Τα όσα φαιδρά είπε ο Αλέκος Αλεξανδρής στην περιβόητη –και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα - συνέντευξή του στο Sport24, τον μετέτρεψαν, στα μάτια όσων δεν αγαπούν ιδιαιτέρως τον Ολυμπιακό στο ιδανικό παράδειγμα της «ερυθρόλευκης» νοοτροπίας της τελευταίας εικοσαετίας. Πράγμα που τον αδικεί.
Κατ΄ αρχήν, παίκτες τέτοιας αντίληψης υπήρξαν και υπάρχουν σε κάθε ομάδα, όχι μόνο στους Πειραιώτες. Όποιος δεν το βλέπει, είναι υποκριτής. Απλώς οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού από τα μέσα της δεκαετίας του 90’ και μετά επιβραβευόταν πολύ συχνότερα από τους υπόλοιπους για τους θεατρινισμούς τους.
Κατά δεύτερον, οπαδοί του «πάση θυσία νίκη» είναι επίσης οι περισσότεροι, όχι μόνο οι Ολυμπιακοί. Κι ας μην το παραδέχονται. Επίσης, «Ριζούπολη», μετά την Ριζούπολη, προσπάθησαν να στήσουν και άλλοι, αρκετοί εκ των οποίων κατηγορούν σήμερα τον Αλεξανδρή. Απλώς στην δική τους περίπτωση, είτε δεν νίκησαν , είτε τιμωρήθηκαν, πάντως το εγχείρημα απέτυχε και αυτό τους πειράζει περισσότερο. Η επιτυχία της αυθεντικής Ριζούπολης, όχι η ύπαρξή της.
Με πιο απλά λόγια, ο Αλέκος Αλεξανδρής δεν εξέφρασε την νέο – ερυθρόλευκη νοοτροπία. Εξέφρασε άψογα ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνική νοοτροπία. Την νοοτροπία του «τα πάντα επιτρέπονται, αρκεί να μη σε πιάσουν», της έλλειψης μέτρου, της ισοπέδωσης προς τα κάτω, του «όλοι τα ίδια κάνουν», της μηδενικής προσωπικής ευθύνης.
Της λαμογιάς που περνιέται για μαγκιά. Ακόμη ενδεικτικότερες της αντίληψης Αλεξανδρή υπήρξαν οι αναρτήσεις – απαντήσεις που έδωσε σήμερα στους επικριτές του. Ότι και καλά εγώ είμαι αυθεντικός και όσοι με κατακρίνεται ψεύτες και λαϊκιστές.
Ο ίδιος πιθανόν και να είναι αυθεντικός. Και αρκετοί από όσους τον κατακρίνουν ψεύτες και λαϊκιστές. Αλλά το γεγονός ότι οι πράξεις του υπήρξαν κατακριτέες δεν αλλάζει εξαιτίας της ποιότητας των επικριτών του. Εκτός κι αν στον βωμό μιας δήθεν λαϊκής ειλικρίνειας που είναι απλώς χυδαιότητα, πρέπει να του πούμε και μπράβο από πάνω.
Κλέβω, κερδίζω πέναλτι και πρωταθλήματα και λεφτά και δόξα, και επειδή δεν ντρέπομαι να το πω, περιμένω και επιβράβευση!
Θα μου πεις, η απατεωνιά, είτε κρυμμένη στο ημίφως, είτε λουσμένη στα φώτα της δημοσιότητας, απατεωνιά παραμένει. Λάθος. Η απατεωνιά στο ημίφως βρίσκεται στον φυσικό της χώρο. Μακάρι να μην υπήρχε, αλλά εφόσον υπάρχει, οφείλει να ντρέπεται για τον εαυτό της, όχι να καμαρώνει. Αντιθέτως, η απατεωνιά λουσμένη στα φώτα της δημοσιότητας, δημιουργεί ρεύμα. Αποενοχοποιεί τον επόμενο απατεώνα. Στην Ελλάδα ζούμε σήμερα τις συνέπειες αυτού του φαινομένου, το οποίο άνθισε, κυρίως, τα τελευταία 40 χρόνια.
Να το πρόβλημα λοιπόν, το οποίο ο Αλεξανδρής ακόμα δεν κατάλαβε και μάλλον δεν θα καταλάβει: Το ζήτημα δεν είναι ότι δεν ντράπηκε να πει ότι υπήρξε απατεώνας. Το ζήτημα είναι ότι δεν ντρέπεται που υπήρξε απατεώνας, τελεία.
