίνει τον τελευταίο καιρό. Εκπληξη και μάλιστα άκρως ευχάριστη ήταν αυτό που ζούσαμε στο ξεκίνημα, γι' αυτό άλλωστε και έτυχε της ανάλογης προβολής.
Επιπλέον μπορεί να μην αρέσει σε κανέναν αλλά ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια ούτε απουσιών, ούτε ντεφορμαρίσματος κάποιων παικτών. Δεν μπορείς να καλύψει τα κενά, πως να το κάνουμε; Ούτε το μεγάλο βάθος έχεις, ούτε την ποιότητα και την εμπειρία, ούτε καν την “βοήθεια” της διοίκησης. Οταν οι ανταγωνιστές σου βλέπουν που πονάνε και ενισχύονται εσύ δεν μπορείς να κάνεις μεταγραφή, έχεις τα χέρια σου δεμένα.
Είναι ξεκάθαρο και απλά η εικόνα της Δευτέρας το επιβεβαίωσε πως ο Παναθηναϊκός βιώνει την πρώτη του φετινή – αγωνιστική – κρίση. Οι μεγάλοι δεν δείχνουν τόσο... μεγάλοι για να πάρουν την ομάδα από το χέρι, οι μικροί έχουν σκάσει από τα συνεχόμενα ματς, χάθηκε και η ρέντα που όσο να 'ναι μετράει και σκορπάς ευκαιρίες για “θάνατο” και έγινε το κακό. Θέλετε κι άλλα δηλαδή ή μήπως δεν κάνουν κοιλιά ΟΛΕΣ οι ομάδες του πλανήτη; Δεν θα έκανες εσύ;
Απλά θέλω να πω ότι χρειάζεται λιγάκι προσοχή ώστε να μην φτάσουμε στο άλλο άκρο, αυτό της απαξίωσης. Δεν είναι μακριά ο πρώτος γύρος, τότε που τα ίδια παιδιά μας έδειξαν ότι ΜΠΟΡΟΥΝ. Δεν ξέρω αν έφτασαν ή και τρύπησαν το ταβάνι τους, σίγουρα όμως είναι πολύ καλύτεροι από αυτό που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό. Η παρουσία δε του Νταμπιζα και του Δώνη με κάνει να πιστεύω πως σύντομα θα το ξαναδούμε. Ελπίζω η αρχή να γίνει στο Κύπελλο με τη Λαμία γιατί πιθανό αποκλεισμό δεν θέλω ούτε να τον σκέφτομαι.
Σε κάθε περίπτωση και για να μην ξεχνιόμαστε για όσα γίνονται και όσα... δεν γίνονται βασικός - ή μάλλον μοναδικός – υπεύθυνος είναι ο Γιάννης Αλαφούζος. Τη δική του μετάλλαξη και το δικό του “κανόνι” πληρώνει ο σύλλογος και απ' ότι φαίνεται θα το πληρώσει για καιρό ακόμα.
Οκ, κατανοητή η ανάγκη να φύγεις από τη μιζέρια και να ασχοληθείς με την μπαλίτσα αλλά εδώ δεν μιλάμε για απλά λάθη. Εγκλήματα έχουν γίνει για τα οποία αν υπήρχε Παναθηναϊκό δικαστήριο δεν θα την έβγαζες με τίποτα λιγότερο από ισόβια. Αυτή είναι η αλήθεια και εκεί τελειώνει κάθε κουβέντα. Οσο κι αν μας πονάει. Τα λέμε ξανά μετά τη ρεβάνς του Κυπέλλου, ελπίζω έχοντας να συζητήσουμε και κάτι ευχάριστο.
