Μοιάζει. Αλλά δεν είναι. Όχι για όλους. Και αυτοί για τους οποίους δεν είναι (αυτονόητη), δεν έχουν κάποιο ασθενέστερο, σε σχέση με τους άλλους, δικαίωμα να δουν τον αγώνα στο γήπεδο. Οι άνθρωποι στα αμαξίδια.
Οι άνθρωποι στα αμαξίδια, εξίσου δικαιούνται την αυτόνομη πρόσβαση από τον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου στην κερκίδα. Η μοναδική διαφορά είναι ότι χρειάζονται ένα προκαθορισμένο κομμάτι της κερκίδας. Να υπάρχει ο τρόπος για ν’ ανεβούν, το σημείο να ευρίσκεται στο σωστό ύψος, να τους παρέχει ορατότητα, ν’ απαντά σε μια στοιχειώδη προδιαγραφή ασφάλειας. Και αυτό το κομμάτι, αυτές οι θέσεις, δεν νοείται να είναι στις παρυφές, στο επίπεδο, του αγωνιστικού χώρου.
Είναι πλεονασμός, η επίκληση της ντιρεκτίβας της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την προσβασιμότητα στους δημόσιους χώρους. Και μόνο που ακόμη, τέλη 2015, το συζητάμε, αυτό είναι πολιτισμική προσβολή. Εξω, θα γελούσαν. Και, προφανώς, δεν είναι (η συζήτηση) μονάχα για τα γήπεδα. Είναι και για τα μουσεία, και για τις πλαζ, και για τις εκκλησίες, και για τα μέσα μεταφοράς, και για τις δημόσιες υπηρεσίες. Τα γήπεδα θα μπορούσαν να είναι μια καλή αρχή.
Πριν ασφαλιστείτε αλλού, δείτε τις νέες τιμές της Anytime
Εδώ και 22 χρόνια ζω το θέμα «μέσα» από ένα αγαπημένο φίλο, τον Σπύρο Τσάμη. Φθινόπωρο ’93, είναι να ταξιδέψει για τον Flash Τενερίφε-Ολυμπιακός, την παραμονή του συμβαίνει το ατύχημα στον Ταύρο, τελευταία ώρα τρέχω άρον-άρον στη θέση του εγώ, έκτοτε δεν έχει ξανασταθεί στα πόδια, αυτός, ένα ζιζάνιο που δεν είχε πουθενά στασιό. Το ζιζάνιο, όμως, παραμένει εκεί. Ολοζώντανο. Φαίνεται, στην ανένδοτη μάχη που συνεχίζει να δίνει (η προσβολή, που λέγαμε) ως και σήμερα.
Ως «όσο πάρει». Ο Σπύρος, δημοσιογράφος, υποτίθεται ότι εξ επαγγέλματος έχει ευχέρεια να φτάσει στην πόρτα του υπουργού. Πράγματι, το έχει κάνει. Με πείσμα. Με όλους τους υπουργούς αθλητισμού, από τον Ορφανό και μετά. Το έχει κάνει…και τίποτα δεν έχει, μάλλον εκείνοι δεν έχουν, κάνει! Ενώ το κόστος είναι αισθητά χαμηλότερο, από το τι κοστίζει να δημιουργούμε μες στην κοινωνία ένα γκέτο έγκλειστων. Εγκλειστων, επειδή δεν έχουν πώς να φτάσουν εκεί που θέλουν να πάνε.
Ο Κοντονής είναι ο τελευταίος στη λίστα, όσων υπέστησαν την πίεση Τσάμη. Μπροστά στον Σπύρο, υπαγόρευσε στη γραμματέα του ανακοίνωση-δέσμευση ότι φέρνει στη Βουλή νομοσχέδιο, κατ’ αρχήν για τα γήπεδα όπου γίνονται αναμετρήσεις α’ κατηγορίας, το οποίο νομοσχέδιο θα ψηφιστεί μες στον Νοέμβριο και την ημέρα που θα περάσει θα είναι κι ο Σπύρος εκεί, προσκεκλημένος της κυβέρνησης, για να το δει με τα μάτια του να γίνεται νόμος αυτού του κράτους-αραμπάς.
Ας πάρει και μερικές ημέρες…από τον Δεκέμβριο, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί. Ένα νομοσχέδιο που θα υποχρεώνει τα σωματεία σε τούτη την άμεση παρέμβαση στην κερκίδα, στα γήπεδα που χρησιμοποιούν για έδρα. Αλλ’ ακόμη κι αυτό, ένα νομοσχέδιο που απλώς επιβεβαιώνει μια μέριμνα «γενικώς και αορίστως», δεν αρκεί. Εάν δεν πηγαίνει μαζί με την εν συνεχεία αυστηρή επίβλεψη του κρατικού μηχανισμού, για την εντός λογικών χρονοδιαγραμμάτων υλοποίηση.
Γιατί η απόσταση απ’ το νομοθετώ ως το πραγματοποιώ, είναι όση ανάμεσα στις δημόσιες σχέσεις και στην αληθινή πολιτική.
