Γεγονός νούμερο ένα: στα 29 χρόνια που η ΠΑΕ ΟΦΗ ανήκε στην ιδιοκτησία του Ομίλου Βαρδινογιάννη με «πατριάρχη» τον αείμνηστο Θόδωρο, αδερφό του Βαρδή και του Γιώργου, οι Κρητικοί κατέκτησαν ένα Κύπελλο Ελλάδας, έπαιξαν σε τελικούς, βγήκαν δεύτεροι και τρίτοι στο πρωτάθλημα.
Και τίμησαν τη χώρα και τη μεγαλόνησο στα ευρωπαϊκά σαλόνια, με τον… OFI CRETA να αποκτά διεθνή φήμη, κατακτώντας το Βαλκανικό Κύπελλο και φτάνοντας (το 1987) μέχρι την φάση των «16» στο Κύπελλο UEFA.
Τεράστια επιτεύγματα που προήλθαν επί εποχής Θόδωρου Βαρδινογιάννη, με τιμονιέρη στο γήπεδο τον Ευγένιο Γκέραρντ, τον Ολλανδό προπονητή που δημιούργησε μία αξιοθαύμαστη ομάδα-πρότυπο που κοσμούσε τα ελληνικά γήπεδα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και αφού το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε περάσει τις πύλες του επαγγελματισμού, ο Θόδωρος Βαρδινογιάννης, έχοντας ιδιαίτερη ευαισθησία στη γενέτειρά του Κρήτη πείστηκε ότι πρέπει να ηγηθεί και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον ΟΦΗ.
Ο προβληματισμός που υπήρχε στην οικογένεια αφορούσε στο γεγονός ότι λίγα χρόνια νωρίτερα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είχε αναλάβει τις τύχες της ΠΑΕ Παναθηναϊκός.
Για τον Θόδωρο Βαρδινογιάννη το ζήτημα ήταν προσωπικό, είχε διαφορετικό προφίλ από τα άλλα αδέρφια, ήταν δεμένος με την Κρήτη και λειτουργούσε (όπως και ο Σήφης) πιο ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους.
Ο Θόδωρος ήταν ο κουμανταδόρος των οικονομικών θεμάτων της «Motor Oil» (και όχι μόνο), μπορούσε να θέσει τον προϋπολογισμό για τη χρηματοδότηση του ΟΦΗ και να καθορίσει μαζί με τον Βαρδή και τον Γιώργο το πλαίσιο της σχέσης με τον Παναθηναϊκό.
Τα μεγέθη των συλλόγων ήταν εκ των πραγμάτων διαφορετικά, όπως επίσης οι αγωνιστικοί στόχοι, αλλά και το εύρος χρηματοδότησης των δύο συλλόγων και ως σημείο επαφής λειτουργούσε το έμψυχο δυναμικό των ομάδων.
Οταν ένας παίκτης δεν έπιανε στον Παναθηναϊκό πήγαινε πολύ συχνά στον ΟΦΗ κι όταν ένας παίκτης του ΟΦΗ ήταν πολύ καλός, το «τριφύλλι» είχε τον πρώτο λόγο.
Μέσα στο γήπεδο, ωστόσο, η κεντρική ιδέα της οικογένειας ήταν να οριοθετηθούν δύο ανεξάρτητα και διαφορετικά «μαγαζιά».
Ο μύθος αναφέρει ότι την εβδομάδα που έπαιζε ο ΟΦΗ με τον Παναθηναϊκό και το αντίστροφο, ο Θόδωρος με τον Γιώργο είχαν ένα «modus vivendi» και δεν μιλούσαν καν.
Κόντρα στους ψιθύρους, τις ενδείξεις και τα κουτσομπολιά, αυτό πιστοποιήθηκε και στο χορτάρι με τον ΟΦΗ να κάνει σε ανύποπτες στιγμές μεγάλα «χουνέρια» στον Παναθηναϊκό, που του πλήγωσαν το πρεστίζ και του στέρησαν τίτλο και ευρωπαϊκή έξοδο!
Στην πρώτη κατηγορία εντάσσεται ασφαλώς το εκκωφαντικό 5-2 του ΟΦΗ επί του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ, στις 20 Δεκεμβρίου του 1987.
Σε εκείνο το ματς η ομάδα του Γκέραρντ έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο, με τους Γιάννη Σαμαρά και Γρηγόρη Χαραλαμπίδη να πετυχαίνουν από δύο γκολ, τον Γιώργο Βλαστό να βάζει το κερασάκι στην τούρτα στο 89’ και τον Γρηγόρη Τσινό να αναδεικνύεται σε MVP.
Το τάιμινγκ ήταν εντελώς αναπάντεχο, μια και η συγκεκριμένη ομάδα του Παναθηναϊκού είχε ανατρέψει την ήττα με 5-2 από τη Χόνβεντ και είχε προκριθεί εμφατικά, νικώντας τους Ούγγρους με 5-1 στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ.
Μάλιστα, παραμένει έως και σήμερα η πιο βαριά εντός έδρας ήττα του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα, μαζί με το 3-6 από τον Εθνικό την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο.
Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε και στο Ηράκλειο με 2-1 εκείνη τη χρονιά, ενώ ο Βασίλης Δανιήλ απομακρύνθηκε τρεις εβδομάδες αργότερα από τον πάγκο του «τριφυλλιού» δίνοντας τη σκυτάλη στον Σουηδό Γκίντερ Μπένγκστον.
Τον Φλεβάρη του ’94 ο ΟΦΗ υποδέχθηκε τον Παναθηναϊκό που μονομαχούσε με την ΑΕΚ για το πρωτάθλημα, με τους Κρητικούς να είναι βαθμολογικά αδιάφοροι.
Το αποτέλεσμα (0-0) ήταν καταδικαστικό για τους «πράσινους» με την Ενωση να κατακτά εν τέλει το πρωτάθλημα με επτά βαθμούς διαφορά.
Ενάμιση χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβρη του 1996 ο Θόδωρος Βαρδινογιάννης άφησε εντελώς απρόσμενα και αιφνιδιαστικά (ο μύθος λέει ότι δεν είχε αφήσει καν διαθήκη) την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία μόλις 54 ετών.
Φρόντισε και άφησε «προίκα» στον ερασιτέχνη ΟΦΗ ένα από τα πιο σύγχρονα αθλητικά κέντρα της χώρας, το «Bαρδινογιάννειο Αθλητικό Κέντρο», που βρίσκεται στην περιοχή Σκαφιδαρά του Δήμου Γαζίου και καταλαμβάνει έκταση 50.000 τ.μ.
Επτά μήνες μετά το θάνατό του έμελε να προκύψει το μεγαλύτερο κάζο του ΟΦΗ στον Παναθηναϊκό.
Ήταν 18 Μαΐου του 1997 στο πλαίσιο της προτελευταίας αγωνιστικής του πρωταθλήματος, με το «τριφύλλι» να μην έχει κανένα περιθώριο για απώλεια βαθμών, καθώς αν δεν νικούσε θα έμενε οριστικά εκτός Ευρώπης εάν ο ΠΑΟΚ έκανε το 2/2 απέναντι σε Καβάλα και Καστοριά, όπως και συνέβη.
Ο ΟΦΗ ήταν μάλλον αδιάφορος αφού του αρκούσε ένας βαθμός και στο τελευταίο ματς έπαιζε στη Βέροια.
Ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε στο 34’ με τον Νίκο Λυμπερόπουλο, αλλά το γκολ του Γιώργου Κουτσουπιά στο 70’ διαμόρφωσε το τελικό 1-1 και άφησε εκτός Ευρώπης τους «πράσινους» ύστερα από 16 ολόκληρα χρόνια!
Ενας λόγος παραπάνω για το εύρος του «χουνεριού», όταν ένα χρόνο πριν ο Παναθηναϊκός είχε αφήσει άφωνη ολόκληρη την Ευρώπη φτάνοντας 90 λεπτά πριν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, μετά την ανυπέρβλητη νίκη του επί του τρομερού Αγιαξ μέσα στο Άμστερνταμ…
Μετά το θάνατο του αδερφού του Θόδωρου, ο Βαρδής Βαρδινογιάννης ήταν αυτός που έπρεπε να αποφασίσει εάν θα συνεχιστεί η χρηματοδότηση του ΟΦΗ από την οικογένεια.
Τον πλησίασαν διάφοροι Κρητικοί που του ζήτησαν το μάνατζμεντ και αποφάσισε ότι πρέπει να υπάρξει συνέχεια (και) στη μνήμη του αδερφού του.
Πείστηκε να συνεχίσει τη χρηματοδότηση, αλλά ουδείς εξ αυτών ήταν ποτέ δυνατόν να μπει στα παπούτσια του Θόδωρου, ούτε να εμπνεύσει και να φτάσει στα υψηλά επίπεδα της δεκαετίας του ’80 και του ’90.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον ΟΦΗ και την οριστική αποχώρηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη είχε αρχίσει και ολοκληρώθηκε με την (κακήν κακώς) έξοδο του Βουτσινά από τα διοικητικά του δρώμενα το 2009.
Εκτοτε ο κρητικός σύλλογος πέρασε μέσα από συμπληγάδες ανέβηκε το δικό του Γολγοθά και μόλις πριν από λίγους μήνες κατάφερε να αντικρίσει φως στο βάθος του τούνελ μέσω του ομογενούς/ελληνοαμερικανού επιχειρηματία Μιχάλη Μπούση που ανέλαβε τις τύχες του…
Γεγονός νούμερο δύο: η ρετσινιά περί «παραρτήματος», «τσάτσων» και »θυγατρικής ομάδας» ήταν κάτι που πλήγωνε ανέκαθεν τους «Ομιλήτες» και έκανε πολλούς Κρητικούς να γυρίσουν την πλάτη στον ΟΦΗ.
Δεν ήταν εύκολο να χωνευτεί από τους οπαδούς ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη χρηματοδοτούσε δυο ομάδες, πόσω μάλλον να έχουν οι Κρητικοί τη «ρετσινιά» της «θυγατρικής» και να αισθάνονται ότι χωρίς τον Παναθηναϊκό θα είχαν αυτοί τη μερίδα του λέοντος και δεν θα ήταν κομπάρσοι.
Για τις νεότερες γενιές των φανατικών οπαδών του ΟΦΗ, ο Παναθηναϊκός μοιάζει με κόκκινο πανί και η τριετία 2012-2015 άναψε για τα καλά το φιτίλι του θυμού και της οργής.
Το αντιπαναθηναϊκό μένος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο με αφορμή εισήγηση του Αλαφούζου για αυστηρή εφαρμογή των νόμων στην περίπτωση του ΟΦΗ και του Πανιώνιου εξαιτίας οφειλών προς παίκτες και προπονητές (sic), αξιώνοντας αποβολή από το πρωτάθλημα.
Ο Παναθηναϊκός και ο Αλαφούζος παρουσιάστηκαν σαν τους μοχθηρούς «δολοφόνους» που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους προκειμένου να υποβιβαστεί ο «Όμιλος», αλλά ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις ο ΟΦΗ έπεσε από χειρισμούς εκ των έσω.
Η ανάγκη για ελπίδα, η πίστη στους σωτήρες και τα άμεσα μεγαλεία, έριξε τον ΟΦΗ στον γκρεμό.
Η διοικητική ανυπαρξία έβγαλε στον αφρό όλα τα προβλήματα του συλλόγου, με την κατάσταση να γίνεται μη αναστρέψιμη και να καταστρέφει τελικά τα πάντα, με τη διοίκηση, τον κόσμο, το τεχνικό επιτελείο, τους μετόχους και τους παίκτες να βρίσκονται σε… εμπόλεμη ζώνη.
Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε την ίδια χρονιά που ο Ευγένιας Γκέραρντ ανέβηκε στη γειτονιά των αγγέλων να έρθει και η επιστροφή του ΟΦΗ στη μεγάλη κατηγορία της χώρας τη φετινή σεζόν.
Λίγους μήνες μετά, τα πάντα στην κρητική ομάδα είναι διαφορετικά. Οι σχέσεις με όλες τις ΠΑΕ (και την ΠΑΕ Παναθηναϊκός) έχουν αποκατασταθεί πλήρως, υπάρχει νέος ιδιοκτήτης με όραμα και ισχυρό πορτοφόλι που πλαισιώνεται από αξιόλογους ανθρώπους του ποδοσφαίρου όπως ο Γιάννης και ο Γιώργος Σαμαράς, ο Ηλίας Πουρσανίδης κι ο Δημήτρης Μάρκος.
Ο ΟΦΗ είναι ξεκάθαρα πια σε θέση να περπατά ξανά στηριζόμενος στα πόδια του και να αντικρίζει το μέλλον με αισιοδοξία, αν και ουδέποτε στη ζωή και τον αθλητισμό υπήρξε δρόμος που να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.