Δεν είναι κανένα μεγάλο μυστικό ότι η ΑΕΚ ανήκει σε μια τριάδα ομάδων (μαζί με τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό) που αποτελούν ένα επίπεδο μόνες τους στο φετινό πρωτάθλημα. Ο Άρης από την άλλη, με βάση τη μέχρι τώρα εικόνα του στο πρωτάθλημα, συγκαταλεγόταν στις ομάδες που θεωρούνται στο ακριβώς από κάτω σκαλί. Και όμως η ΑΕΚ χωρίς να κάνει κάποια υπερηχητική εμφάνιση (για την ακρίβεια, παίζοντας μέτρια όπως παραδέχθηκε και ο Ουζουνίδης μετά τον αγώνα) πήρε μια πολύ χαλαρή νίκη. Τι δείχνει αυτό; Ότι στο φτωχό ελληνικό πρωτάθλημα, ακόμα και το ένα επίπεδο διαφοράς μπορεί να αποδειχθεί χαοτικό.
Η Ένωση ήξερε πριν από το παιχνίδι με τον Άρη ότι βρίσκεται σε μια καμπή του πρωταθλήματος όπου συναντά διαδοχικά τις τρεις από τις τέσσερις ελληνικές ομάδες που το να κόψουν βαθμούς από την τριπλέτα των ομάδων πρωταθλητισμού δεν είναι έκπληξη: σήμερα έπαιζε με τον Άρη, σε μια εβδομάδα αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό (λογικά σε ένα ΟΑΚΑ που θα έχει μπόλικο κόσμο) και στην συνέχεια παίζει με τον Ατρόμητο (η τέταρτη είναι ο Αστέρας Τρίπολης με τον οποίο έχει ήδη παίξει).
Ήξερε ότι τα δυο από αυτά τα ματς θα τα δώσει χωρίς κόσμο (με Άρη και Ατρόμητο) και το άλλο, κόντρα στον Παναθηναϊκό, ως τυπικά φιλοξενούμενη. Ήξερε ακόμα ότι το τρία στα τρία ήταν μονόδρομος καθώς έστω και ένα στραβοπάτημα θα έκανε (ακόμα) πιο δύσκολη την διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Νίκησε εύκολα τον πρώτο από αυτούς τους μίνι τελικούς. Τώρα πρέπει να πάρει και τους άλλους δυο. Το εμφατικό 4-0 της χαρίζει ηρεμία και αισιοδοξία και αυτό είναι ανεκτίμητο σε αυτή τη φάση.
Ο Μαρίνος Ουζουνίδης παρέταξε την ομάδα (είτε κατόπιν επιλογής είτε αναγκαστικά) με έξι ολόκληρες αλλαγές σε σχέση με το παιχνίδι κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου: μέσα οι Τσόσιτς, Οικονόμου, Άλεφ, Μπογέ, Γκάλο και Λιβάγια και έξω οι Λαμπρόπουλος, Τσιγκρίνσκι, Σιμόες, Μάνταλος, Κλωναρίδης, Μπακασέτας. Υπάρχει λοιπόν καταρχήν ένα μεγάλο συμπέρασμα που βγαίνει από το σημερινό ματς: ζήτημα βάθους στην ΑΕΚ δεν υπάρχει.
Μπορεί οι συνεχόμενοι τραυματισμοί να μας είχαν κάνει να το ξεχάσουμε αυτό αλλά το ρόστερ της πρωταθλήτριας είναι ιδανικό για το ελληνικό πρωτάθλημα (ίσως όχι για το Champions League αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση). Ας το θυμόμαστε αυτό κάθε φορά που ακούμε και διαβάζουμε πως η διαφορά ανάμεσα στην ΑΕΚ και τους Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ είναι η έλλειψη βάθους στον πάγκο: πρόκειται, κυριολεκτικά, περί φαντασίωσης.
Ένα άλλο μεγάλο συμπέρασμα που προκύπτει από την εύκολη επικράτηση της ΑΕΚ επί του Άρη είναι πως υπάρχει λόγος που η θέση του επιτελικού μέσου διαχωρίζεται από αυτή του εξτρέμ. Η παρουσία του Μπογέ στην 11άδα της ΑΕΚ και τα χαρακτηριστικά που προσέδωσε στο παιχνίδι της Ένωσης είναι ενδεικτικά ως προς αυτό.
Η ΑΕΚ έχει αυτή τη στιγμή στο ρόστερ της τρία καθαρά εξτρέμ: τον Μπογέ, τον Αλμπάνη και τον Γιαννιώτα. Ο τρίτος είναι μια πολύ αρνητική παρουσία για την ώρα στο ρόστερ της ομάδας και τους άλλους δυο αδυνατούσε να τους χρησιμοποιήσει από τον Αύγουστο λόγω τραυματισμών. Έτσι, αναγκαζόταν να παίζει με τους Μάνταλο και Μπακασέτα στα άκρα και μάλιστα με ανάποδο πόδι, ποντάροντας στην ικανότητά τους να συγκλίνουν προς το κέντρο.
Και κάπως έτσι, η Ένωση είχε -μέχρι τώρα- απολέσει από το παιχνίδι της το βασικό στοιχείο που οφείλει να έχει μια ομάδα όταν θέλει να έχει δύναμη στα άκρα: την υπεροχή στο «ένας με έναν». Ο Μπογέ είναι ο μοναδικός παίκτης που έχουμε να δει να αγωνίζεται φέτος με την ΑΕΚ που έχει την δυνατότητα όχι απλά να κάνει ατομικές ενέργειες αλλά και να αφήνει πίσω του τους ατομικούς του αντιπάλους ντριμπλάροντάς τους.
Πέρα και έξω από την τρομερή τεχνική του κατάρτιση, την ταχύτητά του και την δυνατότητά του να σκοράρει και να πασάρει, πέρα από το γεγονός δηλαδή ότι στο πρόσωπο του έχουμε να κάνουμε με την επιτομή του «Αργεντινού παικταρά», η παρουσία του Μπογέ στην ΑΕΚ απελευθερώνει σε συνολικό επίπεδο ορισμένα στοιχεία στο παιχνίδι της που έχουν να κάνουν με την συλλογική της ανάπτυξη: κάθε φορά που ο Μπογέ αφήνει πίσω του έναν ή και δυο αντιπάλους που βρίσκει μπροστά του κατά τις επελάσεις του, αυτόματα η Ένωση δημιουργεί συνθήκες υπεραριθμίας κατά την πίεση της. Με απλά λόγια, τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Μπογέ ανοίγουν χώρους στην ΑΕΚ.
Ας αφήσουμε το προφανές αυτής της διαπίστωσης που έχει να κάνει με το γκολ που πετυχαίνει ο ίδιος ο Μπογέ, δηλαδή αυτό του 1-0. Ας δούμε απλά το 3-0 που πετυχαίνει ο Πόνσε, φάση στην οποία μπορεί να υποτιμηθεί η συμμετοχή του Μπογέ αν δει κανείς την κατάληξή της και όχι και την αρχή της: πρόκειται για φάση που η ΑΕΚ έχει να αντιμετωπίσει την οργανωμένη άμυνα του Άρη, η οποία «ανοίγει» και αφήνει χώρους εξαιτίας της δυνατότητας του Μπογέ να «βγάζει» εκτός παιχνιδιού αμυνόμενους ποδοσφαιριστές.
Έτσι παίρνεις άνετες νίκες στο ελληνικό πρωτάθλημα: όταν οι ποδοσφαιριστές σου έχουν την ικανότητα να αποσυντονίζουν μέσα από ατομικές ενέργειες την αμυνόμενη ομάδα. Υπό αυτή την έννοια, ο Λούκας Μπογέ (που, μεταξύ μας, θυμίζει σε αρκετά μεγάλο βαθμό τον Νάτσο Σκόκο και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που ο Αργεντινός είναι προορισμένος να γίνει καψούρα της κερκίδας) δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως αποτελεί έναν ποδοσφαιριστή του οποίου η παρουσία είναι ικανή να αλλάξει το αγωνιστικό επίπεδο αυτής της ΑΕΚ.
Είναι ακόμα πολύ νωρίς αλλά μάλλον το συμπέρασμα είναι ασφαλές: η ΑΕΚ πρέπει να κάνει δομικό τμήμα της ομοιογένειας της τον Μπογέ. Και επειδή αυτό που καθορίζει τις ομάδες που χρόνο με τον χρόνο βελτιώνονται είναι η διατήρηση της ομοιογένειάς τους, η πρώτη αποστολή της καλοκαιρινής μεταγραφικής σεζόν έχει ήδη οριοθετηθεί: είναι η παραμονή του (δανεικού για την ώρα) Λούκας Μπογέ.
Υ.Γ. Το πρώτο πεντάλεπτο της αναμέτρησης θυμίζει σε ανατριχιαστικό βαθμό την εικόνα του ΑΕΚ-Μπενφίκα αλλά από την ανάποδη. Σε εκείνο το ματς η ΑΕΚ μπήκε με διάθεση να πιέσει ψηλά κόντρα σε μια καλύτερη και γρηγορότερη ομάδα και στο πρώτο κλέψιμο στο κέντρο από τους αντιπάλους πλήρωσε το γεγονός ότι δεν μπορούσε να τους ακολουθήσει σε επίπεδο επιστροφών με αποτέλεσμα να γίνει το 0-1. Κάπως έτσι την πλήρωσε ο Άρης στο ΟΑΚΑ: έπαιξε με ψηλά τις γραμμές προσδοκώντας πίεση από την αρχή, στο 5' έγινε ένα κλέψιμο στο κέντρο και μέχρι να καταλάβουν οι αμυντικοί του ότι πρέπει να γυρίσουν, έβλεπαν την πλάτη του Μπογέ που είχε φύγει στο ξέφωτο (σε μια φάση που επίσης κάνει επίδειξη δύναμης όσον αφορά το «ένας με έναν»). Το συμπέρασμα είναι αυθόρμητο: για να πάρεις αποτέλεσμα από μια ανώτερη ομάδα πρέπει καταρχήν να την αντιμετωπίσεις στο γήπεδο σαν να είναι ανώτερη.
