Τελικά 1-0 αντί… ας βάλει όσα θέλει ο καθένας. Τρία, τέσσερα, πέντε; Ή μήπως δεν ήταν για τόσα ρε γαμώτο; Καθώς ότι και να πεις μέσα θα είσαι γι’ αυτό που είδες στη Λεωφόρο αλλά παράλληλα και για τον Θεό που κοιμήθηκε και μάλιστα ΠΑΛΙ με τον ίδιο αντίπαλο.
Παραήταν καλός λοιπόν και για τα δεδομένα της εποχής ο Παναθηναϊκός, αλλά και για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε. Την πάτησε κυριολεκτικά την Καμπάλα, μπορούσε και έπρεπε να έχει τελειώσει ήδη την πρόκριση αλλά αντ’ αυτού θα πάει σε μια βδομάδα στο Μπακού με ανοιχτούς λογαριασμούς, τους οποίους βέβαια αν παίξει αναλόγως θα τους κλείσει με συνοπτικές διαδικασίες.
Οι πράσινοι, παρά τις σοβαρές απουσίες που είχαν, ήταν μια συνέχεια της ομάδας που έκλεισε την περσινή σεζόν. Μια ομάδα με την σφραγίδα του προπονητή της ή για να το θέσουμε έτσι ακριβώς όπως είναι ο ορισμός της ΟΜΑΔΑΣ! Ο Μαρίνος συνεχίζει να βγάζει από τη μύγα ξύγκι και να καταφέρνει να παρουσιάσει μέσα στο γήπεδο ένα άκρως ανταγωνιστικό σύνολο.
Το βασικότερο που πέτυχε είναι ότι κατάφερε να παρουσιάσει τον Παναθηναϊκό ΕΤΟΙΜΟ σχεδόν σε απόλυτο βαθμό, αν αναλογιστούμε σε τι περίοδο βρισκόμαστε. Ετοιμο και αγωνιστικά και πνευματικά και τα πάντα όλα. Δουλεμένο και καλορυθμισμένο, άριστο ανασταλτικά μιας και δεν έφαγες ούτε φάση, πολύ επικίνδυνο μπροστά και κυρίως με απίστευτη ενέργεια και δυνάμεις. Ετρεχαν μέχρι σκασμού οι πράσινοι ακόμη και στις καθυστερήσεις και αυτό μόνο τυχαίο δεν το λες. Αν πέρσι ο Νίκος Γιάγκου, ο γυμναστής του τριφυλλιού κατάφερε μεσούσης της περιόδου να φτιάξει τόσο πολύ τη φυσική κατάσταση των παικτών του, βλέπετε ήδη τι συμβαίνει τώρα που τους έχει από την αρχή «δικούς» του.
Ο Παναθηναϊκός είχε φυσικά κάποια παιδιά που ξεχώρισαν παραπάνω (Χουλτ, Λουντ, Κουρμπέλης, Ζέκα, πχ), αλλά βασικά ήταν μια ομάδα με πλάνο, συγκεκριμένους ρόλους μέσα στο γήπεδο, με αρχή και τέλος. Μια ομάδα που ξέρεις ότι όσοι κι αν λείπουν αυτοί που θα παίξουν θα δώσουν το μάξιμουμ των δυνάμεών τους, θα σκιστούν, θα έχουν την νοοτροπία που θέλει και που απαιτεί ο προπονητής τους.
Το μόνο δυσάρεστο είναι ότι δεν τελείωσες την πρόκριση, χάνοντας ένα σωρό ευκαιρίες, αλλά με τέτοια εικόνα και με τη λογική ότι σε μια εβδομάδα θα είσαι ακόμη καλύτερος σαφώς και θα πρέπει να έχεις μια μικρή επιφύλαξη, όχι όμως και φόβο για τη ρεβάνς. Είναι δεδομένο ότι η ομάδα έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης, όπως και ότι σύντομα θα προστεθεί κι άλλη ποιότητα. Είναι «ειδικές» οι συγκεκριμένες συνθήκες αλλά παρ’ όλα αυτά τις αντιμετώπισες με απόδοση που άγγιξε το άριστα.
Επαναλαμβάνω πως δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα στη ρεβάνς, αν δεν κάνεις ένα γκολ, αλλά θεωρώ πως αυτό… δύσκολα δεν θα το καταφέρει το τριφύλλι. Ο βασικός σου στόχος εξ αρχής ήταν η «καθαρή» νίκη και αυτή την πέτυχες. Απλά δεν σου έκατσαν και οι υπόλοιπες ευκαιρίες για να πάρεις το κάτι παραπάνω, για να πάρεις βασικά αυτά που σου άξιζε.
Κλείνοντας θέλω να αναφερθώ σε κάτι που το έθιξα στο προηγούμενο blog και το οποίο είδα με μεγάλη μου χαρά να γίνεται πράξη και με το παραπάνω. Αναφέρομαι στην επιστροφή του κόσμου στις κερκίδες αλλά και την γενικότερη «υγεία» που ζήσαμε. Η Λεωφόρος τίγκαρε κανονικά και με το νόμο, οι φίλαθλοι είχαν απίστευτο δέσιμο με την ομάδα και το σημαντικότερο έφυγαν γεμάτοι και μη βλέποντας την ώρα να ξαναπάνε. Μεγάλη υπόθεση, δεν χρειάζεται να γράψουμε περισσότερα.
ΥΓ: Εστω και με πέναλτι το έκανε πάλι το γκολάκι του ο Μολίνς. Τέσσερα ματς έχει παίξει φέτος και σκόραρε σε όλα. Να τα λέμε κι αυτά…
ΥΓ1: Χουλτ και Λουντ συνεχίζουν να βρίσκονται με κλειστά τα μάτια. Ναι, θα πάρεις κι άλλο αριστερό εξτρέμ, όμως αυτή τη στιγμή ο Φιλανδος δεν βγαίνει εύκολα από την ενδεκάδα.
ΥΓ2: Φάνηκε πως δεν είναι ακόμη έτοιμος ούτε ο Λουτσιάνο, ούτε ο Καμπέσας. Και πολύ έπαιξαν. Φάνηκε όμως και η ποιότητά τους και τι μπορούμε να περιμένουμε μελλοντικά.
