Τα παραπάνω είναι μερικές σκόρπιες εκτιμήσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς, από πολλούς και διάφορους. Σε σχόλια, σε αρθρογραφίες, στα social που αποτελούν πλέον το promo του καθενός μας...
Είναι όμως έτσι; Χθες ήταν το μεγάλο ματς Ιταλία-Ισπανία για το Euro και είπα να αφήσω να περάσει η μέρα, για να καταθέσω κάτι που στριφογυρίζει στο μυαλό μου και που έχει να κάνει με την «αδικία» που υφίστανται τα ιερά τέρατα που πέρασαν από τα γήπεδα του κόσμου, αυτοί οι Θεοί επί γης που ενέπνευσαν, που άλλαξαν την ιστορία, που σταμάτησαν... πολέμους (σχήμα λόγου...).
Η αναφορά γίνεται βεβαίως στους δύο μεγαλύτερους -ίσως- μαέστρους και εκτελεστές ταυτόχρονα που κλότσησαν τον στρογγυλό δερμάτινο μπόγο: Πελέ και Μαραντόνα. Αφορμή, όπως προανέφερα, η νέα αποτυχία του Λίο να γυρίσει σπίτι με τo Copa America. Κακά τα ψέματα. Αποτυχία είναι. Αυτό που μετράει σε αυτό το επίπεδο, είναι το αποτέλεσμα και τίποτα άλλο. Ακριβώς επειδή λόγω των αποτελεσμάτων του στη Μπαρτσελόνα -και στη Ρεάλ αντίστοιχα ο Ρονάλντο- εισπράττει όσα όλοι οι Ισπανοί εργάτες μαζί. Λόγω των αποτελεσμάτων του(ς). Ούτε επειδή κερδίζουν 100.000 ευρώ την ημέρα σε κάθε tweet πληρώνονται αδρά από τους συλλόγους τους, ούτε επειδή ήταν φτωχόπαιδα με γονείς που πάλευαν για τα προς το ζην.
Ακούγεται απόλυτο και τραβηγμένο; Φαίνεται κι αυτό άδικο και τα κριτήρια μοιάζουν όχι τόσο ψαγμένα; Αναμενόμενο. Το ποδόσφαιρο είναι, κατ' αρχάς, φαινόμενο. Είναι «κατάσταση» που υπάρχει πάνω από έναν αιώνα. Αρα αλλάζει, εξελίσσεται και ο άνεμος αλλαγής που πνέει κάθε φορά, παρασύρει τους πρωταγωνιστές. Κατά συνέπεια, οι γνώμες όχι μόνο διίστανται, αλλά χαλάνε... φιλίες.
Οι μεν θα πουν: Την ίδια «ζωή» έχουν οι τότε με τους τώρα; Την ίδια αντιμετώπιση και προσοχή από τις ομάδες τους, με τους γιατρούς, τους... personal trainers, τη διατροφή, την υγιεινή; Και τα παπούτσια ακόμα με τον χλοοτάπητα, 100 χρόνια μπροστά είναι αυτή την εποχή. Οι δε θα απαντήσουν: Τα ίδια ματς έδιναν μέσα στη χρονιά; Τους βλέπεις άλλωστε στο Euro πόσο σκασμένοι εμφανίζονται. Ο Ζλάταν θα έπαιζε καλύτερα σε τουρνουά προετοιμασίας. Στις ίδιες «παγίδες» έπεφταν οι παλιοί από τους αντιπάλους αμυντικούς και στις ίδιες πέφτουν τώρα, που παίρνουν τη μπάλα και τους ορμάνε πέντε;
Και οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους. Διότι όλα αυτά τα ερωτήματα έχουν απαντήσεις και μάλιστα τόσο αντικειμενικές, όσο και η ομορφιά του καλού ποδοσφαίρου και η επιρροή που ασκεί στον κόσμο.
Το δια ταύτα όμως πιο είναι; Αν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια στο section «εθνική ομάδα» (Μουντιάλ-Euro), ποια άλλα μπορεί να είναι εκτός από τα τελικά αποτελέσματα; Ok, ο Λίο έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της αλμπισελέστε ξεπερνώντας το βαρύ πυροβολικό Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Αγαπήθηκε ένα κλικ πιο κάτω από τη θρησκεία του Ντιεγκίτο και είναι ο μόνος που έφτασε τόσο ψηλά από όλα τα «μαραντονάκια» στη Μ.Θ (μετά Θεό) εποχή. Με την κούπα όμως; Τίποτα. Ούτε πρόπερσι στη Βραζιλία, ούτε πέρυσι στο Κόπα, ούτε φέτος, παρά την καλή παρουσία του με πέντε γκολ και πέντε ασίστ.
Δεν παίζει μόνος του, θα πει κάποιος. Κι αν το έβαζε ο Ιγουαϊν σε εκείνο το τετ α τετ στον τελικό και η ιστορία είχε happy end; Αν...
Πότε γράφτηκε η ιστορία με τα «αν»; Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Και ο Ντιέγκο είχε καλούς συμπαίκτες το 1986, όχι όμως καλύτερους από την τωρινή ομάδα της Argentina. Συνεπώς τούτη είναι διαφορά του Πίμπε ντ όρο από τον Μέσι, και αυτό ουσιαστικά είναι το θέμα των ταλαιπωρημένων Αργεντίνων.
Τούτη τελικά είναι η διαφορά του Πελέ από τους υπόλοιπους μύθους που δεν το σήκωσαν. Λένε ότι δεν πήρε ποτέ το αεροπλάνο να έρθει στην Ευρώπη. Και τι έγινε; Τους έβρισκε αντιπάλους στα Μουντιάλ. Πως να «αντισταθείς» στο ότι ηγείτο της καλύτερης εθνικής ομάδας όλων των εποχών και έριξε τέσσερα στη μεγαλύτερη από πλευράς ονομάτων, τουλάχιστον, Ιταλία όλων των καιρών; Τι να του πει ο οποιοσδήποτε Νεϊμάρ ή Κριστιάνο Ρονάλντο όταν στα 17 του ήταν ήδη ηγέτης και σήκωνε την ποδοσφαιρική Γη στα χέρια του;
Η αντικειμενικότητα των αριθμών και των τροπαίων, μπορεί εύκολα να υποκειμενικοποιηθεί από «γούστα», προτιμήσεις και απαντήσεις του τύπου «το '70 ο Πελέ είχε άλλους τέσσερις Πελέ στην ενδεκάδα και το '62 το πήρε μόνος του ο Γκαρίντσα» ή ότι «αν δεν έβαζε ο Θεός το... χέρι του στο ματς με τους Άγγλους, ποιος ξέρει;».
Παρά ταύτα, η ιστορία έγραψε και η ουσία είναι μία. Πελέ και Μαραντόνα απολαμβάνουν την ποδοσφαιρική αθανασία. Και δε βλέπω κάποιον να τους «κερδίζει». Ούτε καν τον αδυσώπητο χρόνο...
