Στη Χούντα των Συνταγματαρχών, αντιστάθηκε ο Αλέκος Παναγούλης. Στη Χούντα των Αριστερών, μισόν αιώνα μετά, αντιστέκεται ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Η καμπάνια να ευαισθητοποιηθεί η διεθνής κοινή γνώμη, ευρίσκεται σε εξέλιξη.
Σε ρόλο σύγχρονης Οριάνα, θα μπορούσε να είναι χρήσιμη η κουμπάρα Ντόρα. Στον κοινό uber alles αγώνα, έως ότου ο αδελφός Κυριάκος παλινορθώσει τη Δημοκρατία. Τη δημοκρατία που ξέραμε και χάσαμε.
Είναι, τώρα που το σκέφτομαι, ένα δεύτερο πεδίο στο οποίο (έστω, από τις διαφορετικές αφετηρίες) μπορούν να ενώσουν τη δύναμή τους, Μαρινάκης και Αλαφούζος. Το πρώτο πεδίο είναι εκείνο με τα λεφτά της Nova όπου ήδη την ενώνουν, πάντοτε παραδοσιακά…κι αγαπημένα, όποτε εγείρεται ζήτημα να τα μοιραστούν με τον Πανόπουλο, τον Κωστούλα, τον Σπανό, τον Χριστοβασίλη και τους λοιπούς πεζεβέγκηδες. Με την πλέμπα δηλαδή, με την οποία είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρχουν, αυτοί, οι άριστοι της κλειστής ΟλυμπιακοΠαναθηναϊκής Λίγκας, στον ευρύτερο κύκλο της Σούπερ Λίγκας.
Τα ΜΑΤ της αριστερής χούντας, λοιπόν, μας δέρνουν. Τα ΜΑΤ, γενικώς, αυτή τη δουλειά κάνουν. Βαράνε. Καμιά φορά, εκεί που βαράνε, τις τρώνε κιόλας. Ο εγνωσμένος κίνδυνος του βαρέος επαγγέλματος. Η συμπεριφορά των ΜΑΤ είναι ένα θέμα. Το οποίο δύσκολα θα ταυτιστεί, οπουδήποτε ΜΑΤ δρουν ή αντιδρούν, με εγχειρίδιο σαβουάρ-βιβρ. Που κι αυτό…ΠΑΟΚτσής το κατέχει, ο Ζαμπούνης.
Γιατί παρίσταται ανάγκη να υπάρχουν ΜΑΤ σε «εσωτερικούς» χώρους γηπέδων, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Εχει δει ποτέ κανείς ΜΑΤ στα καμαρίνια της Λυρικής; Για το Καραϊσκάκη, η απάντηση είναι ότι «παρίσταται ανάγκη» επειδή στους εσωτερικούς χώρους του λειτουργεί, κατά περίσταση, μια υπηρεσία περιποίησης επιδερμίδας. Το ινστιτούτο κουράρει διαιτητές, παρατηρητές, φιλοξενούμενους, δημοσιογράφους, πάσης φύσεως ανεπιθύμητους τρίτους. Όχι κάτι φοβερό. Ένα κόντρα ξυρισματάκι, για να σέβονται. Συμβαίνει, σε ματς του Ολυμπιακού. Εχει συμβεί, ακόμη και σε ματς της Εθνικής.
Απλώς έχουμε μάθει να συμβαίνει ανενόχλητα, αναπόδεικτα, ατιμώρητα. Ο,τι έχεις μάθει κι ύστερα το ξεμαθαίνεις, στην αρχή (ώσπου να το συνηθίσεις) σε τρελαίνει. Όπως και, ένα άλλο παράδειγμα, με το «ευεργέτημα της αμφιβολίας» το οποίο εδώ και 20 χρόνια εξυπηρετεί πάγιες και διαρκείς ανάγκες του κλαμπ. Για την ακρίβεια, εδώ το κλαμπ δεν τρελάθηκε. Επίσης, το κλαμπ δεν εφηύρε τον τροχό. Μόνον, ενεργοποίησε τάχιστα την κλασική τακτική πρόληψης της εσωστρέφειας.
Πώς προλαμβάνει κανείς την εσωστρέφεια, μετά από κακή ήττα; Φυσικά, με εξωστρέφεια. Απαραίτητο εξάρτημα της οποίας, είναι ένας εχθρός απέναντι. Από κει μετά, σε ποιο βαθμό το εύρημα διεισδύει, τούτο επαφίεται στο ταλέντο και στη φαντασία της επικοινωνίας. Είναι ένα ερώτημα συνεπώς, πόσο επιτυχώς λειτουργεί το σχήμα «η Χούντα των Αριστερών» στον κύριο όγκο των, άνω των 15 ετών, οπαδών του Ολυμπιακού. Εξίσου είναι ερώτημα, πώς λειτουργεί το ίδιο σχήμα στον κύριο όγκο των ΠαναθηναϊκοΑΕΚοΠΑΟΚτσήδων οπαδών. Των αντιπαθούντων Ολυμπιακό.
Το ζήτημα, σε όρους ρεάλ-πολιτίκ, καταλήγει να είναι ποσοτικό. Πόσοι χρεώνουν στην κυβέρνηση, ότι κυνηγάει τον Ολυμπιακό. Τόσοι. Πόσοι, την ίδια στιγμή, πιστώνουν στην κυβέρνηση ότι είναι η μόνη που κυνηγάει ό,τι ο Ολυμπιακός έφτιαξε όλ’ αυτά τα χρόνια. Τόσοι. Καθένας, διενεργεί τη σφυγμομέτρηση στον κύκλο των συναναστροφών του. Και κάνει ταμείο. Τόσοι μείον τόσοι, πόσοι; Συν ή πλην; Η ταπεινή υποψία μου είναι ότι, εδώ και μία εβδομάδα, το κλαμπ έχει χαρίσει στην κυβέρνηση ένα μάλλον ανέλπιστο πασχαλινό δωράκι. Αρκετά μεγαλύτερο απ’ αυτό που αληθινά της αντιστοιχεί.
