Το ντιλ-Μιλιβόεβιτς είναι κλασική περίπτωση, κέρδους της οικονομικής διεύθυνσης του κλαμπ και ζημίας της αθλητικής διεύθυνσης του ίδιου κλαμπ. Πάντοτε, κάτι παίρνεις κάτι χάνεις. Η οικονομική διεύθυνση κερδίζει περισσότερα απ’ όσα αντιστοιχούν στην παικτική «αντικειμενική αξία» του Σέρβου. Η αθλητική διεύθυνση ζημιώνεται, την απώλεια του πιο σημαντικού ποδοσφαιριστή στη συγκεκριμένη λειτουργία της συγκεκριμένης ομάδας. Του μοναδικού, στο ρόστερ, αναντικατάστατου (για το πόσο πληθωρικά διεκπεραιώνει τον ρόλο του, τον ρόλο-εξάρι) ποδοσφαιριστή.
Η επιτυχία του Ολυμπιακού, ο συνδυασμός timing/εσόδου, είναι αναμφισβήτητη. Πωλούν παίκτη στο peak, έξι με επτά φορές επάνω σε σχέση με την τιμή αγοράς, ένα παίκτη που τον απέκτησαν από τις παρυφές της Αντερλεχτ και της Εθνικής, και τον μετεπιβιβάζουν στην Πρέμιερ Λιγκ (και βασικό, πλέον, στην Εθνική). Ότι ο Μιλιβόεβιτς δεν κάνει στ’ αλήθεια τόσα, όσα παίρνουν για να τον δώσουν, αυτό μεγεθύνει (σε χρονιά, μάλιστα, απουσίας από το Τσάμπιονς Λιγκ) την επιτυχία της λαμπερής βιτρίνας-Ολυμπιακός. Η επιτυχία επιβεβαιώνει την ηγεμονική, στη μικρή Ελλάδα, θέση του Ολυμπιακού ως selling club.
Ο Μιλιβόεβιτς δεν είναι, καν, «κλάση Ορμπάιθ». Κοιτάζουμε, ποιοι ενδιαφέρθηκαν. Ακριβέστερα, ποιοι (απ’ όσους ενδιαφέρθηκαν) δεν έτρεξαν μακρυά μόλις άκουσαν τα λεφτά. Κοντά έμειναν, μονάχα οι πανικόβλητοι της Πρέμιερσιπ. Παραδοσιακά, οι καλύτεροι πελάτες Ιανουαρίου. Ο πανικός της «ζώνης υποβιβασμού» ανοίγει, διάπλατα, τα πορτοφόλια. Η Αντερλεχτ είχε αφήσει τον Μιλιβόεβιτς, όταν αγόρασε ένα πολύ καλύτερο εξάρι, τον Ντεφούρ. Ο Ντεφούρ, το καλοκαίρι 2016, πωλήθηκε στη Μπέρνλι για μόλις οκτώ εκατομμύρια. Ο Μιλιβόεβιτς έφτασε στα διπλά. Γιατί η Μπέρνλι, τότε, δεν ψώνισε σε ατμόσφαιρα πανικού. Όπως σήμερα η Κρίσταλ Πάλας.
Στον πανικό του χειμώνα οι ομάδες που μάχονται να αποφύγουν τον υποιβασμό στην Πρέμιερσιπ, ψωνίζουν «στην τούρλα», όχι βάσει ήρεμου και μεθοδικού scouting σε βάθος χρόνου.
Στον πανικό του χειμώνα, και με τα ματς να τρέχουν το ένα μετά το άλλο, ψωνίζει κανείς «στην τούρλα», όχι βάσει ήρεμου και μεθοδικού scouting σε βάθος χρόνου. Εάν η όποια Κρίσταλ Πάλας περνούσε τον Μιλιβόεβιτς από σοβαρό scouting, δεν θα της έπαιρνε πολύ για ν’ αντιληφθεί ότι ο Σέρβος, σε ομάδα που αμύνεται πολύ περισσότερο απ’ όσο ο Ολυμπιακός και σε πολύ πιο υψηλές ταχύτητες, είναι αυτόματος υποψήφιος για μία κόκκινη κάρτα ανά μήνα. Πιθανότατα, καλοκαίρι θα έκαναν πίσω. Χειμώνα, το προχώρησαν. Θέλεις, για κάποιον μεταφυσικό λόγο, να νομίζεις πως σε σένα δεν θα συμβεί. Εδώ την πάτησε, και καλοκαίρι, όχι χειμώνα, ο Βενγκέρ με τον (…αυτόματο υποψήφιο, επίσης) Τζάκα. Ακόμη δεν μπορεί να τον κάνει καλά.
Επιστρέφοντας στην «οπτική γωνία» του Ολυμπιακού, είναι εμφανές ότι προείχε να καλυφθεί η τρύπα που άνοιξε (και με τον αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ) «εν συνεχεία» μιας περιόδου, της περσινής, κατά την οποία το κλαμπ δεν έκανε ακριβή πώληση. Αγωνιστικά, τα υποκατάστατα είναι υποδεέστερα. Κατά πολύ. Ο επόμενος είναι, υποτίθεται, ο Ρομαό. Μέχρι στιγμής, ενδεικτικό των σκέψεων του προπονητή, ο Ρομαό τρέχει στη σεζόν με τον (απειρο)ελάχιστο αριθμό εμφανίσεων. Πιο λίγες, αισθητά πιο λίγες, κι απ’ του Καμπιάσο ο οποίος ούτως ή άλλως είναι για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων. Προκύπτει ότι αυτοί οι δύο θα το επωμιστούν. Μοιάζει τόσο ημίμετρο που, σ’ ένα ακραίο σενάριο, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί έως επανενεργοποίηση και του Μανιάτη!
Η κατάσταση δεν προδιαθέτει ότι, ενόψει δεύτερου μισού χρονιάς, πρόκειται να υποστηριχθούν υψηλές απαιτήσεις. Θα μου πείτε, το πρωτάθλημα έχει τελειώσει. Στον Ολυμπιακό όμως, και το πρωτάθλημα να έχει τελειώσει, οι απαιτήσεις δεν τελειώνουν ποτέ. Στο τέλος, βλέπω να την πληρώνουν οι «συνήθεις ύποπτοι» στόπερ. ‘Η ο κόουτς. ‘Η οι στόπερ και ο κόουτς, μαζί. Η γραμμή άμυνας συμφέρει να είναι ψηλά, εξοικονομείς δυνάμεις συρρικνώνοντας τις διαδρομές, αρκεί να υπάρχει η έφεση στην άμεση ανάκτηση της όποιας μπάλας χάνεται στον (μεσο)επιθετικό χώρο. Ειδάλλως, εάν ο αντίπαλος την πάρει και βρει κιόλας την άνεση να την πετάξει στο βάθος, στην πλάτη, τότε οι σέντερ-μπακ εκτίθενται. Τρέχουν και δεν φτάνουν. Ασχημο θέαμα. Με τον Μιλιβόεβιτς η έφεση σ’ αυτό, στην άμεση ανάκτηση, κυμαινόταν στο μέτριο (καμία σχέση με «εποχή Βαλβέρδε») επίπεδο. Μετά τον Μιλιβόεβιτς, φυσιολογικά το επίπεδο πέφτει.
