Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά, ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά. Όμως τι γίνεται με εκείνα τα παιδιά που αν και γεννιούνται κανονικά, δεν μεγαλώνουν κανονικά, δεν ονειρεύονται κανονικά, ούτε ερωτεύονται κανονικά; Άραγε πεθαίνουν κανονικά;
Οι σπαρακτικοί στίχοι εσωτερικής αναζήτησης του Γιάννη Αγγελάκα θα μπορούσαν να είναι τατουάζ στο μυαλό του Άαρον Λένον. Συντροφιά μέρα και νύχτα στα άλυτα, βασανιστικά ερωτήματα που δηλητηρίαζουν επί σειρά ετών την ψυχή και το μυαλό του.
Κάποιοι τον είδαν να τριγυρνά το απόγευμα της Κυριακής στα χαμένα δίπλα σε μεγάλη λεωφόρο της περιοχής του Σάλφορντ. Έμοιαζε με φάντασμα. Έσερνε το κουφάρι του, βυθισμένος σε έναν αχαρτογράφητο ωκεανό σκέψεων.
Αλήθεια, τι προβλήματα μπορεί να έχει ένας εκατομμυριούχος ποδοσφαιριστής της Premier League; «Μπα, μεθυσμένος θα είναι», ενδεχομένως να σκέφτηκαν κάποιοι, που τον προσπέρασαν και επέστρεψαν σπίτια τους σαν να μη συνέβη τίποτα, ποτέ.
Ένας καλός άγγελος μπόρεσε να διακρίνει το φάντασμα. Σήκωσε δειλά το ακουστικό και κάλεσε την αστυνομία. Έκτοτε ο 30χρονος φτερωτός εξτρέμ της Έβερτον νοσηλεύεται σε κλινική ψυχολογικής και πνευματικής υποστήριξης για να καταπολεμήσει το… τέρας.
Το «τέρας» δεν κάνει διακρίσεις. Δεν χαμπαριάζει από φτωχούς ή πλούσιους. Δεν λογαριάζει από μικρούς ή μεγάλους. Ψάχνει για ευάλωτες ψυχές και θρονιάζεται, τρώγοντας κάθε μέρα τα σωθικά. Θέλει κότσια για να συγκατοικήσεις μαζί του κι ακόμα μεγαλύτερο θάρρος για να μιλήσεις ανοιχτά για αυτό. Κάποιοι φοβούνται το στίγμα. Ντρέπονται. Κλείνονται ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους, μέχρι που σκάνε από την άνιση μάχη.
Ο Ρόμπερτ Ένκε, αν και τερματοφύλακας, δεν μπόρεσε να αποσοβήσει το γκολ που του έβαλε η κατάθλιψη. Έφυγε μόνος, σιωπηλά, τραγικά, πέφτοντας στις ράγες ενός διερχόμενου τρένου. Ήταν μόλις 32. Πριν από μερικές ημέρες στην Τουρκία, ένας άλλος ποδοσφαιριστής, ο Φράντισεκ Ράιτοραλ απαγχονίστηκε. Ήταν καλό παιδί, δεν είχε δώσει δικαιώματα είπαν οι συμπαίκτες του στην Γκαζιαντέπσπορ. Ήταν μόλι 31 ετών.
Ο Άαρον Λένον είναι ακόμα ζωντανός. Ίσως κατά τύχη. Ίσως γιατί δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα του. Κανείς όμως από το κοντινό του περιβάλλον δεν είχε καταλάβει τι περνούσε τόσο καιρό, στο δυσκολότερο ένας εναντίον ενός της ζωής του. Ο λαμπερός κόσμος του ποδοσφαίρου πίσω από την γυαλιστερή του επιφάνεια δεν είναι παρά ένας επίπλαστος παράδεισος, όπου κανείς δεν ενδιαφέρεται για κανέναν. Μία σαπουνόφουσκα.
Ποτέ του δεν ήταν ένα κανονικό παιδί. Στα 12 του ήταν ήδη talk of the town στο Λιντς. Ο γιος του ταξιζτή που θα οδηγήσει τα «παγώνια» σε μεγαλεία. Η ταχύτητα του ήταν εξωπραγματική. Η ικανότητα του με τη μπάλα στα πόδια απίστευτη. Στα 12 του ήταν ήδη εξώφυλλο στον τοπικό τύπο, ως ο επόμενος Μεσσίας της Λιντς. Ένας Superstar με… πιπίλα.
Το σχολείο μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Όχι σε δεύτερη, σε τελευταία.
Πριν καν ενηλικιωθεί ένιωσε πως αυτός έπρεπε να λύσει τα προβλήματα της οικογένειας του. Σε ηλικία 16 ετών και 129 ημερών έγινε ο νεαρότερος παίκτης που κάνει ντεμπούτο στην Premier League με τη φανέλα της Λιντς. Ένιωθε Θεός. Άτρωτος. Κάθε του βήμα ήταν και είδηση. Μόνο που αυτό που έμοιαζε με αυτοεκπληρούμενη προφητεία έμεινε στη μέση.
Η Λιντς κόντεψε να διαλυθεί από το οικονομικό κραχ και το 2005 πούλησε κοψοχρονιά (λιγότερο από ένα εκατομμύριο λίρες) στην Τότεναμ, αυτόν που υποτίθεται ότι θα την οδηγούσε σε λαμπρές ημέρες.
Ο μικρός από το Γιόρκσιρ έπεσε σε μία Τότεναμ βυθισμένη στην παρακμή, την μετριότητα, την ηττοπάθεια. Έγινε ένας καλός, αλλά όχι εξαιρετικός εξτρέμ. Ένας συμπληρωματικός παίκτης και όχι ένας σταρ. Πέρασε τις πύλες της Εθνικής Αγγλίας, μα πάντα κουβαλούσε πάντοτε τη στάμπα του παιδιού - θαύμα που χαράμισε το ταλέντο του.
Σταδιακά παραγκωνίστηκε. Ο δανεισμός του στην Έβερτον του έδωσε οξυγόνο, μα η έλευση του Ρόναλντ Κούμαν, τον έθεσε για τα καλά στο περιθώριο. Από τις 2 Ιανουαρίου ίδρωσε μόλις για 17 αγωνιστικά λεπτά τη φανέλα των «ζαχαρωτών». Στα 30 του ένιωθε ξοφλημένος. Λίγος. Άχρηστος. Το ποδόσφαιρο έμοιαζε να μην έχει πια σημασία για αυτόν. Το πιο κατάλληλο υπέδαφος για να φυτευτεί από μόνος του ο σπόρος της κατάθλιψης.
Λένε πως οι αθλητές πεθαίνουν δύο φορές. Μία όταν φεύγουν βιολογικά από τη ζωή κι άλλη μία όταν αποσύρονται από την ενεργό δράση. Μία πρόσφατη έρευνα από το πανεπιστήμιο του Πόρτσμουθ αποκάλυψε ότι οι αθλητές (ειδικά αυτοί του τοπ-επιπέδου) έχουν διπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν κατάθλιψη σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Το τίμημα της δόξας, του πλούτου, της καθημερινής τρέλας που διέπει τον κόσμο του πρωταθλητισμού είναι βαρύ. Ελάχιστοι είναι αυτοί που τολμούν να μιλήσουν ανοιχτά για αυτό.
Ο Άαρον Λένον είναι τυχερός γιατί δεν είναι πια μόνος του. Δεν έχει απαλλαγεί από τους εσωτερικούς του δαίμονες, αλλά τώρα πια έχει μία πιθανότητα να τους νικήσει.
Το «τέρας» δεν κάνει διακρίσεις. Ουρλιάζει κάθε δευτερόλεπτο, όμως κάποιος πρέπει να είναι εκεί για να το ακούσει…
