Τάνγκο σε ερυθρόλευκο φόντο: Ο χορός των αντιθέσεων

Γεννήθηκε στις όχθες του Ρίο ντε λα Πλάτα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα μετά την πολιτισμική σύμπραξη των γηγενών Λατίνων και των Ευρωπαίων μεταναστών, λίγα χρόνια αφότου είχε κυλήσει στα ίδια μέρη και η πρώτη μπάλα. Περί τάνγκο ο λόγος -ίσως του ομορφότερου και πιο ιδιαίτερου χορού που υπάρχει. Ένα αίσθημα που χορεύεται από δύο σώματα κινούμενα σε απόλυτη αρμονία, το ένα ηγείται, το άλλο ακολουθεί, σε έναν ρυθμό υπνωτικό μεν, αλλά που ταυτόχρονα καταφέρνει να ξυπνά όλες τις αισθήσεις. Αυτό το παράδοξο είναι που τον κάνει και τόσο ιδιαίτερο. Αυτό και το ότι τα δύο «μέρη» του πρέπει να συνεργαστούν στην εντέλεια για να παραχθεί το τόσο εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Αν το ένα από τα δύο τεμπελιάσει, το αποτέλεσμα μετατρέπεται αυτομάτως σε κωμικό. Δεν υπάρχουν μέσες καταστάσεις -εκεί είναι και η μαγεία!

Στις γειτονιές που οι μεθυστικοί, ψυχεδελικοί ήχοι του Κάρλος Γαρδέλ πρωτοσυνάντησαν το πάθος, την ένταση, την αλέγκρα, αέναη κίνηση με μια μπάλα στα πόδια, το ποδόσφαιρο παίζεται ακόμη ακριβώς όπως είχε περιγράψει ένας άλλος Λατινοαμερικάνος «φιλόσοφος» του περασμένου αιώνα. Ο πιθανότατα σπουδαιότερος Βραζιλιάνος ποιητής, Κάρλος Ντρουμόντ ντε Αντράντε, ο οποίος φημολογείται ότι είχε πει το αμίμητο «οι λαοί παίζουν μπάλα όπως χορεύουν», όταν παρατηρούσε από το μπαλκόνι του δυο παρέες εφήβων: η μία χόρευε σάμπα, η άλλη έπαιζε μπάλα. Μετά από σχεδόν 150 χρόνια ιστορίας του ποδοσφαίρου, οι συσχετισμοί ανάμεσα στα δύο δεν χρειάζονται καμιά ιδιαίτερη επεξήγηση.

Λίγο νοτιότερα, εκεί που το ποτάμι-φυσικό σύνορο της Αργεντινής με την Ουρουγουάη χύνεται στον Ατλαντικό, ξεβράζονται ταυτόχρονα και όλες οι αναμνήσεις ζωής των Αργεντινών που φιλτράρονται από τον Ρίο ντε λα Πλάτα πριν επιστρέψουν και πάλι στον ωκεανό για τον κύκλο της ζωής. Σε κάθε μέτρο του μουσικού ποταμιού που λέγεται τάνγκο, στο κρεσέντο που οδηγεί στην κορύφωση του χορού, συναντά κανείς την ομορφιά μαζί με την ασχήμια. Τις φαντασιακές νότες του Γαρδέλ, μαζί με τις ρεαλιστικές εικόνες της μάχης για την επιβίωση. Συναντά μια άρρωστη, τριαντάρα διαγώνια μπαλιά που πετάει προς το στόχο της σε απόσταση λίγων εκατοστών από το έδαφος και ακολουθείται από μια ντρίμπλα-όνειρο. Συναντά ένα τάκλιν-εφιάλτη που τιμωρείται με εκτελεστικό απόσπασμα και ακολουθείται από μια σωτήρια κεφαλιά πάνω στη γραμμή, με τον ήρωα του δράματος να παίζει στην κυριολεξία το κεφάλι του κορώνα-γράμματα μπροστά στις προτεταμένες «σκαριές» των αντιπάλων.

Αυτός είναι ο παράδοξος ποδοσφαιρικός χορός της Αργεντινής και χορεύεται ανέγγιχτος από τον χρόνο από τις 9 Μαΐου 1867, όταν οι Άγγλοι σιδηροδρομικοί εργάτες, αδερφοί Χογκ, ίδρυσαν στο Μπουένος Άιρες το ομώνυμο πρώτο ποδοσφαιρικό κλαμπ στην ήπειρο. Εκεί όπου κάθε μαγική κίνηση με ή χωρίς τη μπάλα, συναντά μια κλωτσιά ζωής ή θανάτου και ο θύτης των δύο εξασφαλίζει τα ίδια ακριβώς κοινωνικά γαλόνια, ζει το ιδιαίτερο ποδόσφαιρο της Αργεντινής. Το ποδόσφαιρο των μεγάλων αντιθέσεων. Αυτό που όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον εθνικό τους χορό, ισορροπεί πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το δράμα και την κωμωδία. Που χωρίζει την τελειότητα και καθετί που την τσαλακώνει.

Ο μεταγραφικός «χορός» των μεγάλων αντιθέσεων

Πάνω κάτω, ότι ακριβώς ισχύει και για τις μεταγραφές του Ολυμπιακού με την ίδια «καταγωγή»! Πως θα μπορούσε άλλωστε να ισχύσει κάτι διαφορετικό για ένα κλαμπ που ούτως ή άλλως ζει και αναπνέει για τις αντιθέσεις; Η συγκεκριμένη αγορά απαιτεί και προϋποθέτει άλλωστε υψηλά επίπεδα αυτογνωσίας πριν αποφασίσεις ποιον «ήρωα» χρειάζεσαι. Πριν αποφασίσεις αν θέλεις τον αρτίστα ή τον πολεμιστή. Αν χρειάζεσαι το δοξάρι του Κάρλος ή την καραμπίνα του Ερνέστο. Τους Λεντέσμα και τους Σιμεόνε ή τους Ιμπαγάσα και τους Μέσι αυτού του κόσμου -καθένας μέχρι εκεί που μπορεί να αγγίξει. Όπως και στο τάνγκο όμως, οι διαφορές που κρίνουν την επιτυχία μιας μεταγραφής είναι σπανίως τόσο ξεκάθαρα ευδιάκριτες και η επιτυχία, η ορθότητα στη λογική μιας μεταγραφής, όπως επίσης συμβαίνει ιστορικά στον Ολυμπιακό, μετριέται μέσα σε λίγα εκατοστά, σε λίγα δευτερόλεπτα, μια κίνηση, μια έμπνευση, μια απόφαση της στιγμής.

Σολδάνο, ο 24ος

Λίγο πριν την δύση του 2018 λοιπόν, οι «ερυθρόλευκοι» είναι κοντά στην ολοκλήρωση της μεταγραφής του Φράνκο Σολδάνο από την Ουνιόν Σάντα Φε, ούτως ώστε ο 24χρονος επιθετικός να γίνει ο μόλις 24ος Αργεντινός που θα έχει πιάσει Λιμάνι. Εικοσιτέσσερις μεταγραφικές ιστορίες που περιλαμβάνουν ονόματα βαριά σαν Ιστορία, που περιλαμβάνουν «διαμάντια», «άνθρακες» αλλά και... πειράματα που είτε δημιούργησαν ποδοσφαιρικά παζλ – ζωγραφιές, είτε απέτυχαν παταγωδώς και το αποτέλεσμά τους ήταν ποδοσφαιρικά «εκτρώματα» αλα... Φρανκενστάιν. Από τα ζενίθ των Γκαλέτι, Ιμπαγάσα και Τσόρι, στα ναδίρ των Ντε Βιντσέντι, Ντάτολο και Κοστάντσο, το SDNA θυμίζει τα αποτελέσματα του τάνγκο ερυθρόλευκης απόχρωσης, που όπως ακριβώς επιτάσσει η παραδοξότητα της φύσης του, ισορροπεί μεταξύ ποδοσφαιρικής τελειότητας και... τραγικότητας.

Τα πρώτα βήματα: το απόλυτο δράμα

Η αγορά της Αργεντινής για πάρα πολλά χρόνια αποτελούσε ένα ποδοσφαιρικό ταμπού για τον ανέκαθεν πολυπολιτισμικό Ολυμπιακό. Ο σημαντικότερος λόγος για αυτή την ατολμία δεκαετιών να αναζητεί παίκτες από μια κλασική ποδοσφαιρομάνα, είναι πιθανότατα τα ψυχικά τραύματα που δημιουργήθηκαν στους «ερυθρόλευκους» κατά την αρχή της σχέσης μεταξύ των Λιμανιών του Πειραιά και του... Ρίο ντε λα Πλάτα. Ήταν καλοκαίρι του 1972, όταν ο Ολυμπιακός των αστέρων του Μιχάλη Γουλανδρή, επιχειρεί να κάνει μια ακόμη μεγαλύτερη ένεση ποιότητας στο ρόστερ του, με την προσθήκη των πρώτων τριών Αργεντινών του. Ο επιθετικός Αντόνιο Άλτσιμπαρ, ο μέσος Μιγκέλ Νικολάου και ο τερματοφύλακας Αλμπέρτο Ποτέτι αποκτώνται μετά βαΐων και κλάδων ως τρεις παίκτες που θα αφήσουν εποχή στο ελληνικό -και γιατί όχι- στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Όποιος μπορεί να αναφέρει από μνήμης οποιαδήποτε πληροφορία για τους «αστέρες» αυτούς, να σηκώσει το χέρι του!

*12 εκατ. δραχμές.

Τελικά, όλοι τους, αντί να αφήσουν εποχή, άφησαν πίσω τους πολλά... ανέκδοτα, αφού το πρώτο τάνγκο της ιστορίας στο Λιμάνι ήταν μονάχα για γέλια. Παρότι ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν με τον Λάκη Πετρόπουλο στον πάγκο του, οι τρεις Αργεντινοί μέτρησαν συνολικά 11 συμμετοχές. Οκτώ ο Άλτσιμπαρ, τρεις ο Νικολάου και μηδέν ο Πολέτι! Τα... highlights του Αντόνιο Άλτσιμπαρ, περιλαμβάνουν δύο γκολ σε ένα ματς Κυπέλλου με τον Παναργειακό τον Απρίλη του '73 και ένα... sold out με 5-6 χιλιάδες υπεράριθμους κατά το πρώτο του φιλικό στο Καραϊσκάκη απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι λίγους μήνες νωρίτερα κατά το οποίο -σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής «οργίασε».

Το δεύτερο καλοκαιρινό «μπαμ», ο εν ενεργεία διεθνής με την Εθνική Αργεντινής... Μιχάλης «Μιγκέλ» Νικολάου αποκτάται από τη Μπόκα Τζούνιορς και ανακοινώνεται από τα μεγάφωνα του Καραϊσκάκη κατά τη διάρκεια του φιλικού με τη Σίτι, στο οποίο αγωνίζεται ο Άλτισμπαρ. Αυτό που μένει μέχρι σήμερα από τη «μεταγραφή του αιώνα» για το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι ότι ανακοινώθηκε, μέσα στην ίδια μέρα από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ταυτόχρονα αφού λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση στο Καραϊσκάκη, ήρθε και αυτή των «πρασίνων». Ιστορικά τα πρωτοσέλιδα του Φωτός και της Ηχούς το επόμενο πρωί, όταν καθεμιά από τις δύο ιστορικές εφημερίδες «πανηγύρισαν» τη μεταγραφή με ερυθρόλευκη και πράσινη απόχρωση. Όταν τελικά ξεκαθαρίστηκε τη συνέβη, φάνηκε ότι ο Γουλανδρής είχε ξοδέψει το μυθικό για την εποχή ποσό των 12 εκατ. δραχμών, στο οποίο ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να απαντήσει. Η υποδοχή του Νικολάου στο Λιμάνι ήταν «ντεταρίσια», με χιλιάδες κόσμο να παραληρεί. Ωστόσο, η συνέχεια δεν θα ήταν ανάλογη. Ο σοβαρότατος τραυματισμός του (σ.σ. συντριπτικό κάταγμα) σε ένα από τα καλοκαιρινά φιλικά τον στέλνει στο χειρουργείο και πέρα από τη σεζόν μπαίνει τέλος ουσιαστικά και στην καριέρα του. Γύρισε στα γήπεδα ενάμιση χρόνο μετά, μέτρησε συνολικά τρεις επίσημες συμμετοχές με τον Ολυμπιακό, όμως ουδέποτε κατάφερε να «επιστρέψει» πραγματικά.

Ο τρίτος της τότε παρέας, ο «τιτάνας» Αλμπέρτο Πολέτι ήταν για τους παλιούς ο Κοστάντσο της εποχής: το απόλυτο, κακόγουστο ανέκδοτο. Ήρθε στην Ελλάδα φέροντας το προσωνύμιο «ιπτάμενος», ωστόσο στην πράξη σύντομα άπαντες διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσε να απογειωθεί από το χορτάρι ούτε για να σώσει τη ζωή του. Η καριέρα του στην Αργεντινή μόνο κακή δεν ήταν με την Εστουντιάντες, φτάνοντας μέχρι και στην Εθνική. Μετά τα πρώτα πέντε φιλικά που έπαιξε στο Λιμάνι και τα δέκα γκολ παθητικό που μέτρησε... όρθιος, τελικώς στον Ολυμπιακό διαπίστωσαν πως είχε πρόβλημα στο γόνατο. Μετά το ταξίδι για να δει ειδικό χειρουργό στην Αγγλία, επέστρεψε για να τσακωθεί με τον Πετρόπουλο και τελικά να βγάλει τη σεζόν στον πάγκο πριν αποδεσμευτεί χωρίς επίσημη συμμετοχή τον Ιούνιο του '73. Πολλά χρόνια αργότερα, σε μια συνέντευξή του είχε παραδεχθεί πως δεν ξεπέρασε ποτέ έναν σοβαρό τραυματισμό του σε ένα ματς Εστουντιάντες – Λανούς, ο οποίος ουσιαστικά τον έστειλε για απόσυρση από τα 27 του!

Ο προτελευταίος της λίστας των Αργεντινών του Ολυμπιακού από την... Ιουρασική περίοδο ακούει στο όνομα Άλφαρο Πένια και όπως πολύ σωστά θα μαντέψει ο εύστροφος αναγνώστης, ένας ακόμη που πέρασε και δεν ακούμπησε κατά τη δεκαετία του '70. Κάπως έτσι, φτάνουμε στον... βούβαλο!

Ο θρυλικός Φούνες

Όντας ήδη ένα από τα πιο hot ονόματα της Λατινικής Αμερικής και κάτοχος του Κόπα Λιμπερταδόρες του 1986 με τη Ρίβερ Πλέιτ, ο θρυλικός «βούβαλος», ο αείμνηστος πλέον Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, πιάνει Λιμάνι κατά την εποχή Κοσκωτά. Ο «εφοπλιστής» πρόεδρος του Ολυμπιακού αδειάζει τα ταμεία της Τράπεζας Κρήτης και φέρνει τον 25χρονο Αργεντινό μπαλαδόρο στον Πειραιά. Παρότι ήρθε σε μια μαύρη περίοδο για τον σύλλογο και έμεινε λίγο, ο Φούνες μνημονεύεται μέχρι σήμερα από την «ερυθρόλευκη» εξέδρα ως ένας από τους απόλυτους παιχταράδες που φόρεσαν την «ερυθρόλευκη». Πέτυχε 14 γκολ σε 33 επίσημες συμμετοχές πριν τελικά εγκαταλείψει το Λιμάνι αφότου ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά.

Μετά τη μετακίνησή του στη Γαλλία και τη Νις, έρχεται το σοκ της διάγνωσης του προβλήματος στην καρδιά: υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια, αυτή η μάστιγα στην οποία οφείλεται ο πρόωρος θάνατος πολλών επαγγελματιών αθλητών τις επόμενες δεκεαετίες. Δυστυχώς ο «βούβαλος» -παρατσούκλι που του προσδόθηκε στα πρώτα χρόνια της καριέρας του λόγω σωματοδομής- δεν θα αποτελέσει εξαίρεση. Παρότι εγκατέλειψε πρόωρα την ενεργό δράση, η καρδιά του τελικά τον πρόδωσε στις 11 Ιανουαρίου του 1992 σε ηλικία 29 ετών τότε. Ένας από αυτούς που κουβάλησαν το φέρετρο στο δρόμο προς την τελευταία κατοικία του Βούβαλου, ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

Η σύγχρονη εποχή

Μετά τις τέσσερις πρώτες άκρως αποτυχημένες μεταγραφές Αργεντινών αλλά και αυτή του Φούνες επί Κοσκωτά που πρακτικά επίσης δεν απέδωσε καρπούς παρότι ο ίδιος ήταν εν ενεργεία διεθνής με την τότε πρωταθλήτρια κόσμου Αργεντινή, τα χρόνια που ακολούθησαν ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε με... σκεπτικισμό -αν όχι καχυποψία- τη συγκεκριμένη αγορά. Βασικά, μετά τον Φούνες το '87, η επόμενη μεταγραφή Αργεντινού στο Λιμάνι ήρθε μια... ζωή ολόκληρη αργότερα. Έχοντας ξεπεράσει τα πέτρινα χρόνια του, έχοντας κατακτήσει επτά πρωταθλήματα και βρισκόμενος ήδη μια ντουζίνα χρόνια «μέσα» στην εποχή Κόκκαλη, ο έκτος Αργεντινός που φοράει την ερυθρόλευκη και πρώτος στη σύγχρονη εποχή του συλλόγου, είναι ο Γκάμπριελ Σούρερ, τη σεζόν 2004-05.

Έκτοτε, επί προεδρίας Κόκκαλη, το δρόμο προς το Λιμάνι βρήκαν άλλοι επτά συμπατριώτες του για τους συνολικά 8 του προηγούμενου διοικητικού καθεστώτος. Με χρονική σειρά, αυτοί είναι οι Λουτσιάνο Γκαλέτι, Κριστιάν Λεντέσμα, Λιονέλ Νούνιες, Ροντρίγκο Αρτσούμπι, Φερνάντο Μπελούτσι, Σεμπάστιαν Λέτο και Χεσούς Ντάτολο.

Η αργεντίνικη αγορά «άνοιξε» ακόμη περισσότερο για τον Ολυμπιακό στα χρόνια του Βαγγέλη Μαρινάκη, όμως και πάλι το ποσοστό αυτών που απέδωσαν είναι αρκετά μικρότερο από αυτούς που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Ή έστω ακούμπησαν... διακριτικά. Την τελευταία δεκαετία, άλλοι τόσοι, δέκα, είναι οι Αργεντινοί που αποκτήθηκαν από τους «ερυθρόλευκους»: Αριέλ Ιμπαγάσα, Φράνκο Κοστάντσο, Βιθέντε Μόνχε, Τόμας Ντε Βινσέντι, Αλεχάντρο «Τσόρι» Ντομίνγκες, Χαβιέ Σαβιόλα, Φράνκο Χάρα, Εστεμπάν Καμπιάσο, Νικολάς Μαρτίνες και τελευταίος χρονικά -πριν τον Σολδάνο- ο Ματίας Ναουέλ.

Ιδιαίτερη ανάλυση για το τι έχουν κάνει οι Αργεντινοί της σύγχρονης εποχής στο Λιμάνι δεν χρειάζεται. Ακριβώς επειδή τα αποτελέσματα του «χορού» είναι τόσο εκ διαμέτρου αντίθετα. Είτε θα χόρευαν τάνγκο σαν βιρτουόζοι και θα προσέφεραν στιγμές μαγείας, είτε θα... κουτουλούσαν πάνω στο πρώτο εμπόδιο και θα προσέφεραν άφθονο γέλιο. Είπαμε: χώρα και χορός αντιθέσεων.

Τα ονόματα

Στην κατηγορία των ονομάτων, πρώτος χρονικά μπαίνει φυσικά ο τεράστιος Λουτσιάνο Γκαλέτι, ο οποίος στα τρία χρόνια που φόρεσε την ερυθρόλευκη πριν εγκαταλείψει την ενεργό δράση λόγω του σοβαρού προβλήματος υγείας, πρόλαβε να γίνει ένας από τους κορυφαίους ξένους στην ιστορία του συλλόγου. Κατά πολλούς, ο κορυφαίος δεξιός χαφ που πέρασε από το Λιμάνι. Τα νούμερά του αλλά και τα αμέτρητα highlights επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές για έναν παίκτη που αποκτήθηκε έναντι 2,5 εκατ. ευρώ από την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Επόμενο όνομα αλλά με διαφορετική πορεία, ο πρωταθλητής Αργεντινής με τη Σαν Λορέντσο, Κριστάν Λεντέσμα. Αποκτήθηκε το 2007, έμεινε 2,5 χρόνια, πέρασε ένα διάστημα και πάλι σαν δανεικός, μέτρησε 53 συμμετοχές, με 1 ασίστ και 10 κίτρινες. Τα δικά του... χορευτικά, ήταν συνήθως στο έδαφος, είτε μετά από κάποιο τάκλιν από πίσω αφού σπάνια προλάβαινε τους αντιπάλους του, είτε μετά από κάποιο παράπονο για τραυματισμό.

Στα μέσα της σεζόν 2007/08 και με τον Ολυμπιακό να έχει προκριθεί στους «16» του Champions League, αποκτάται ο Φερνάντο Μπελούτσι -βασικά το 50% του- από τη Ρίβερ Πλέιτ έναντι του διόλου ευκαταφρόνητου ποσού των 7,5 εκατ. ευρώ. Δεν έπαιξε άσχημα στον Ολυμπιακό, όμως ούτε αυτός έκανε ποτέ τη διαφορά, ειδικά μετά τις απαιτήσεις που υπήρχαν. Μέτρησε 9 γκολ και 8 ασίστ σε 55 ματς και τελικά πουλήθηκε στην Πόρτο για 5 εκατομμύρια.

Σεζόν 2010/11 πλέον και το πρώτο όνομα Αργεντινού που αποκτάται επί Μαρινάκη είναι ο σπουδαίος Αριέλ Ιμπαγάσα. Με μια τεράστια καριέρα πίσω του, ακόμη και στα... 30φεύγα, ο «Κάνιο» όχι απλά προσφέρει τα μέγιστα στον Ολυμπιακό όσο αντέχουν τα πόδια του, αλλά ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσ' στο γάλα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Έμεινε για 4 σεζόν, «φτιάχνοντας» 32 γκολ για τους συμπαίκτες του (σ.σ. έβαλε και 3 ο ίδιος) σε 96 αγώνες.

Τέσσερις σεζόν αργότερα, ο Ολυμπιακός αποκτά έναν ακόμη «30άρη» Αργεντινό «αρτίστα», ο οποίος επίσης καταφέρνει να κάνει το... προφανές, να ξεχωρίσει στο φτωχό ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Αλεχάντρο Ντομίνγκες αποκτάται ως ελεύθερος, κατακτά 4 σερί πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο και συνδέει το όνομά του με ορισμένες σπουδαίες βραδιές του Ολυμπιακού σε Ελλάδα και Ευρώπη. Σε 126 ματς, ο Τσόρι μετράει 40 γκολ και 29 ασίστ. Όχι κι άσχημα...

Την ίδια σεζόν με τον Τσόρι, Λιμάνι, επίσης ως ελεύθερος, πιάνει και ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους Αργεντινούς ποδοσφαιριστές των τελευταίων δύο δεκαετιών, ο Χαβιέ Σαβιόλα. Ο «κούνελος» βεβαίως δεν ήταν ο παίκτης που οργίασε με τη Μπαρτσελόνα, ωστόσο σε κάθε περίπτωση, αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά μεταγραφικά «μπαμ». 'Εμεινε μόνο για μια σεζόν και σε 35 ματς είχε 14 γκολ και 4 ασίστ.

Τελευταίος μέχρι και σήμερα ξακουστός Αργεντινός που φόρεσε την ερυθρόλευκη, ο Εστεμπάν Καμπιάσο, τη σεζόν 2015-16. Ένας από τους κορυφαίος σύγχρονους Αργεντινούς μέσους με τεράστια καριέρα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, πρόλαβε στα 35 του να πανηγυρίσει 2 πρωταθλήματα στο Λιμάνι, με 49 συμμετοχές, 7 γκολ και 3 ασίστ.

Πειράματα, διαμάντια και άνθρακες

Στη συγκεκριμένη κατηγορία, οι... Φρανκενστάιν αποτελούν την πλειοψηφία. Αφήνοντας στην άκρη τα 7 «ονόματα», από τους υπόλοιπους 11 της σύγχρονης εποχής και εξαιρουμένου του Ματίας Ναουέλ που ακόμη είναι εν ενεργεία στον σύλλογο, ο Γκάμπριελ Σούρερ στα 34 του και ο Σεμπάστιαν Λέτο έστω και για μία σεζόν, είναι τα μοναδικά «πειράματα» που πέτυχαν. Οι μοναδικοί που πρόσφεραν κάτι επί της ουσίας στην ομάδα. Από εκεί και πέρα, τα «διαμάντια» αποδείχθηκαν άνθρακες.

Έχουμε και λέμε... Νούνιες: «βαρύς» και εξαιρετικά βαρύς. Η γκολάρα του στο 4-0 επί του Παναθηναϊκού στο Κύπελλο το μοναδικό highlight που άφησε. Αρτσούμπι: με... παππού Έλληνα -ή κάτι τέτοιο- ήρθε σαν ταλέντο, έφυγε σαν... αρτσούμπαλος. Ο πρώτος αριστεροπόδαρος Αργεντινός με δύο δεξιά πόδια. Ντάτολο: Ωραίο παιδί, με επιτυχίες και στα δύο φύλα. Για μπάλα δεν υπάρχουν και πολλά να πούμε αφού τον είδαμε όλες κι όλες σε δέκα εμφανίσεις. Κοστάντσο: κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει πραγματικά αν πρόκειται για πραγματικό πρόσωπο ή για κάποιον που ήρθε και έμοιαζε με τον πάλαι ποτέ κορυφαίο τερματοφύλακα του Football Manager. Ίσως εκείνο το παιδί στη διαφήμιση με τα αλουμίνια... Μόνχε: με παρουσιαστικό που παρέπεμπε κάτι μεταξύ Ραμσή Β' και Γιοκαρίνη, αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό Βόλου του Μπέου και σάρωσε την... παραλιακή. Ντε Βινσέντι: Το απόλυτο μηδέν. Στην κυριολεξία. Μηδέν συμμετοχές πριν κουνήσει μαντήλι. Χάρα: Και σε αυτή την περίπτωση, ένα γκολ με το στήθος ή το χέρι -κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμη- είναι η μοναδική ανάμνηση που άφησε πίσω του. Μαρτίνες: αν υπάρχει ένα βήμα πριν το απόλυτο μηδέν, είναι αυτή η περίπτωση, αφού το δικό του 0-0/0 σε εμφανίσεις-γκολ/ασίστ επεκτείνεται σε βάθος 3 σεζόν. Κόστισε και 700 χιλιάρικα...