Η τελευταία διοργάνωση Κυπέλλου Ελλάδος που έμεινε ανολοκλήρωτη, ήταν το 1966. Πριν, ακριβώς, 50 χρόνια. Οπότε «το ποδόσφαιρο γύρισε μισόν αιώνα πίσω». Δεν είναι η στιγμή, για αναδρομή στο τότε. Αλλ’ ούτε είναι στιγμή, μολονότι εδώ το κλισέ του μισού αιώνα ταιριάζει στον πόντο, για δράμα. Δεν έπαθε κάτι, εξ αυτού του λόγου, η χώρα το 1966.
Δεν έπαθε κάτι καν, εξ αυτού του λόγου, το ποδόσφαιρο στη χώρα. Δεν χάραξε το γεγονός εκείνο, την ιστορική ροή του. Οσο τη χάραξαν κατά καιρούς, πολύ περισσότερο από τον μη-τελικό του ’66, τελικοί που έγιναν. Φυσικά, δεν γεννάται θέμα, καλύτερα (το τρέχον κύπελλο) να ολοκληρωνόταν. Ακόμη μπορεί, υπάρχουν οι τρόποι και ο χρόνος, να ολοκληρωθεί.
Και ο τζόγος «μετά Τούμπα» όμως, είτε το κύπελλο συνεχιστεί είτε όχι, δεν πηγαίνει εντελώς στα χαμένα. Κατ’ αρχήν μας προσφέρει μια επικείμενη συνάντηση ιδιοκτητών, ενδιαφέρουσα. Ενδεχομένως, αποκαλυπτική. Περί την οποία συνάντηση, ήδη μας δόθηκε μία σπάνια στιγμή ευθυμίας…με τη διαρροή ότι ο Βρέντζος έβαλε φωνή στον Μποροβήλο επειδή την αποφάσισε δίχως να (τον) ρωτήσει.
Μποροβήλος και Βρέντζος, στο Μονακό τον Αύγουστο άλλαζαν χάι-φάιβ σε κοινή θέα όταν αποκλείστηκε ο Παναθηναϊκός από τη Γκαμπάλα. Υστερα, έκλαψαν για τους πόντους στο ranking που χάνονται. Ενδιαφέρουσα (θα) είναι και η στάση της συνδρομητικής TV που παίρνει άλλη μία ευκαιρία να μαθαίνει πως, εάν βολεύεται να συναλλάσσεται με κατηγορούμενους, αναλαμβάνει και τον επιχειρηματικό κίνδυνο.
Το πλέον ενδιαφέρον ωστόσο, είναι η πολιτική της μετά Μπλάτερ FIFA και της μετά Πλατινί UEFA. Σε timing κατά το οποίο μόλις βγαίνουν, εντελώς μουδιασμένοι, από το σκάνδαλο και ψάχνουν ξανά τον βηματισμό. Εχουν, στις συνθήκες, την όρεξη ενός crashtest; Εχουν με άλλες δουλειές, πιο σοβαρές απ’ τους Ελληνες, ν’ ασχοληθούν; Θα κάνουν πως δεν είδαν; Είδαν, και θ’ απειλήσουν με κυρώσεις;
Η κόρη-ΕΠΟ ψήφισε, φανερά, Ινφαντίνο. Και, εδώ που τα λέμε, δεν νοείται πιο ευθεία εισβολή κυβέρνησης στο ιερό άβατο του ποδοσφαίρου, απ’ αυτήν του Κοντονή. Κάνεις κύπελλο; Εκανες. Last year! Εφέτος, επειδή…το ‘κανες καλλιγραφία, δεν έχει άλλο, τέλος.Στο δε σενάριο των κυρώσεων, θα καταλάβουμε και το εάν υπάρχει πρόνοια Κοντονή για την, α λα σκάκι,επόμενη κίνηση.
Γίνεται τζόγος, λοιπόν. Δράση, αντιδράσεις. Όχι παράλληλες δράσεις «κι ο καλύτερος ας κερδίσει». Ενας δρα. Οι άλλοι αντιδρούν. Ποιος δρα, ποιοι αντιδρούν, είναι κρυστάλλινο. Οσο πιο πολύ το ξευτιλίζεις, τόσο πιο σκληρή αντίδραση προκαλείς. Είναι η Φυσική, ανόητε.Ο Μότζι το είχε ξευτιλίσει. Η αντίδραση, στην υπέρ Γιούβε δράση, δεν θα μπορούσε να έλθει βελούδινη. Ευγενής. Μετριοπαθής.
Στην Ελλάδα, η περίπτωση είναι κλινική. Ψυχοπαθολογική. Αν το ζητούμενο ήταν να νικά ο Ολυμπιακός, ένα 60-40 έφτανε (εν όψει της υπεροχής του) και περίσσευε για δικλείδα. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι να νικά ο Ολυμπιακός, 60-40. Το ζητούμενο είναι να νικά και 100-0. Εφτασαν να βρωμίσουν, τα απόνερα της δράσης, τον πιο καθαρό «ωραίο Ελληνα» της Ευρώπης, τον Θόδωρο Θεοδωρίδη.
Λίγο-λίγο επήλθε δε, δια της επαναλήψεως, ομιθριδατισμός. Η αίσθηση στον Κόκκινο Πλανήτη ότι το φυσιολογικό, αυτό είναι. Το 100-0. Δόθηκε έτσι, στο φάσμα απέναντι, η ελάχιστη βάση. Τους ένωσε. Μια συμμαχία ειδικού σκοπού, με περιορισμένο ορίζοντα και διάρκεια. Μελισσανίδης, Αλαφούζος, Σαββίδης είναι ετερόκλητοι. Άλλες αφετηρίες, άλλες διαδρομές, άλλες ιδιοσυγκρασίες.
Η σύμπτωσή τους, το μοναδικό κοινό τους, είναι η απέχθεια για τον Μαρινάκη. Σύμπτωση είναι, όχι συναντίληψη. Συναντίληψη, είναι άλλο. Υπήρξε, κάποτε. Με τον Ολυμπιακό, μέσα. Όχι κόντρα. Πέτρος, Τζίγγερ, Ντέμης. Συμπαρέσυραν. Τότε, η ελάχιστη βάση δεν ήταν η απέχθεια. Ηταν η αύρα, αν θέλετε της εποχής. Ένα, ας το πούμε, όραμα. Θα παράσερναν κι άλλους εάν προλάβαιναν, πιο ατίθασους.
Ωσπου το πάτησε και το σκότωσε όλο αυτό, σαν ενοχλητική κατσαρίδα στη γωνία της κρεβατοκάμαρας, ο παππούς Σωκράτης. Πέτρος/Τζίγγερ/Ντέμης δεν είναι μια περίοδος που την αναπολούν με νοσταλγία επαγγελματίες οπαδοί, επαγγελματίες μπράβοι, επαγγελματίες εκβιαστές, επαγγελματίες nonpaperίστες, και λοιποί κλάδοι.
Οι…κλάδοι ξαναβρήκαν τον κανονικό εαυτό τους, και τα μεροκάματά τους, μετά.
Σήμερα, επειδή ελάχιστη βάση είναι η απέχθεια για τον ένα που δρα και όχι κάποια αύρα των τριών που αντιδρούν, δεν συμπαρασύρεται κανείς. Οι άλλοι εταίροι της Σούπερ Λιγκ μοιάζουν με ποντίκια, τρομαγμένα μες στο λαγούμι. Δεν είναι ότι, αίφνης, έχασαν τη λαλιά τους. Μια χαρά τα λένε, εκεί που τους γράφει (δίχως να το υποψιάζονται) ο υπερκοριός.
Είναι, απλώς, ότι περιμένουν. Να συγκρουστούν, πρώτα, τα βουβάλια. Να κατακάτσει ο αχός, να βεβαιωθούν για νικητές και ηττημένους, δειλά-δειλά να ξεμυτίσουν. Ως τότε, τσιμουδιά…μη τυχόν γίνει το λάθος! Μεταξύ μας, για μια στιγμή ας δοκιμάσουμε να πλησιάσουμε στο μυαλό τους. Τώρα, δέρνει 100-0 ένας. Αν είναι να γλιτώσουν απ’ τον ένα κι έπειτα να τρώνε ξύλο από τρεις, ποιο το νόημα;
Συμπέρασμα. Ο ένας ό,τι ήταν να κάνει το έχει κάνει, περισσότερη απέχθεια δεν γίνεται να προκαλέσει. Οι τρεις, όμως; Αυτοί έχουν πολλή δουλειά μπροστά, για να πείσουν. Να ενεργοποιήσουν δυνάμεις. Να κεφαλαιοποιήσουν. Ένα πρώτο βήμα, ίσως όχι το πιο σημαντικό αλλ’ οπωσδήποτε συμβολικό για το τι θέλουν «επί της αρχής» να κάνουν, είναι το πρόσωπο που θα συναποφασίσουν να χρίσουν.
