Ο Φερνάντο Τόρες έπεσε. Χτυπήθηκε από πίσω και η πτώση του ήταν άτσαλη, ανεξέλεγκτη και με μεγάλη ώθηση. Σήμερα είναι καλά. Ευχαρίστησε για τις ευχές, πέρασε ένα βράδυ στο νοσοκομείο, έκανε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και ανακουφισμένος πήγε στο σπίτι του. Το περισσότερο που μπορεί να του αφήσει, πλέον, η φάση του 84ου λεπτού στο ματς με τη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια είναι μια θλάση στον αυχένα και μια σκληρή ανάμνηση.
Ο Φερνάντο Τόρες, όμως, ήταν τυχερός. Οι συμπαίκτες του έτρεξαν πάνω του μόλις αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο και του έσωσαν τη ζωή. Με λάθος τρόπο μεν, αλλά του την έσωσαν. Ο Βρσάλικο και ο Γκάμπι κατάφεραν να ανοίξουν το στόμα του Ισπανού φορ και να απελευθερώσουν τη γλώσσα του, πριν συμβεί το μοιραίο. Μπορεί να λειτούργησαν από ένστικτο, μπορεί να λειτούργησαν αντιγράφοντας κάτι που είχαν δει ή μπορεί να είχαν τις βασικές γνώσεις να το κάνουν. Βασικές γνώσεις τις οποίες θα έπρεπε να έχουν οι αθλητές, γιατί είναι οι μόνοι που μπορούν να παρέμβουν άμεσα σε τέτοια περιστατικά.
Το SDNA επικοινώνησε με τον γιατρό (με ειδικότητα ορθοπεδικού και συνεργάτης πολλών ομάδων) Γιάννη Τσαπακίδη, ο οποίος έχοντας γνώση του χθεσινού περιστατικού, μάς μίλησε για ανάλογες καταστάσεις. «Η βασικότερη κίνηση που πρέπει να γίνει είναι να κρατηθεί το κεφάλι του παθόντα σταθερό, με πολύ μικρή έλξη και σταδιακά να γυρίσει στο πλάι», εξηγεί με γλώσσα κατανοητή και στον πλέον αμαθή του ιατρικού λεξιλογίου. «Ιδανικά θέλει δύο συμπαίκτες, αν μιλάμε για αθλητή. Έναν να κρατάει σταθερό το κεφάλι και έναν να τον γυρίσει στο πλάι. Μόλις γυρίσει στο πλάι η γλώσσα απελευθερώνεται. Είναι επικίνδυνο να βάζεις το δάκτυλό σου μέσα στο στόμα, γιατί μπορεί να κλείσει και να στο κόψει».
Το κακό, που λίγο έλειψε να συμβεί με τον Φερνάντο Τόρες, αλλά έχει συμβεί αρκετές φορές στον παγκόσμιο αθλητισμό, δεν χρειάζεται παρά μερικά δευτερόλεπτα για να συμβεί. «Αν ο αθλητής πέσει προς τα πίσω και χτυπήσει το κεφάλι του, η γλώσσα αυτόματα μαζεύεται. Είναι κάτι που γίνεται κατευθείαν και δεν υπάρχει χρόνος ούτε καν για τα ιατρικά τιμ να μπουν στον αγωνιστικό χώρο. Όσο πιο γρήγορα γίνει η διαδικασία, τόσο μικρότερες οι συνέπειες για τον παθόντα. Θεωρητικά ακόμα και 15 δευτερόλεπτα χωρίς ανάσα μπορούν να προκαλέσουν εγκεφαλική βλάβη, αλλά συνήθως δεν σταματάει η οξυγόνωση του εγκεφάλου».
Κι αφού υπάρχουν τα «πρέπει», σίγουρα υπάρχουν και τα «δεν πρέπει». Λάθη, τα οποία μπορεί να γίνουν από μιμητισμό και πιθανόν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτη ζημιά. «Απαγορεύονται τα χαστούκια. Δεν πρέπει ποτέ να χτυπάμε έναν άνθρωπο που είναι αναίσθητος ή να του κουνάμε τον αυχένα. Είναι κάτι που μπορεί να προκαλέσει παράλυση».
Ο Γιάννης Τσαπακίδης βρίσκεται κάθε Σαββατοκύριακο δίπλα στην αγωνιστική δράση, έχει παρακολουθήσει εκατοντάδες αγώνες και είναι εκεί για να επέμβει. Φανταστείτε, όμως, και ειδικά στην Ελλάδα πόσα ματς γίνονται χωρίς παρουσία γιατρού ή ακόμα-ακόμα χωρίς την παρουσία φυσιοθεραπευτή. «Γίνονται ετήσια σεμινάρια για τις πρώτες βοήθειες σε αθλητές, αλλά δεν είναι υποχρεωτικά. Ίσως θα έπρεπε να γίνουν. Να συμμετάσχει ένα μέλος κάθε ομάδας, είτε είναι φυσιοθεραπευτής, είτε έφορος, είτε αθλητής. Είναι κάτι απλό, αλλά πραγματικά σώζει ζωές».
