Το μόνο που ξενίζει στο «κίνημα των Μπεργκ», δηλαδή του ζεύγους Μπεργκ, είναι το αθλητικό κριτήριο. Για την ακρίβεια, ξενίζει ότι το αθλητικό κριτήριο δεν διακρίνεται πουθενά στην επαγγελματική επιλογή του(ς). Το, ας το πούμε, καριερίστικο.
Το 2018 είναι χρονιά (που η Σουηδία έχει σοβαρή πιθανότητα να παίξει στο) Μουντιάλ. Θα πρόκειται για την τελευταία μεγάλη διοργάνωσή μου. Πρέπει να κρατήσω τον εαυτό μου σε top επίπεδο. Εδώ, δεν βλέπω προοπτική. Θέλω να φύγω. Νοηματικά, όλο αυτό θα έδενε από παντού.
Θέλω να φύγω και πάω στα Εμιράτα, πάσχει. Κάθησα και μέτρησα 55 διεθνείς Σουηδούς ποδοσφαιριστές, ανατρέχοντας στα ματς της Εθνικής από τώρα, τον Ιούνιο, έως και δώδεκα μήνες πίσω. Ούτε ένας, μα ούτε ένας, δεν παίζει εκτός Ευρώπης. Ο Μάρκους θέλησε να είναι ο πρώτος. Και μοναδικός.
Θα πει κανείς, τα χρήματα. Ναι. Ασφαλώς. Ασυζητητί. Όμως, όσο καλά και να είναι, πάλι δεν καλύπτουν το κενό. Την απορία. Δύσκολα επαρκούν, για απάντηση. Τα βρίσκει στα 31 του, και δεν θα τα βρει του χρόνου (μετά, ενδεχομένως, το Παγκόσμιο Κύπελλο) στα 32; Τι φοβάται, ότι μέσα σ’ ένα χρόνο θα έχει βυθιστεί η Αραβία στη θάλασσα; Ότι θ’ αφανιστεί από τον χάρτη η Κίνα; Τι;
Απ’ όλα τα κομμάτια ενός παζλ λογικής, το μόνο που ισχύει είναι το τελευταίο. Θέλω να φύγω, κι ας είναι όπου να ‘ναι. Το πρόβλημα θα ήταν αντιμετωπίσιμο, εάν ήταν το μοναδικό. Σφύριξε, βλέπει μπροστά του μονάχα Αλ Αϊν, τίποτα δεν τον κρατάει, τον χάσαμε. Προκύπτει ωστόσο ότι, στον Παναθηναϊκό, θέλουν να φύγουν περίπου…όσοι μπορούν.
Να φύγουν; Πες καλύτερα, να το σκάσουν! Στη ζούλα, απ’ το πλαϊνό παράθυρο, απ’ την πίσω πόρτα, σαν τους κλέφτες. Ο ιός διαχέεται. Οι φευγάτοι έγιναν ρεύμα. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι ο καθένας νιώθει πως μπορεί να το κάνει, εύκολα. Λεφτά δεν κυκλοφορούν, λεφτά θέλουν, φέρνω δυο δεκάρες, την κοπάνησα.
Σημαίνει ότι το κλαμπ έπαψε να έχει, στα μάτια τους, κύρος. Αν το κλαμπ έχασε το κύρος του στα δικά τους μάτια, φανταστείτε στων απέξω. Ο Μασούντ δεν έβαλε, καν, τον Παναθηναϊκό «ίσα κι όμοια» με τον Πανιώνιο. Τον τοποθέτησε, χαλαρά, με πάσα φυσικότητα, κάτω από τον Πανιώνιο.
Εάν ο καριερίστας ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου δεν βρίσκει κανένα σοβαρό λόγο να επιθυμεί να μεταπηδήσει στον Παναθηναϊκό, αυτό είναι το κύμα που προφανώς ο Λυμπερόπουλος αισθάνθηκε ότι δεν αντιπαλεύεται με καμία άμυνα. Ένα domino effect, ακαταμάχητο. Όπως στην οικονομία. Όπως στην πολιτική.
Πέφτουν κομμάτια, το καθένα επάνω στο επόμενο. Μαζί, καταρρέουν τα όποια κατά καιρούς ευκαιριακά ευρήματα της επικοινωνίας. Διώχνει τον Μπεργκ από την Ελλάδα η διαφθορά κ.λπ. Η φύση της επικοινωνίας είναι τα κοντά ποδάρια. Υστερα μένει να στέκει εκεί, ολότελα απογυμνωμένη από ωραιοποιήσεις, η καθαρή ουσία.
Πάει κάμποσος καιρός που αναρωτιόμουν, γιατί η ΠΑΕ (τι είχε να χάσει;) δεν βρίσκει το σθένος μιας σπαθάτης εξήγησης. Ενός πλάνου, ειλικρινώς επικοινωνημένου. Μόνο κάτι μισόλογα, σκόρπια από δω κι από κει. Τι διάολο, κόμμα είναι και λογαριάζουν μη χάσουν ψήφους; ‘Η εφημερίδα, και θα πέσουν τα φύλλα;
Μια σπαθάτη εξήγηση, σκεπτόμουν, θα την εκτιμούσε πολύς κόσμος. Και, σ’ ένα σημαντικό κομμάτι του, θα ενεργοποιούσε αντανακλαστικά για το καλό. Μνημόνιο, στην ομάδα; Πάμε, ρε, να βάλουμε πλάτη! Ωσπου στο μη παρέκει πλέον, μετά και την παραίτηση του Λυμπερόπουλου, έβγαλαν την ανακοίνωση. Με τη μαγική λέξη. Βιώσιμος! Τόσο…δύσκολο ήταν, λοιπόν; Επρεπε να φτάσουν οπαδοί, ως το χολ του κλαμπ;
Η ανακοίνωση είναι, εκτιμώ, μια κάποια «νέα αφετηρία». Αλλά βασική εκκρεμότητα για την επανεκκίνηση, αν θέλετε προϋπόθεση για την επανεκκίνηση, δεν είναι να βρουν τον επόμενο Λυμπερόπουλο. Αυτό έπεται. Προέχει να βρει, ο Αλαφούζος, ένα Κιμπουρόπουλο (σαν αυτόν που έχει στον ΣΚΑΪ) για την ΠΑΕ. Εκεί είναι το πραγματικό στοίχημα.
Όπως και να ‘χει, τουλάχιστον η ανακοίνωση ζωγραφίζει με υψηλή ευκρίνεια την, στο εξής, διαδρομή. Ο Ουζουνίδης, με ό,τι του έμεινε σε προίκα (τιμ Καρβουνίδη κ.λπ.) από τον Λυμπερόπουλο, είναι ο ιδανικός στο να την ιχνηλατήσει. Αλλά κι η διαδρομή είναι η ιδανική, για τον έξυπνο Ουζουνίδη. Δεν θα βρεθεί απολογούμενος, για τίποτα. Θα γίνει ήρωας, για όλα.Πανιώνιος, σε déjà vu…