Με σωματικά προσόντα που θα ζήλευε ο οποιοσδήποτε προπονητής για τη θέση του φουνταριστού και ένα «φονικό ένστικτο» στην τελική προσπάθεια, ο Απόστολος Βέλλιος θα μπορούσε να θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για την αποκάλυψη του εφετινού πρωταθλήματος. Τα δυο από τα γκολ που σημείωσε απέναντι στην Καλλονή ήταν υψηλής κλάσης, κυρίως δε, ανέδειξαν την ικανότητά του να τελειώνει φάσεις χωρίς περιστροφές και περιττές κινήσεις.
Όταν πέρσι το καλοκαίρι ο Ηρακλής εξασφάλιζε την επιστροφή του στην SL, ο Νίκος Παπαδόπουλος προτίμησε να δώσει bonus στους ποδοσφαιριστές που του έδωσαν την δυνατότητα να αναδειχθεί εκείνος προπονητικά. Προέκυψε και ως αναγκαιότητα, δίκην περιορισμένου μπάτζετ και προσθηκών που δεν εγγυόταν ένα εύκολο πρωτάθλημα. Ο Πουρτουλίδης στα πέτρινα χρόνια του Ηρακλή ήταν ο στυλοβάτης της ομάδας. Εφέτος έχει περιορισμένο χρόνο συμμετοχής. Ο Λουκίνας ήταν ο πρώτος σκόρερ της περσινής χρονιάς στην Football League. Εφέτος έπαιξε σε έξι αγώνες χωρίς να δει δίχτυα. Κι αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στις δυο κατηγορίες.
Όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν ανάμεσα σ’ αυτούς που επέλεξαν να συνεχίσουν την καριέρα τους στον Ηρακλή δεν περιλαμβανόταν ο Απόστολος Βέλλιος. Η απόκτηση του οποίου συνοδευόταν από ένα μεγάλο ερωτηματικό. Στα 17 του ήταν φέρελπις, ανερχόμενος κι αποφασισμένος για το μεγάλο άλμα. Στα 19 του γέμισε προσδοκίες με κάποιες εμφανίσεις στην Premier League υπό το βλέμμα του τότε προπονητή της Εβερτον Ντέιβιντ Μόγες.
Τρία χρόνια αργότερα, γυρόφερνε μεταξύ Βελγίου και Δανίας σε ανάλατες ομάδες όπως η Λιρς και Βέστσιελαντ. Αν δεν υπήρχε ο Ηρακλής, ο Βέλλιος θα ήταν ένας από τους πολλούς ταλαντούχους που σκόρπιζαν ενθουσιασμό στα 18 τους, στα 20 μονοπωλούσαν τις κοσμικές στήλες και στα 23 έμοιαζαν βετεράνοι. Το κίνητρο αλλά κυρίως το πείσμα του να αρπάξει μια ακόμη ευκαιρία ήταν που τον ώθησαν να προσλάβει προσωπικό γυμναστή, να δουλέψει πάνω στις αδυναμίες του ώστε σήμερα να θεωρείται το σημείο αναφοράς στο κατά τα άλλα αδύναμο σε παραγωγή ποδοσφαιριστών ελληνικό πρωτάθλημα.
Κι αν δεν υπήρχε ο Βέλλιος, η πορεία του Ηρακλή θα ετίθετο υπό έντονη αμφισβήτηση έχοντας ως επόμενες επιλογές τον επιρρεπή σε τραυματισμούς Περόνε και τον Λουκίνα. Συχνά γίνεται λόγος για σύγκριση με τον Μιχάλη Κωνσταντίνου στην εποχή που εκείνος αγωνιζόταν στον Ηρακλή. Φυσιογνωμικά, μοιάζουν. Ο Κωνσταντίνου είχε μεγαλύτερη εκρηκτικότητα, ανίκητος στο ένας εναντίον ενός, αλλά ο Βέλλιος έχει βελτιωθεί σημαντικά σ’ αυτόν τον τομέα.
Τον Κύπριο εκπροσωπούσε τότε ο δαιμόνιος μάνατζερ Πασχάλης Παπαδόπουλος ο οποίος φρόντισε εντέχνως να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να πάρει την υπεραξία και εκμεταλλευόμενος το κλίμα της εποχής των παχέων αγελάδων να τον καταστήσει ως τον πιο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή μέχρι τότε. Η «ατυχία» του Βέλλιου έγκειται στην χρονική συγκυρία. Μεγάλο συμβόλαιο στην Ελλάδα δεν υπάρχει…
Στην Αγγλία μπορεί να ξαναδοκιμάσει πιο ώριμος πια και κυρίως αποφασισμένος να παίξει το ρόλο του επόμενου σέντερ φορ της εθνικής. Το ευτύχημα όμως, είναι ότι το life style εκείνης της εποχής που εν τέλει φρέναρε και την πορεία του Μιχάλη Κωνσταντίνου σε ακόμη μεγαλύτερες πτήσεις, πέθανε.
Ο Βέλλιος δεν έχει άλλη επιλογή. Αντί ψευδαισθήσεων που σκορπούν οι λαμπερές φωτογραφήσεις και τους επικίνδυνους σκοπέλους για την καριέρα ενός ποδοσφαιριστή, είναι υποχρεωμένος να δουλέψει ακόμη περισσότερο για μια πορεία αντάξια των προσδοκιών που μοίρασε με τις εφετινές εμφανίσεις του.
