Είναι δύσκολο να αναλύσει κανείς το χθεσινό ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό με επιδίωξη να φτάσει σε ένα βασικό συμπέρασμα για τα... αίτια της συντριβής. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με... δύο διαφορετικά παιχνίδια. Ένα από το πρώτο λεπτό μέχρι το 60 (και κάτι) και ένα από εκείνο το σημείο μέχρι το τέλος.
Στο πρώτο «μέρος» του αγώνα, η ΑΕΚ στάθηκε μια χαρά απέναντι στην ομάδα του Πειραιά, μέσα σε μια πολύ δύσκολη έδρα. Ξεπέρασε το... μούδιασμα των πρώτων λεπτών, ισορρόπησε το παιχνίδι, το έπαιξε τα ίσια και στα σημεία ήταν καλύτερη, αν μπει ως κριτήριο πόσο προβλημάτισε, πόσο απείλησε η μια ομάδα την άλλη. Η Ένωση είχε περισσότερες καλές στιγμές ή φάσεις που θα μπορούσαν να γίνουν πολύ καλές στιγμές αλλά... δεν την άφησαν να τις κάνει και βρέθηκε πίσω στο σκορ, με ένα γκολ που στην αντίπαλη περιοχή θα είχε δοθεί επιθετικό φάουλ.
Με λίγα λόγια, η ΑΕΚ αντιμετώπισε μια... τυπική διαιτησία στο Καραϊσκάκη, με έναν ρέφερι που, όχι φάουλ κοντά στην περιοχή, αλλά ούτε τον... πυρετό του δεν θα της έδινε και έναν επόπτη που της έκοψε δύο πολύ καλές φάσεις, τη μια με εμφανέστατα ανύπαρκτο οφσάιντ και την άλλη αφήνοντας όλους να αναρωτιούνται τι ακριβώς έδωσε, αδυνατώντας να πιστέψουν ότι έφτασε στο σημείο να υποδείξει οφσάιντ σε γύρισμα από αντίπαλο.
Σε αυτή τη μια ώρα αγώνα, δεν φάνηκε καμία διαφορά... ποιότητας και κλάσης μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ο Ολυμπιακός έχει ένα ρόστερ με καλούς παίκτες και πολύ μεγάλο βάθος, όμως στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει η... απογραφή ποδοσφαιριστών, αλλά η απόδοσή τους μέσα στο γήπεδο. Και σε αυτά τα 60' λεπτά, παρακολουθήσαμε ένα ντέρμπι ισορροπημένο, με τις γνωστές... ιδιαιτερότητες.
Παρεμπιπτόντως, επειδή πάντα σε μια δύσκολη βραδιά, επανέρχονται στο προσκήνιο και όσα αφήνει μια ομάδα προσωρινά στην άκρη, η ΑΕΚ (και) σε αυτή την πρώτη ώρα αγώνα δεν είχε τον σέντερ φορ – γκολτζή και τον στόπερ – ηγέτη που δεν απέκτησε το καλοκαίρι. Αν τους είχε, ενδεχομένως να είχε πετύχει κάτι περισσότερο (είναι πιθανό), αλλά και... χωρίς αυτούς, δεν υπέστη καμία τρικυμία που να δημιουργούσε την αίσθηση ότι έρχεται... ναυάγιο.
Κακώς η ΑΕΚ δεν πήρε επιθετικό και στόπερ το καλοκαίρι. Ήταν λάθος τότε, είναι λάθος τώρα, θα είναι λάθος μέχρι να το διορθώσει, δηλαδή, μέχρι τον Γενάρη. Ένα λάθος για το οποίο ευθύνονται και η διοίκηση, και ο προπονητής. Στην τελική ευθεία της μεταγραφικής περιόδου, κλήθηκαν να πάρουν από κοινού δύο αποφάσεις γι' αυτές τις θέσεις. Και δεν πήραν τις σωστές.
Κάτι που δεν αλλάζει, ακόμη και αν στην πορεία ο Τζανετόπουλος (που καλό και στον ίδιο θα έκανε να ξεκινήσει δίπλα σε έναν στόπερ επιπέδου) γίνει όντως νέος Παπασταθόπουλος και ο Τζιμπούρ επιστρέψει και βγει πρώτος σκόρερ της σεζόν. Γιατί η ΑΕΚ δεν είναι φυτώριο ανάδειξης ταλέντων, ούτε ομάδα που έχει την πολυτέλεια να περιμένει κανέναν. Κι αυτή τη στιγμή, μόλις στην 7η αγωνιστική, βρίσκεται ήδη στο -8 από την κορυφή.
Η έλλειψη φορ, όμως, φάνηκε πολύ περισσότερο σε άλλα παιχνίδια που έχει δώσει μέχρι τώρα η ομάδα. Επίσης, το γεγονός ότι -κακώς- δεν έγιναν αυτές οι δύο προσθήκες, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να απαξιωθεί πλήρως ένα ρόστερ που μπορεί να πήρε... ατσούμπαλο σχήμα στο τέλος, αλλά διαθέτει πολλούς παίκτες με ποιότητα σε καίριες θέσεις (άλλωστε, μπορεί και η ΑΕΚ να λέει ότι... είχε στον πάγκο Μπουονανότε και στην εξέδρα Βάργκας). Πόσω μάλλον να απαξιωθεί συνολικά η προσπάθεια που γίνεται σε όλα τα επίπεδα.
Ούτε, λοιπόν, τα κουσούρια που κουβαλά από το καλοκαίρι, ούτε η διαιτησία που άγγιξε το 99-1, εμπόδισαν την ΑΕΚ να κάνει ένα καλό παιχνίδι για μια ώρα (χάρη και στο στήσιμο του προπονητή της) και με το μάτριξ να δείχνει το 63' να είναι μέσα στο ματς, βγάζοντας την εικόνα ότι θα μπορούσε -όσο είχε υπό έλεγχο τα πράγματα- να ζητήσει κάτι από το ντέρμπι.
Σε εκείνο το χρονικό σημείο, όμως, ο Δέλλας έκανε μια κίνηση στη σκακιέρα. Οι προπονητές κρίνονται (και) γι' αυτό. Ανακατεύουν την τράπουλα, κάνουν μια... μαγική αλλαγή και αποθεώνονται για μια εβδομάδα. Κάνουν το λάθος και βρίσκονται στο καναβάτσο. Έτσι είναι τα πράγματα... από καταβολής κόσμου. Ο προπονητής της AEK έκανε μια κίνηση εντελώς άστοχη. Για την ακρίβεια, μια κίνηση που δεν θα μπορούσε να του βγει.
Με τον Σιμόες και τον Γιόχανσον να έχουν πάει εξαιρετικά στον άξονα, αποφάσισε να βγάλει από το ματς τον Πορτογάλο και να «φέρει» στη θέση του, σε αυτό το νευραλγικό σημείο του γηπέδου, τον Μάνταλο, ο οποίος ήδη έδινε την εντύπωση πως είχε αρχίσει να κουράζεται. Προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση στην οποία μια κίνηση από τον πάγκο φάνηκε τόσο άμεσα μέσα στο γήπεδο.
Η αλλαγή έγινε στο 63'. Στο επόμενο λεπτό, ο -εξαφανισμένος μέχρι εκείνο το σημείο- Τσόρι, έκανε περίπατο όλο τον άξονα και είχε το κακό τελείωμα φτάνοντας απέναντι από τον Μπαρόχα. Δύο λεπτά αργότερα, έκανε νέα κάθετη κίνηση μέσα στην περιοχή χωρίς κανείς να τον ακολουθήσει και είχε την κεφαλιά στο δοκάρι. Και στο 70', με την ΑΕΚ να έχει αποσυντονιστεί πλήρως, έγινε το 2-0. Μετά ακολούθησε η κατάρρευση. Γιατί, μεταξύ άλλων, σε ένα ντέρμπι τα λάθη πληρώνονται, όταν η άμυνά σου είναι (ή γίνεται) ευάλωτη και οι αντίπαλοι επιθετικοί δεν είναι... εκ προοιμίου σε θέση οφσάιντ.
Έτσι, η ΑΕΚ καλείται σήμερα να διαχειριστεί ένα πολύ βαρύ αποτέλεσμα. Γιατί μπορεί ο προπονητής της να δήλωσε ότι δεν υπάρχει... τιμητική ήττα, υπάρχει όμως ατιμωτική. Και με μια τέτοια βρέθηκε αντιμέτωπη η Ένωση, πληρώνοντας και δικά της λάθη στο Καραϊσκάκη.
