MENU

Ο δημοσιογράφος κάνει τη δουλειά του. Δεν κάνει…δηλώσεις για τη δουλειά του. Φύσει, ναι, εκτίθεται σε ευρεία δημοσιότητα. Αναπόφευκτο. Αλλά δεν είν’ αυτό, λόγος να κάνει ο δημοσιογράφος τη δουλειά του δημόσιο θέαμα. Δεν είναι σόου. Είναι η βασική διαφορά, από άλλα επαγγέλματα που επίσης εκτίθενται (αθλητές, καλλιτέχνες κ.λπ.) στη δημοσιότητα. Εκεί, έχεις χρέος και τη δουλειά σου να κάνεις και να μιλάς γι’ αυτήν.

Είναι η προσωπική αρχή μου. Όχι, ντε και καλά, η σωστή. Αλλά, πάντως, αρχή μου. Κάνε τη δουλειά σου κι άσε άλλους ν’ ασχοληθούν, να κάνουν τον όποιο ντόρο εάν το θελήσουν και όποτε και για τους όποιους λόγους, μ’ αυτήν. Η δική μου δουλειά τελειώνει, όταν κλείνει μια μετάδοση στην τηλεόραση. Μια εκπομπή, στο ράδιο. Όταν μπαίνει η τελευταία τελεία, σ’ ένα άρθρο. Ακριβώς εκεί και τότε, αμέσως αρχίζει η δουλειά για την επόμενη μετάδοση, για την επόμενη εκπομπή, για το επόμενο άρθρο.

Ο,τι γράφτηκε, γράφτηκε. Ο,τι ειπώθηκε, ειπώθηκε. Δεν ξαναβλέπω ματς που έχω σχολιάσει, δεν ακούω πάλι τις εκπομπές που κάνω, δεν διαβάζω το άρθρο όταν αναρτάται. Ξέρω τι έχω πει, τι έχω γράψει. Εάν από μετάδοση σε μετάδοση, από εκπομπή σε εκπομπή, από άρθρο σε άρθρο, μεσολαβεί αντίκτυπος, καλός αντίκτυπος ή κακός αντίκτυπος, αυτό μπορεί να συμβεί. Αλλά δεν είναι κάτι δικό μου. Αυτό είναι κάτι έξω από εμένα. Διαθέτω όση αυστηρότητα χρειάζεται, για να μη επιτρέπω στον εαυτό μου το παραμικρό «στο μεταξύ» συναίσθημα.

Το πρόσημο στον εσαεί κρινόμενο, είναι ασυμβίβαστο να το βάζει ο κρινόμενος. Γι’ αυτό, δεν αναφέρομαι ποτέ στην ίδια τη δουλειά μου. Μου εξηγήθηκε αυτό το διήμερο, από διευθυντές και αρχισυντάκτες, ότι το αμέσως επόμενο που θα γράψω εδώ ή που θα πω στο ράδιο τη Δευτέρα το πρωί, είναι…πολυαναμενόμενο. Το αντιλαμβάνομαι. Το βγάζω, εδώ και τώρα, από πάνω μου. Δεν σκοπεύω να συντελέσω, στην επισκεψιμότητα ή στην ακροαματικότητα. Αν τους/σας απογοητεύω, ζητώ τη συγγνώμη και την κατανόηση. Ηδη, απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο μετά από ένα ραντεβού το απομεσήμερο της Παρασκευής, είμαι παρακάτω. Στην επόμενη φάση. Οχι στην προτέρα.

Κοιτάζεις πίσω, θα τρακάρεις μπροστά. Δεν κοιτάζω πίσω. Δεν πρόκειται να κάνω κουτσομπολιό, ένα επαγγελματικό ζήτημα από τα πολλά που έχω αντιμετωπίσει και διαχειριστεί σε διαδρομή 33 ετών. Δεν θα δώσω...συνέντευξη Τύπου, δεν με αφορά να εκμεταλλευτώ ή ν’ αντικρούσω ο,τιδήποτε, δεν πρόκειται να βάλω πρόσημο στον εαυτό μου. Οποιος θέλει να με κάνει ήρωα, όποιος θέλει να με κάνει δαίμονα, όποιος (κάπου ανάμεσα στα δύο) αδιαφορεί και δεν θέλει να με κάνει τίποτα, όλα δεκτά. Όλα είναι το ίδιο απαραίτητα, άλλωστε, για να επέρχεται η ισορροπία της φύσης. Η ισορροπία ενός οικοσυστήματος.

Μικρή παρένθεση. Ένα απ’ τα πράγματα που με κάνουν να γελώ πηγαία, είναι όποτε ακούω ανθρώπους, εκτεθειμένους στη δημοσιότητα, να…διευκρινίζουν «δέχομαι την κριτική, αρκεί να είναι καλόπιστη». Γελώ, διότι η ακριβής μετάφραση έχει ως εξής. Δέχομαι να λες ότι είμαι ο καλύτερος, αλλ’ είσαι κακόπιστος άμα πεις πως είμαι ο χειρότερος. Η παρένθεση κλείνει με τη διευκρίνιση ότι εξίσου αποδέχομαι, μαζί με την καλόπιστη, και την…κακόπιστη κρίση.

Ο OTE TV ήταν ένας κύκλος όπως όλοι. Κάποτε άνοιξε, κάποτε έκλεισε, τελεία. Αν κάτι «δεν τελειώνει», είναι ότι (το κομμάτι των αθλητικών) το υποστηρίζουν καταπληκτικοί δημοσιογράφοι. Το μόνο που είπα στον Τσαμάζ δέκα δευτερόλεπτα στο όρθιο, τη μία και μοναδική φορά που μιλήσαμε όλ’ αυτά τα χρόνια σε μια εκδήλωση στην Κηφισιά, ήταν αυτό. Πως μου έδινε χαρά, να είμαι συμπαίκτης αυτών των δημοσιογράφων.

Ηθελα να το ξέρει. Θα ήθελα, να το ξέρετε κι εσείς…

Κάνε τη δουλειά σου κι άσε άλλους ν’ ασχοληθούν…