Στο εγχειρίδιο του καλού sportsman κυριαρχεί η επανάληψη περίπου ως μήτηρ μαθήσεως... Αμ δε... Οσοι παρακολουθούν έναν αγώνα, διαβάζουν ρεπορτάζ, ή ακούν δηλώσεις πρωταγωνιστών, αφομοιώνουν ως ιερά βίβλο «κλισέ» που όμως ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα... Ας προσαρμόσουμε στην επικαιρότητα τρία – μόνο – από αυτά.
Κλισέ νούμερο ένα: «Θα φτιάξω ομάδα που θα νικήσει και τους διαιτητές».
Το 'πε και ο Γουέν Ρούνεϊ: «I play the game as honestly as I can. If the referee gives a penalty there is nothing you can do...». Η μοναδική ομάδα που θα νικήσει διαιτητές θα παίζει σε αγώνα μεταξύ διαιτητών... Δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη αυτή, ειδικά στο ποδόσφαιρο όπου ακόμη κι αν είσαι χειρότερος έχεις δικαίωμα στη νίκη. Οταν έχεις στην ίδια ομάδα Σουάρεζ, Νεϊμάρ, Μέσι τότε πολλαπλασιάζεις τις πιθανότητες να είσαι καλύτερος από τον αντίπαλο όχι όμως και να νικήσεις τους διαιτητές. Απαιτείς σεβασμό από τους διαιτητές για να «προστατευτεί η επένδυση του ιδιοκτήτη σε ποιοτικές και άρα ακριβές μεταγραφές!».
Μόνο που μια ακριβή μεταγραφή δεν εγγυάται a priori την επιτυχία. Μεταξύ ισοδύναμων αντιπάλων, ή ομάδων που στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ενός αγώνα έχουν πάνω – κάτω την ίδια απόδοση το αποτέλεσμα μπορεί να καθοριστεί περίφημα από τον «άρχοντα». Συνεπώς, ο διαιτητής είναι ανίκητος. Τα υπόλοιπα είναι καθαρή επικοινωνία και μάλιστα χιλιοπαιγμένη όσο το «all I want for Christmas is you».
Κλισέ νούμερο δύο: «Τέτοιες ομάδες δε χρειάζονται τη βοήθεια του διαιτητή για να νικήσουν...».
Η βοήθεια του διαιτητή είναι πολλές φορές όχι ευπρόσδεκτη αλλά και επιβεβλημένη. Ειδικά σε περιπτώσεις που ο ισχυρός αδυνατεί να κάμψει την αντίσταση του ανίσχυρου σε έναν αγώνα. Η συζήτηση τις τελευταίες ημέρες περιστράφηκε γύρω από τις «βουτιές» του Φουρτούνη και του Τζαβέλλα προκειμένου να εκμαιεύσουν το πέναλτι όταν οι ομάδες τους δυσκολεύονταν να ξεπεράσουν το εμπόδιο των υποδεέστερων αντιπάλων. Πέρα από τα διαδικτυακά σχόλια και την «κατακραυγή» στη συνείδηση του οπαδού του Ολυμπιακού ο Φουρτούνης διατήρησε την αξία του, τη στιγμή που ο Τζαβέλλας δίχασε έστω κι αν η χλεύη ορισμένων οπαδών του ΠΑΟΚ δεν σχετίζονταν με το Fair play. Ο Καραγκούνης έκανε σχολή στις ... καταδύσεις... Οταν αποφάσιζε όμως να δείξει την αξία του το έκανε κατά τρόπο εμφατικό... Τις αποφάσεις του διαιτητή χρειάζονται όλοι, ανεξαρτήτως βαθμολογικής θέσης, αξιοσύνης, ποιότητας, δυναμικότητας. Εδώ το επιδίωκε ο «ξανθός» στη θρυλική για τον μπασκετικό Αρη δεκαετία του '80 απέναντι σε αντιπάλους όπως ο Ηλυσιακός δε θα το επιδιώξει ο Βαγγέλης; Αλλωστε, στο power game των προέδρων, ο ισχυρός αναζητά την ηρεμία κι όχι την αποσταθεροποίηση από κάποιο απροσδόκητο αποτέλεσμα. Η εποχή που η Λίβερπουλ μπορεί να συντρίβει την Τσέλσι αλλά να τρώει τρία από την Γουότφορντ, αργεί ακόμη να έρθει στην Ελλάδα...
Κλισέ νούμερο τρία: «Πρόεδρε, άλλαξέ τα όλα...».
Το σύνθημα υιοθετήθηκε από τις εκλογές που παρέπεμπε στην «αλλαγή» του Ανδρέα. Οταν τα ζιβάγκο αντικαταστάθηκαν από τις γραβάτες – φουλάρια... Και τις όποιες αλλαγές – τότε – βιώνουμε στο πετσί μας – τώρα – πια.
Συνήθως ο τίτλος απευθύνεται σε πρόεδρο που έχει δύναμη, χρήμα, ξοδεύει αφειδώς αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο Ιβάν ή οι συνεργάτες του που είναι εξουσιοδοτημένοι για την αποδελτίωση, το έχουν διαβάσει πολλάκις. Ο ίδιος ομολόγησε ότι «αλλαγές γίνονται από την ημέρα που γεννιόμαστε». Γι αυτό και σήμερα στον ΠΑΟΚ θέση ευθύνης έχουν ένας Κροάτης (Τούντορ), ένας Δανός (Αρνεσεν), ένας Κύπριος (Αγγελίδης), μία Ρωσίδα (Γκοντσάρεβα), ένας Σλοβάκος (Μίχελ), ένας Αρμένιος (Νταβιντιάν) και δυο αντιπρόεδροι Ελληνες (Βεζυρτζής, Γκαγκάτσης). Η παγκοσμιοποίηση είναι status πια, σε ένα ποδοσφαιρικό σύλλογο δε θα εφαρμοζόταν; Δεν είναι κακό. Κακή είναι η συνεχής επίκληση της αλλαγής σε μία ομάδα που εδώ και τρία χρόνια ψάχνεται να βρει λύσεις, για έναν ιδιοκτήτη που ξοδεύει όσα δεν έχουν ξοδέψει συνολικά όλοι οι προκάτοχοί του και που δείχνει ευεπίφορος σε εξωτερικές επιρροές. Το αν είναι καλές ή κακές θα φανεί από τις επόμενες αλλαγές... Το χρήμα δε φέρνει την ευτυχία. Απλώς, σε βοηθά να περνάς καλά χωρίς αυτήν...
