Ας κάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις: Δεν υπάρχουν, κατά την προσωπική μου γνώμη, μεγαλύτεροι ΑΛΗΤΕΣ από τους πολιτικούς. Και βασικά τους λυπάμαι, όταν δεν γελάω με τα καμώματα τους και τις κωλοτούμπες τους. Δεν έχουν καμία ιδεολογία, είναι εκ συνειδήσεως ψεύτες και δεν αξίζουν κανέναν σεβασμό. Κανένα άλλο επάγγελμα, διότι επάγγελμα είναι ο πολιτικός, δεν έχει τέτοιο ποσοστό λαμογιάς. Ούτε το συνάφι μου, ούτε οι ταξιτζήδες, ούτε οι γιατροί, ούτε κανείς. Πολιτικοί. Άφθαστοι. Εχουν πάει την απάτη στη στρατόσφαιρα.
Μόνο που αυτό το πόνημα, δεν αφορά κατ’ ελάχιστο την πολιτική. Κι ας είναι το κεντρικό της θέμα. Μπερδευτήκατε; Να ξεμπερδευτούμε.
Την περασμένη άνοιξη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μεσολάβησε προκειμένου να φέρει πιο κοντά τους δύο μεγαλύτερους εχθρούς, ως τότε. Τον Βαγγέλη Μαρινάκη και τον Γιάννη Αλαφούζο. Ο στόχος του ήταν ξεκάθαρα πολιτικός. Η ισχύς εν τη ενώσει. Μέσω της οικογένειας Μητσοτάκη, με την οποία οι δύο επιχειρηματίες είχαν ανέκαθεν άριστες σχέσεις, θα έλιωνε ο πάγος, θα έμπαιναν οι αντιπαλότητες, οι μηνύσεις και οι μεταξύ τους κραυγές στην άκρη και θα επερχόταν σταδιακά μια εξομάλυνση.
Κι έτσι, αποφάσισαν να παραμερίσουν τις διαφορές τους γιατί όσα τους ένωναν ήταν προφανώς περισσότερα απ’ όσα τους χώριζαν: Η Νέα Δημοκρατία, τα συμφέροντα, οι επιχειρήσεις τους. Ποιος Ολυμπιακός και ποιος Παναθηναϊκός;
Μόνο που το πράγμα κάποια στιγμή ξέφυγε. Ο Αλαφούζος μετά τα ματς της Τούμπας άρχισε να χρησιμοποιεί ρητορική Μαρινάκη, μιλώντας για ξενόφερτες απειλές. Ο Μαρινάκης χρησιμοποιούσε ρητορική Μητσοτάκη και ο Μητσοτάκης απλά έτριβε τα χέρια του. Είχε μαζί του, έτσι νόμιζε δηλαδή, τους δύο μεγαλύτερους στρατούς, τους Ολυμπιακούς και τους Παναθηναϊκούς. Χάνονται ποτέ αυτές οι εκλογές με τη δεξαμενή 4,5 εκατομμυρίων ανθρώπων να ελέγχεται και ταυτόχρονα τα media των δύο επιχειρηματιών (εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα) να τραγουδάνε μέρα νύχτα για το κόμμα που θα βγάλει την Ελλάδα από τον βάλτο;
Υπήρξαν αρκετοί τότε, ανάμεσά τους και το SDNA το οποίο «φώναζε» για τη συμμαχία που αναπτυσσόταν σε αθλητικό επίπεδο με προφανείς πολιτικές προεκτάσεις. Ήταν Ιούλιος θυμάμαι, όταν ενημερώθηκα για την ατάκα που σόκαρε τους παρευρισκομένους. Ο εκπρόσωπος, τότε, του Παναθηναϊκού, σε μια συζήτηση για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, ανακοίνωσε στην ομήγυρη, ότι «ο κύριος Βρέντζος δεν μπορεί να παραβρεθεί γιατί βρίσκεται στο Νότιγχαμ και έχει εξουσιοδοτήσει εμένα στη συζήτηση». Οι υπόλοιποι πάγωσαν, σοκαρίστηκαν, γέλασαν, ένας Ολυμπιακός φρονημάτων που ήταν παρόντας, ρώτησε αν δηλαδή υπάρχει κοινή ομάδα «Ολυμπιακοπαναθηναϊκός» και προχώρησαν παρακάτω. Είχαν όμως, καταλάβει όλοι που πάει το πράγμα…
Δυστυχώς το ευρύ κοινό άργησε να το αντιληφθεί ή να το αποδεχθεί και ουσιαστικά η πολιτική συμμαχία προδόθηκε μόνη της γιατί τίποτα δε μπορεί να μείνει κρυφό για πάντα…
Ήταν όμως, μια συμμαχία που πλέον μπορεί να ονομάζεται συμπαιγνία. Μια πολιτική ιστορία στήθηκε στην πλάτη του Παναθηναϊκού. Διότι ο Αλαφούζος μπορεί να ήταν περαστικός, αλλά είχε στα χέρια του στις τύχες του συλλόγου. Αποφάσισε να τον εγκαταλείψει όταν το σχέδιο του προδόθηκε και διαπίστωσε ότι θα έχει μόνο φθορά και κανένα όφελος. Εκείνο που δεν υπολόγισε προφανώς είναι ότι στο λαιμό του, μαζί με τον Παναθηναϊκό, θα πάρει και όλη τη συμμαχία.
Ο κόσμος δεν είναι χαζός. Ξέρει ποιος ήταν ο κινητήριος μοχλός και ένα γρήγορο γκάλοπ, ακόμα και από τις «παραγγελιές» που δίδονται στα Μέσα, μπορεί να βοηθήσει να αντιληφθούν, ποια πιστεύει ο κόσμος του Παναθηναϊκού ότι ήταν η αιτία για να αποφασίσει ο Αλαφούζος να βαρέσει πιστολιά στον αέρα 20 μέρες μετά τις 13 μεταγραφές που υπέγραψε ο ίδιος.
Το σύνθημα που ακούστηκε το Σάββατο στη Λεωφόρο για τον Γιάννη Αλαφούζο ενέπλεκε τρία πρόσωπα: Τον Κυριάκο, τον Βαρδή, τον Μαρινάκη. Είναι οργανωμένο σχέδιο ή δεν είναι, το ξέρουν οι ίδιοι. Ο κόσμος, όμως, μόνο αυτούς αναγνωρίζει.
Αλήθεια, τώρα, στο επικοινωνιακό επιτελείο του Κυριάκου, υπάρχει κάποιος έξω από τη γυάλα που δεν αντιλαμβάνεται ότι αν σκάσει ο Παναθηναϊκός, η Νέα Δημοκρατία θα γίνει… Πασόκ;
Αμφιβάλλει κανείς ότι υπάρχει κόσμος που σε μία πιθανότητα ολοκληρωτικής καταστροφής της αγαπημένης του ομάδας, δεν θα βλέπει μπροστά του τυφλωμένος από μίσος για τους ραδιούργους; Με βάση την τελευταία επίσημη δημοσκόπηση που έγινε για λογαριασμό Μέσου Ενημέρωσης, το 27% των Ελλήνων φιλάθλων είναι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Φαντάζομαι ότι… φαντάζεστε τι μπορεί να συμβεί.
Είναι τόσο πασιφανής και αυταπόδεικτη από τα ίδια τα γεγονότα η ιστορία, που προκαλεί απορία αν δεν έχουν καταλάβει άπαντες ότι το πιστόλιασμα στον Παναθηναϊκό θα σηματοδοτήσει εξελίξεις στο ευρύτερο φάσμα της χώρας. Οι εμπνευστές και δημιουργοί της ιστορίας είδαν το τυρί αλλά τη φάκα όχι… Όταν στέλνεις στο απόσπασμα δύο εκατομμύρια κόσμο, θα πρέπει να γνωρίζεις και τι πολιτικό κόστος αναλαμβάνεις…
