Άσχετο (και σχετικό μαζί) αλλά με «τρώει» εδώ και λίγα 24ωρα, οπότε δεν γίνεται να μην μοιραστώ μαζί σας τούτο το ερώτημα: Τώρα που ο Γιάννης Αναστασίου πήγε στη Ρόντα θα… απαιτήσει από τη διοίκηση της Ολλανδικής ομάδας να αποκτήσει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, όσο κι αν… κοστίσει, τον Μεχντί Αμπέϊντ από τον Παναθηναϊκό; Με βάση όσα ζήσαμε τα δύο χρόνια και κάτι ψιλά που ήταν ο Έλληνας τεχνικός στον πάγκο του τριφυλλιού, λογικά θεωρεί τον Αλγερινό έναν από τους κορυφαίους μέσους που κυκλοφορούν στα ευρωπαϊκά γήπεδα!
Κάθε φορά που ο Γιάννης Αλαφούζος και οι συνεργάτες του τότε (Φύσσας και Βόκολος) τον ρωτούσαν «ποιον ποδοσφαιριστή θέλει», ο Γιάννης Αναστασίου έλεγε διαρκώς «Αμπέιντ, Αμπέιντ, Αμπέιντ»! Με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να τον πάρει πέρυσι από την Νιουκάστλ, ο Αλαφούζος να του δώσει τριετές συμβόλαιο με 500.000 ευρώ ετησίως και ο Αμπέιντ τη σεζον που πέρασε να μοιάζει με τον… δίδυμο αδερφό εκείνου που εντυπωσίασε τη πρώτη του χρονιά στην Ελλάδα. Αφαντος. Προφανώς θα… επηρεάστηκε από την απόλυση του κ. Αναστασίου. Πάντως, με τέτοια «τρέλα» που ήθελε τον παίκτη ο κόουτς στον Παναθηναϊκό, δεν γίνεται να μην τον ζητήσει ως «αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση» από τη διοίκηση της Ρόντα. Ε;
Πάμε όμως στα σημερινά για να συγκρίνουμε με τα «χθεσινά». Στον Στραματσόνι πρώτα η αφεντιά μου έχει ρίξει δυνατό «κράξιμο» ουκ ολίγες φορές. Αν και διαχειρίστηκε, στο δεύτερο μισό της σεζόν, σαφώς πιο ποιοτικό ρόστερ από εκείνο του Αναστασίου πέτυχε μία… τρύπα στον νερό (ιδίως στα πλέι οφ) και «κατάφερε» να χάσει τη δεύτερη θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ από τον ΠΑΟΚ του Βλάνταν Ιβιτς, μια ομάδα που όλη τη χρονιά ταλαιπωρήθηκε από λάθη και θλάσεις και μπήκε σαφώς ως αουτσάιντερ στο μίνι πρωτάθλημα.
Ο Στραματσόνι απώλεσε γρήγορα το «απόλυτο της εμπιστοσύνης» από τον κόσμο του Παναθηναϊκού, ο οποίος πλέον δικαίως περιμένει να ΔΕΙ αποτελέσματα, όχι να ακούει υποσχέσεις ή «συγνώμη, λάθος». Ο Ιταλός διαχειρίζεται εκ νέου ως αποκλειστικό «αφεντικό» τα μεταγραφικά, οπότε εκείνος θα πιστωθεί τα καλά αλλά αυτός ταυτόχρονα θα έχει και την κύρια ευθύνη σε ενδεχόμενη (νέα) αποτυχία.
Τι είναι αυτό που του ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ όμως –και εντός κλαμπ- σε σχέση με τον Γιάννη Αναστασίου (τον οποίο συνεχίζει και ΠΛΗΡΩΝΕΙ ο Παναθηναϊκός με βάση τον διακανονισμό που έκαναν οι δύο πλευρές όταν έλυσαν τη συνεργασία τους); Ότι ο Στραματσόνι βγαίνει ΜΠΡΟΣΤΑ κι όχι απλά δεν «κρύβει» τα «θέλω του» αλλά παλεύει γι αυτά. Ναι, δουλεύει σχεδόν «μονοκούκι» με την Ιταλική αγορά επειδή την ξέρει καλύτερα, ναι προφανώς συνεργάζεται με μάνατζερ που αυτός γνωρίζει, ναι, υπάρχουν μια σειρά από προβληματισμούς που αν δεν τους βλέπεις και κυρίως αν δεν τους εκφράζεις είσαι είτε «στραβός» είτε «ηθελημένα στραβός».
Από την άλλη πλευρά όμως, σε σχέση με τον προκάτοχό του, ο Στραματσόνι ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ. Δεν λέει «Αμπέιντ» και… τέλος. Δεν μασάει τα λόγια του, δεν αφήνει άλλους να «εκτεθούν». Ο Ιμπάρμπο δεν είναι απλά καλή μεταγραφή, είναι μεγάλη μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οποιος θέλει να το δει «στραβά» και να… γκρινιάξει, μπορεί απλά να πει «πάλι δανεικό πήρε ο Παναθηναϊκός». Πρώτον σε όλη την Ευρώπη οι ομάδες παίρνουν δανεικούς. Και δεύτερον ο Παναθηναϊκός δεν έχει τη δυνατότητα να δώσει 5-6 εκατ. ευρώ για να αγοράσει έναν ποδοσφαιριστή. Φέρνει λοιπόν τον 26χρονο διεθνή Κολομβιανό επιθετικό δίνοντας ποσό σε ομάδα και παίκτη που μπορεί να φτάσει για ένα χρόνο 1,5 εκατ. ευρώ γιατί αυτόν ΗΘΕΛΕ ο προπονητής του, γι αυτόν ΠΑΛΕΨΕ ο προπονητής του, αυτόν τελικά ΠΕΤΥΧΕ να πάρει ο προπονητής του.
Το ίδιο και με τον Παναγιώτη Κονέ. Και για τον Ελληνα διεθνή ο Ιταλός κόουτς έχει πει εδώ και καιρό στον Γιάννη Αλαφούζο ότι είναι ο χαφ που λείπει από την ομάδα τους. Και με την επιμονή του, όλα δείχνουν πλέον ότι πέτυχε να φέρει ως δανεικό με οψιόν αγοράς έναν ποδοσφαιριστή που στην Ιταλία είχε συμβόλαιο 800.000 ευρώ ετησίως.
Για να κλείσει η πρώτη «τριάδα» των στόχων του Ιταλού απομένει η απόκτηση του Γουακάσο Μουμπάρακ, του 25χρονου διεθνούς Γκανέζου χαφ. Κι αυτός απόλυτη επιλογή Στραματσόνι. Όπως κάθε ποδοσφαιριστής που θα περάσει φέτος τις πύλες στο «Απήλιον».
Οσες ενστάσεις ή διαφωνίες ή προβληματισμούς κι αν έχουμε (που δεδομένα έχουμε και ουδέποτε το κρύψαμε) με τον Αντρέα Στραματσόνι, δεν γίνεται να μην του αναγνωρίζουμε το αυτονόητο: ο άνθρωπος ΔΕΝ κρύβεται. Είναι ένας προπονητής που θα ζήσει και θα πεθάνει, θα πετύχει ή θα αποτύχει στον Παναθηναϊκό με τον ΔΙΚΟ ΤΟΥ τρόπο. Με τις δικές του επιλογές.
Εδώ είναι η μεγάλη διαφορά με τον προκάτοχό του. Ο Γιάννης Αναστασίου σπανίως έως… ποτέ, έλεγε «θέλω αυτόν». Απέφευγε να πάρει τις ευθύνες, προτιμούσε να είναι Νο1 αλλά τις επιλογές να «χρεώνονται» άλλοι. Ηθελε αποδυτήρια δίχως «τεράστιες προσωπικότητες», ενώ ακόμη κι όταν «φώναζε» η ανάγκη για ενίσχυση εκείνος δεν έπαιρνε το ρίσκο.
Την πρώτη σεζόν είχε την τύχη να βρίσκεται ποδοσφαιρικά στην κορυφή (κάτω από τον πρόεδρο) του κλαμπ ένας άνθρωπος που πέτυχε σχεδόν το απόλυτο: 11 επιτυχημένες στις 12 μεταγραφές. Με εξαίρεση το «φιάσκο Μπαϊράμι», για το οποίο ο Νταμπίζας ακόμα φωνάζει ότι ευθύνονται οι γιατροί που άναψαν το πράσινο φως για την απόκτησή του, ο πρώην τεχνικός διευθυντής του τριφυλλιού είχε 100% επιτυχία στις επιλογές του. Και ο Γιάννης Αναστασίου έκανε καλή δουλειά στον πάγκο με αποτέλεσμα να έρθει το κύπελλο και το καλό ποδόσφαιρο.
Όταν όμως έφυγε ο Νταμπίζας και ο Αναστασίου αναρριχήθηκε ως Νο1 κάτω από τον Γιάννη Αλαφούζο, τα δικά του «θέλω» εξαντλήθηκαν στον… Αμπέιντ. Αν και όλοι γνωρίζουν ότι εκείνος έδινε το τελευταίο «ναι» στην απόκτηση κάθε ποδοσφαιριστή. Για μία μεταγραφική σεζόν τα λάθη της οποίας φορτώθηκαν εξ ολοκλήρου σε Φύσσα και Βόκολο, λες και ο προπονητής δεν ήταν αυτός που είχε τον τελευταίο λόγο.
Δεν χρειάζεται να θυμίσω ότι πέρυσι ο Παναθηναϊκός δεν πήρε τίποτα από τις μεταγραφές του. Και το βράδυ του «φιάσκου Γκαμπάλα» τελείωσε για μια ολόκληρη χρονιά.
Δεν είμαι μελλοντολόγος για να γνωρίζω αν ο Στραματσόνι θα έχει καλύτερη ή χειρότερη πορεία από τον Αναστασίου. Αυτό όμως που δεδομένα υπάρχει –και οφείλουμε να το καταγράψουμε- είναι πως ο Ιταλός παίζει με τα δικά του, ανοιχτά χαρτιά. Σε βαθμό… παρεξηγήσεως, σε ότι αφορά τον μεταγραφικό χώρο-χώρα που κινείται, αλλά εκείνος δεν αρνείται να πάρει την ευθύνη. Και στο φινάλε θα κριθεί.
Ο Γιάννης Αναστασίου ουδέποτε έπραξε κάτι αντίστοιχο. Γι αυτό, ειλικρινά, εξακολουθώ να αναρωτιέμαι: τώρα που πήγε στη Ρόντα θα… ξεσηκώσει τον κόσμο στο ολλανδικό κλαμπ για να αποκτήσουν τον Αμπέιντ; Δεν γίνεται να αφήσει αυτό τον… υπερπαίκτη χαφ στο ρόστερ του Παναθηναϊκού!
