Αποκαλούν την γειτονιά τους Ανεξάρτητη Δημοκρατία του Βαγέκας. Ακόμα και ο τρόπος που την γράφουν είναι αλλιώτικος. Οι Ισπανοί την γράφουν Vallecas, εκείνοι Vallekas με το πιο επαναστατικό «k». Ακόμα και ο αέρας της μυρίζει φτώχεια, αγώνες, άρνηση υποταγής. Οι αμέτρητες εργατικές κατοικίες, χτισμένες με καρμπόν «γλύφουν» η μία την άλλη. Ο χρόνος μοιάζει να είναι σταματημένος στα 60’s. Τότε, που η συνοικία του Βαγέκας μερικά χιλιόμετρα έξω από την Μαδρίτης ήταν ο πυρήνας της αντιστασιακής δράσης κατά της φασιστικής διακυβέρνησης του Φράνκο.
Το Βαγέκας ήταν ο τόπος της αυτοεξορίας των χιλιάδων Ισπανών «προσφύγων», που από κάθε μέρος της χώρας της Ιβηρικής επέλεξαν τον δρόμο της εσωτερικής εργατικής μετανάστευσης μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή η εργατική συνοικία με το πέρασμα των δεκαετιών διατήρησε ακέραιο το DNA της. Δεν φτιασιδώθηκε. Δεν μακιγιαρίστηκε. Στους δρόμους της κυκλοφορούν ακόμα αγνοί, αμόλυντοι καθημερινοί άνθρωποι που λένε καλημέρα ο ένας στον άλλον και γνωρίζονται με το μικρό τους όνομα. Το Βαγέκας εξακολουθεί να είναι ένα τελευταίο προπύργιο αντίστασης. Ένα οχυρό με ιδεολογική συνισταμένη την Ράγιο Βαγεκάνο. Την ομάδα της γειτονιάς. Την τελευταία ομάδα γειτονιάς στο modern football.
To «Εστάδιο Βαγέκας» είναι χτισμένο μέσα σε μία… γούβα που διακόπτει τις εργατικές πολυκατοικίες που την ζώνουν από τις τρεις πλευρές του γηπέδου. Τα μπαλκόνια τους είναι οι πιο φθηνές V.I.P θέσεις για να δει κανείς την Ράγιο. Η τέταρτη πλευρά του γηπέδου είναι ένας… τοίχος, που έχει την δική του ιστορία. Πάνω του είναι αποτυπωμένη με σπρέι όλη η ιδεολογία, οι καημοί, τα βάσανα, μα και η περηφάνια όσων ζουν και αναπνέουν για τον «κεραυνό» του Βαγέκας. «Φτωχοί, αλλά περήφανοι» είναι το κύριο σύνθημα, με την μεγαλύτερη γραμματοσειρά. «Η τιμή της γειτονιάς», είναι το έτερο μότο που τα λέει όλα.
Οι οπαδοί της δεν είναι απλοί οπαδοί μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, αλλά συνειδητοποιημένοι πολίτες του κόσμου, που μέσω ενός ποδοσφαιρικού μορφήματος διατρανώνουν σε όλη την οικουμένη χρόνια παλλαϊκά αιτήματα. «Αγαπώ την Ράγιο, σιχαίνομαι τον ρατσισμό» είναι ένα από τα συνθήματα που είναι γραμμένα έξω από το προπονητικό της κέντρο. Το γήπεδο της είναι πλημμυρισμένο από σημαίες του Τσε Γκεβάρα, θα ακούσεις την «Μασσαλιώτιδα», τον ύμνο της Διεθνούς, αναμεμειγμένο με ποδοσφαιρικά συνθήματα και μηνύματα για την αποποινικοποίηση της κάνναβης, κατά του ακριβού εισιτηρίου, της κοινωνικής αδικίας, των ίσων ευκαιριών, κατά του μοντέρνου ποδοσφαίρου με ότι αυτό συνεπάγεται.
Σπάνια θα βρεις θέση στο κλουβί που χωράει 14.700 ψυχές και έχει τον μικρότερο αγωνιστικό χώρο στην Ισπανία. Ακόμα πιο σπάνια θα δεις οπαδό της Ράγιο να κάθεται στο στασίδι του. Για 90 (και βάλε λεπτά) όλοι είναι όρθιοι, φωνάζουν, χειροκροτούν, συμμετέχουν. Ειδικά στο σύνθημα: «όποιος δεν π…αει, είναι φασίστας», στο οποίο ενώνουν όλοι τις φωνές τους. Η Ράγιο είναι η έκφραση της ψυχής τους. Είναι κομμάτι τους.
Είναι ένα μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται σε όλους και σε όλα. Επιλέγει συνειδητά να πάει κόντρα στο ρεύμα και να αναμείξει ποδόσφαιρο και πολιτική. Κάτι που κάνει… τζιζ για τις περισσότερες ομάδες, που φοβούνται να χρωματιστούν μη τυχόν και χάσουν… «πελάτες». Η Ράγιο ποτέ δεν έκρυψε ότι πρόκειται για μία ομάδα με αριστερές καταβολές, που πηγάζουν από την εργατική τάξη που αποτελεί το 101% των κατοίκων της. Η ταυτότητα της γειτονιάς είναι η ταυτότητα του συλλόγου και κανείς δεν το αρνείται. Στους αμφισβητίες που αρέσκονται να κολλάνε ταμπέλες, οι οπαδοί της Ράγιο, αλλά και αυτοί που τρέχουν τον σύλλογο, επιλέγουν να απαντήσουν με πράξεις κοινωνικής ευθύνης. Η πώληση στείρας ιδεολογίας ήταν και είναι εύκολη υπόθεση. Στο Βαγέκας, η Ράγιο είναι κοινωνική ευθύνη. 
Η Κάρμεν Μαρτίνεθ-Αγιούδο είναι ακόμα και σήμερα η πιο πιστή οπαδός της Ράγιο. Δεν γεννήθηκε τέτοια. Έγινε. Σήμερα είναι 87 ετών. Χήρα. Μένει μόνη της, μα όχι στο μικρό διαμέρισμα στην Calle Sierra De Palomeras, όπου πέρασε πέντε δεκαετίες από την ζωή της. Το σπίτι της το πήραν οι άψυχες τράπεζες πριν από δύο χρόνια, όταν ο γιος της το έβαλε ενέχυρο σε ένα δάνειο που απέτυχε να ξεπληρώσει. Την έβγαλαν σηκωτή από το μέρος που στέγασε ολόκληρη την ζωή της, την ώρα που οι αστυνομικές δυνάμεις έδιναν μάχες σώμα με σώμα με το εξαγριωμένο πλήθος. 
Η Ράγιο δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από αυτό που γινόταν στην γειτονιά της. Ακόμα και σήμερα οι παίκτες, το προπονητικό τιμ και όλοι όσοι εργάζονται στο σύλλογο βάζουν τον οβολό τους και κάθε μήνα πληρώνουν το ενοίκιο της γιαγιάς, αλλά και τον μισθό μίας γυναίκας που την φροντίζει. Η Κάρμεν είναι το νέο σύμβολο της Ράγιο. Η επαναστατική της σημαία. Ο ιδεολογικός της ταγός.
Δεν είναι μία πλούσια ομάδα. Την χρονιά που ανέβηκε από την Σεγούντα οι μετακινήσεις γίνονταν οδικώς. Όταν το ταξίδι στο Σαν Σεμπαστιάν έδειχνε να κρατάει περισσότερο από το συνηθισμένο, ο τότε προπονητής Χοσέ Ραμόν Σαντοβάλ ρώτησε τον οδηγό τι συμβαίνει. Εκείνος του απάντησε ότι είχε λάβει εντολή από την διοίκηση να ακολουθήσει επαρχιακούς δρόμους για να αποφύγει τα διόδια! Ο κόουτς του είπε να πάρει την πρώτη έξοδο προς την εθνική οδό, πληρώνοντας τα υπόλοιπα διόδια από το πορτοφόλι του! Ο -τότε- αρχηγός Χοσέ Μαρία Μοβίγια πέρναγε τα μεσημέρια του ανάμεσα στις δύο προπονήσεις της ημέρας σε φαστφουντάδικα, όπου έτρωγε με κουπόνια του συλλόγου. Όταν η Ρεάλ Μαδρίτης επισκέφτηκε το «Βαγέκας» μετά από 3,396 ημέρες (10 και πλέον χρόνια) οι παίκτες της Ράγιο αρνήθηκαν να αλλάξουν φανέλες με τους συμπολίτες μετά το τέλος του ματς. Ο λόγος; Δεν υπήρχαν λεφτά για άλλες στολές! 
Η αντισυμβατικότητα της δεν μένει στην ιδεολογία, μα μεταφέρεται μες το γήπεδο. Ο Σαντοβάλ είχε σαν μήνυμα στο whats app του πως: «η μόνη χαρά που πηγάζει από την ήττα, υφίσταται ότι ξέρεις ότι έκανες τα πάντα για να κερδίσεις». Μία από τις αγαπημένες του εκφράσεις ήταν: «ο κόσμος αψηφά την κρίση και πληρώνει για να δει θέαμα. Μάχη. Όχι μία ομάδα να αμύνεται όλη την ώρα. Για να υπερασπιστεί τι; Το ότι είμαστε μικροί δεν σημαίνει ότι είμαστε δειλοί». Η Ράγιο παίζει δίχως να φοβάται Χάρο. Παίζει, παράγει, δημιουργεί. Κοιτάει στα μάτια τους πάντες. Πρόπερσι έγινε η πρώτη ομάδα μετά από 361 σερί ματς που πήρε κατοχή πάνω από 50% σε ματς απέναντι στην Μπαρτσελόνα! Έχασαν 4-0, αλλά κανείς δεν νοιάστηκε για αυτό. Η Ράγιο έπαιξε όπως σε κάθε ματς. Με ένα περίεργο πάντα βρίσκει ένα τρόπο να τη σκαπουλάρει. Σχεδόν πάντα, έχοντας την χειρότερη άμυνα. Σχεδόν πάντα, έχοντας (μαζί με τα θηρία) τις περισσότερες τελικές. Θα έπαιζε κι Ευρώπη πέρυσι, αν τα οικονομικά της ήταν καλά. Δεν ήταν. Δεν την ήθελαν. Δεν τους ήθελε. Είπαμε, το modern football δεν την εκφράζει. 
Η Ράγιο είναι η ποδοσφαιρική έκφανση του μότο «πρώτη φορά αριστερά» στο ισπανικό ποδόσφαιρο. Μία ανωμαλία του συστήματος. Ένα κακό σπυρί στον κ…ο του μοντέρνου ποδοσφαίρου. Η παρούσα αναφορά στο modus operandi της θα ήταν άκαιρη, αν το μεσημέρι της Τετάρτης δεν γίνονταν τα αποκαλυπτήρια της πιο εναλλακτικής φανέλας στην ιστορία του σύγχρονου επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Η έμπνευση πίσω από τον σχεδιασμό της δεύτερης φανέλας της για την σεζόν 2015-16 ήταν για να τιμηθούν: «οι ανώνυμοι ήρωες της κοινωνίας που μάχονται κάθε μέρα».
Σχεδιαστικά, δεν είναι η ομορφότερη φανέλα που φόρεσε ποτέ σύλλογος. Συμβολικά, είναι ότι πιο όμορφο έχει ραφτεί ποτέ για ομάδα. Μία μπλε σκούρα εμφάνιση με ένα ουράνιο τόξο, όπου κάθε χρώμα συμβολίζει και κάτι διαφορετικό. Το κόκκινο είναι για όσους μάχονται ενάντια στον καρκίνο. Το πορτοκαλί συμβολίζει τους ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες. Το κίτρινο την μάχη κατά της κατάθλιψης. Το πράσινο είναι για το περιβάλλον. Το μπλε είναι κατά τις παιδικής κακοποίησης και το μωβ κατά της ενδοοικογενειακής βίας. Ολόκληρο το ουράνιο τόξο τάσσεται κατά της ομοφοβίας και συμβολίζει όλους όσους βιώνουν τον κοινωνικό ρατσισμό ένεκα των σεξουαλικών τους προτιμήσεων! Το καλύτερο; Τα 7 ευρώ από κάθε αγορά αυτής της φανέλας θα πάνε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. 
Η νέα φανέλα της Ράγιο μέσα σε μερικά λεπτά έγινε παγκόσμιο trend στο Twitter. Το γαλατικό χωριό για μία ακόμα φορά έκανε γνωστή την διαφορετικότητά του στα πέρατα της γης. Αν το κίνημά τους ήταν ακόμα ενεργό θα ήταν σήμερα η ομάδα των χίπηδων. Η Ράγιο είναι όντως κάτι διαφορετικό. Δεν είναι η ομάδα των αριστερών, ούτε των δεξιών. Δεν είναι η ομάδα των φτωχών, ούτε των συστημικών. Δεν είναι μόδα, ούτε δήθεν. Είναι η ομάδα ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Των απλών καθημερινών ανθρώπων, που έχουν καρδιά, αισθήματα, ειλικρίνεια, αλληλεγγύη, ανθρωπιά. Αυτή ναι. Είναι mes que un club…
