Δουλειά, δουλειά, δουλειά και πάλι δουλειά! Μία επαναλαμβανόμενη λέξη, ο πιο ασφαλής (όχι ο πιο εύκολος) δρόμος προς την επιτυχία. Μια λέξη που έχω χρησιμοποιήσει ουκ ολίγες φορές μέσα από το blog μου στο SDNA, όταν αναφέρομαι στον Κώστα Φορτούνη.
Υπήρξα αυστηρός; Υπήρξα ακόμη και σκληρός μαζί του; Ίσως… Ωστόσο, επειδή θεωρώ ότι το αστείρευτο ταλέντο αυτού του παιδιού μπορεί να τον οδηγήσει σε μια σπουδαία καριέρα και εκτός ελληνικών συνόρων, δεν άντεχα να τον βλέπω να βαδίζει σε ένα δρόμο αυτοκαταστροφής και υποτίμησης της τεράστιας αξίας του.
Δεν έφταιγε μόνο ο ίδιος που αδικούσε τον εαυτό του. Ακόμη κι εμείς, τα ΜΜΕ έχουμε μεγάλη ευθύνη για το λάθος δρόμο που παίρνουν σε νεαρή ηλικία ποδοσφαιριστές όπως ο Φορτούνης, γιατί βιαζόμαστε να φορτώσουμε τους ώμους τους με το βάρος της λέξης «ηγέτης».
Ας φύγουμε, όμως από το χθες κι ας πάμε στο σήμερα. Και το «παρών» του Κώστα Φορτούνη είναι το πιο ελπιδοφόρο που έχουμε ζήσει στην έως τώρα καριέρα του. Χωρίς το παραμικρό ίχνος υπερβολής, ο Φορτούνης που βλέπουμε το πρώτο δίμηνο της τρέχουσας σεζόν είναι ο καλύτερος Φορτούνης που έχουμε δει ποτέ! Ένας ποδοσφαιριστής που απολαμβάνεις όχι μόνο να… κεντάει στο χορτάρι, αλλά – το κυριότερο – να παραδίδει μαθήματα σύγχρονου ποδοσφαίρου και νοοτροπίας ενός κορυφαίου επαγγελματία αθλητή.
Οι έχοντες γνώση των… ενδότερων των εγκαταστάσεων του Ρέντη, ήλπιζαν βάσιμα στη μετάλλαξη του χαρισματικού Έλληνα μέσου, όταν πληροφορήθηκαν τη δουλειά που πάτησε το καλοκαίρι o Κώστας για να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος στο ξεκίνημα της νέας σεζόν.
Το ατομικό πρόγραμμα που ακολούθησε υπό την επίβλεψη Γερμανού επιστήμονα – personal trainer, αποτέλεσε την απόδειξη της αποφασιστικότητας του Φορτούνη να απαντήσει στους επικριτές του, μα πάνω απ’ όλα έχω την αίσθηση ότι αποτέλεσε την επιβεβαίωση μιας διαφορετικής – σαφώς πιο αυτοκριτικής – διάθεσης του ίδιου του ποδοσφαιριστή απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Όταν άλλοι συνάδελφοί του… έλιωναν στις σέλφι στις παραλίες της Μυκόνου και της Σαντορίνης, ο Φορτούνης έλιωνε στην προπόνηση. Μάτωνε στη δουλειά! Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε να ξεδιπλώνονται πλέον σε κάθε ματς του Ολυμπιακού και της Εθνικής ομάδας. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στην τεχνική, τις ντρίμπλες, τα φαρμακερά σουτ, τα οποία διαθέτει ο Φορτούνης ακόμη και στην… κακή του μέρα.
Αναφέρομαι στη νοοτροπία του, στον τρόπο που κινείται στο γήπεδο, στα χιλιόμετρα που καταπίνει, στο ζήλο να βοηθήσει και την ανασταλτική λειτουργία της ομάδας του. Εκεί που έβλεπες έναν ράθυμο έως… τεμπέλη ποδοσφαιριστή στο χορτάρι, βλέπεις έναν παίκτη να σκίζεται για την ομάδα, να μαρκάρει, να πιέζει, να στηρίζει τον συμπαίκτη του, να κινείται χωρίς την μπάλα. Τον βλέπεις να έχει πλέον μια επιτάχυνση στο πρώτο βήμα με την μπάλα που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Τον χάζευα στα παιχνίδια με την Μπέρνλι να δέχεται τη μία κλωτσιά μετά την άλλη και να παλεύει με όλες του τις δυνάμεις να μένει όρθιος…
Δεδομένα η απόκτηση παικτών όπως ο Χριστοδουλόπουλος και ο Ποντένσε (παιδιών με εξαιρετική τεχνική) τον έχουν βοηθήσει να βρει στον Ολυμπιακό χημεία με τους συμπαίκτες που έχει στο πλευρό του. Ωστόσο, η συγκεκριμένη παράμετρος δεν αποτελεί τη βασική αιτία της μεταμόρφωσής του.
Ο Φορτούνης έγινε… Φορτούναρος, επειδή κατάλαβε ότι η σκληρή δουλειά είναι ο μόνος δρόμος που θα τον οδηγήσει στην εκτόξευση! Ό,τι και να γράφω εγώ, ή οποιοσδήποτε άλλος δημοσιογράφος, ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν τι έκανε φέτος το καλοκαίρι. Ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τι… τσιπάκια άλλαξε στον πνευματικό και σωματικό του μηχανισμό για να είναι ο παίκτης που απολαμβάνουμε το τελευταίο δίμηνο. Και επειδή τα γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, είναι αυτός που κατανοεί τι πρέπει να συνεχίσει να πράττει για να έχει μια καριέρα αντάξια του ταλέντου του. Μακάρι το παλικάρι να συνεχίσει έτσι και να μη κοιτάξει ποτέ ξανά πίσω!
