Αφού όλη η Ελλάδα μιλάει για το “ματς” της Τούμπας, πάμε να πούμε και εμείς δυο κουβέντες. Ξεκινώντας από τα... βασικά, διότι σε λίγο και με τόσο ψέμα και υποκρισία γύρω μας θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε.
Καταρχήν είμαι από τους τελευταίους που θα εκπλαγούν με το... οτιδήποτε δουν τα μάτια μου στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι... αργά για τέτοιες συγκινήσεις καθώς (θέλω να) πιστεύω πως γνωρίζω πολύ καλά και πως παίζεται το παιχνίδι και μέχρι που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν αυτοί που το ορίζουν.
Ομιλώντας δε ακόμη και ως παθών σε μια σειρά από “πράγματα”, θαρρώ πως τον δικαιούμαι αυτόν τον “πόντο” και πάμε παρακάτω.
Η δύναμη της εικόνας μετράει ΠΑΝΤΑ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και σε κάθε περίπτωση το πλάνο με τον Σαββίδη να μπουκάρει και να κρατάει το όπλο του, την ώρα που 5-6 “παιδιά” χωρίς σβέρκο προσπαθούν να τον συγκρατήσουν είναι σοκαριστικό. Οτιδήποτε κι αν είχε στο μυαλό του εκείνη την ώρα, ακόμη κι αν ίσχυε το περίφημο “αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις” και απλά ήθελε να διαμαρτυρηθεί γιατί πίστεψε πως τον στήνουν και τον κλέβουν, ήταν πολύ σκληρό αυτό που φάνηκε. Εκανε το γύρο του κόσμου, δεν πρόκειται να ξεχαστεί και προφανώς θα υπάρξουν και συνέπειες.
Βέβαια, για να τα λέμε όλα, η αλήθεια είναι πως έχουν γίνει μέχρι τώρα ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Γι' αυτό άλλωστε και φτάσαμε ως εδώ σήμερα, στο σημείο (απόλυτο) μηδέν. Είναι όμως αυτή η δύναμη της εικόνας που λέγαμε και πιο πάνω. Θέλω να πω ότι κουμπούρια προφανώς και έχουν ξαναβγεί, αλλά ποτέ δεν τα είδαμε τόσο φόρα παρτίδα.
Οι περισσότεροι επίσης ξέρουμε ή... φανταζόμαστε τι συμβαίνει σε διάφορες επισκέψεις προέδρων στα αποδυτήρια διαιτητών, τι μηνύματα τους στέλνουν, είτε απ' ευθείας είτε μέσω τρίτων πριν τα παιχνίδια, τι ξύλο έχουν φάει πολλοί και διάφοροι, μέχρι και δημοσιογράφοι που τόλμησαν να αντισταθούν. Πόσες ώρες και φράγκα έχουν χαθεί στα δικαστήρια και πόσα ποινικά μητρώα λερώθηκαν σε δίκες σικέ επειδή τόλμησες να μιλήσεις. Τι νταραβέρια γίνονται μεταξύ ομάδων, πως (δεν) λειτουργεί η δικαιοσύνη, πως “πιάνονται” δικαστές, παρατηρητές, αστυνομία, μίντια, αλλά και πολιτικοί. Που να υπήρχε κάμερα εκεί...
Α και προς Θεού δεν είναι υπεράσπιση στον Σαββίδη ή τον ΠΑΟΚ αυτό που διαβάζετε και δεν θα μπορούσε να είναι και ποτέ. Ιδιαίτερα μετά απ' όσα έχουν συμβεί και ειπωθεί εσχάτως για την ομάδα μου, έτσι; Και με το μελάνι στα κείμενά μου από το Κύπελλο και μετά να μην έχει στεγνώσει. Δεν σημαίνει όμως ότι επειδή δεν γουστάρω κάποιες πρακτικές και συμπεριφορές θα ξεχάσω όλα όσα έχω ζήσει τα τελευταία 20 χρόνια. Επομένως είναι απλά μια προσπάθεια να εξηγηθεί το πως φτάσαμε ως εδώ, καθώς στην Τούμπα μπήκε απλά το τελευταίο καρφί στο φέρετρο. Ο θάνατος είχε επέλθει εδώ και πολύ καιρό και μάλιστα το πτώμα είχε μυρίσει κιόλας. Με την ανοχή – συγκάλυψη ενός σωρού ανθρώπων.
Είναι οι ίδιοι που σήμερα κατέβηκαν από το συννεφάκι, κλαίνε, οδύρονται και καταδικάζουν τους πάντες και τα πάντα, βασικά επειδή αυτό πουλάει. Τα ξέρουν όλα και δείχνουν με το δάκτυλο δεξιά και αριστερά. ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ βεβαίως και κατακρίνουν αυτές τις απαράδεκτες συμπεριφορές που είδαμε στη Θεσσαλονίκη, αλλά που είσαστε ρε μάγκες τόσα χρόνια όταν με τις πλάτες σας γιγαντώθηκε αυτό το τέρας; Πλάκα κάνατε σε όλους εμάς. Μας στοχοποιούσατε και μας βγάζατε τρελούς. Ψέμματα; Κάντε μας τη χάρη λοιπόν τουλάχιστον να το βουλώσετε. Να δούμε τι στο διάολο θα γίνει και ΑΝ θα επανέλθει ποτέ αυτό που λέμε κανονικότητα και που φυσικά δεν το είδαμε ΟΥΤΕ και φέτος, παρά τις σχετικές εξαγγελείες.
ΥΓ: Πάμε και σε κάτι ακόμα σοβαρό: Όλοι οι Παναθηναϊκοί χαιρετίζουν τα αντανακλαστικά της ΠΑΕ και τις τελευταίες ανακοινώσεις γιατί όντως έτσι πρέπει να γίνεται. Οταν όμως αυτό συμβαίνει επιλεκτικά και με ξεκάθαρες πολιτικές σκοπιμότητες, όταν φτάνεις να σε ευχαριστεί δημόσια μέχρι και ο Σάββας Θεοδωρίδης τότε η ξεφτίλα σου δεν έχει όριο και πρέπει να εξαφανιστείς από προσώπου γης. Χτυπώντας σε πρώτη φάση την πόρτα του σπιτιού του Γιαννακόπουλου, παρακαλώντας τον να μην κάνει πίσω, διευκολύνοντας με οποιαδήποτε τρόπο την πρόσβασή του και όχι αφήνοντας καμμένη γη... ΑΡΚΕΤΑ!
