Ο τελικός δεν είναι για να πας και να καταρρίψεις ρεκόρ, μέσου όρου ηλικίας ή ό,τι άλλο. Ο τελικός είναι, μόνο, για να πας και να κερδίσεις. Το αποτέλεσμα προηγείται, είναι η (πεμπτ)ουσία. Τα ρεκόρ έπονται, είναι το παρακολούθημα. Εάν κερδίσεις, προσμετρώνται. Εάν όχι, χάνουν τη σημασία τους.
Η ηλικία, λένε, «είναι απλώς ένας αριθμός». Η ατομική, ναι. Η συνολική, όχι. Ο Αγιαξ παρέταξε, όχι τον πιο νεαρό ποδοσφαιριστή, την πιο νεανική ομάδα που έπαιξε ποτέ σε ευρωπαϊκό τελικό. Οι παίκτες του, ο ένας δίπλα στον άλλον, έμοιαζαν ακόμη πιο μικροί απ’ όσο, στο ληξιαρχείο, είναι.
Μια ομάδα Κ-20 που έπαιξε σαν ομάδα Κ-17. Η βαρύτητα του event διείσδυσε στα άγουρα κεφάλια, και το μέγεθος τους καταπλάκωσε. Αυτός ο τελικός, ήρθε στη ζωή τους πολύ νωρίς. Πολύ πρώιμος. Αλλά πάλι, στο ποδόσφαιρο, το timing δεν παραγγέλνεται.
Για τους Ανδρες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η υπόθεση ήταν business as usual. Άλλη μία βραδυά, στη δουλειά. Στη δουλειά, όχι στο παιγνίδι. Επαιξαν, ελάχιστα. Δούλεψαν, πάρα πολύ. Η δουλειά ήταν, να μη παίξουν οι άλλοι. Το πέτυχαν με bullying. Ποδοσφαιρικό bullying. Αριστα δέκα, στη δουλειά. Μηδέν, στο παιγνίδι.
Ο τερματοφύλακας, μόνο βολέ μακρυά. Οι αμυντικοί, μόνο διωξίματα όπου να ‘ναι. Οι μεσοεπιθετικοί, μόνο τρεξίματα και κλεισίματα. Τέλος της ιστορίας. Κανένα ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον. Και κανένα πρόβλημα. Ο,τι είναι εντός κανονισμών, επιτρέπεται.
Η κατάληξη είναι να έχει γίνει ευρωπαϊκός τελικός και να μη θυμάται ο θεατής ούτε μία αξιομνημόνευτη ενέργεια, συνδυαστική ή έστω προσωπική. Επιθετική, εννοείται, ενέργεια. Μία σταγόνα χαρίσματος, με τη μπάλα στα πόδια. Δεν έσταξε χάρισμα, καν, στα γκολ.
Ότι το πρώτο πιστώθηκε στον Πογκμπά, είναι μια φάρσα της UEFA. Δεν συνέβη ούτε αυτό που περίμεναν, λίγο ως πολύ, όλοι. Για μια φορά ο Ράσφορντ (ή ο Λίνγκαρντ, ή ο Μαρσιάλ…) να τρυπήσει τον Σάντσες και τον Ντε Λιχτ στο ανοιχτό γήπεδο. Γενικώς, δεν συνέβαινε το παραμικρό.
Η απόδειξη του δράματος που έζησε η Γιουνάιτεντ μετά την αποχώρηση του Αλεξ Φέργκιουσον, είναι ότι τρεις σερί σεζόν Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς έβγαινε ο…Ντε Χέα! Ο τερματοφύλακας ήταν, πράγματι, ό,τι καλύτερο είχαν οι θεατές στο Ολντ Τράφορντ να δουν.
Η πρόοδος εφέτος, είναι ότι Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς στη Γιουνάιτεντ βγήκε…επιτέλους κάποιος άλλος, ο Αντερ Ερέρα. Επίσης ο Αντερ Ερέρα ήταν, άνετα, ο man-of-the-match της Στοκχόλμης. Η Γιουνάιτεντ μετέφερε το εσωτερικό δράμα της, στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ. Και νίκησε!
Φυσικά, τον σπεσιαλίστα Μουρίνιο δεν τον προσέλαβε η UEFA για performer. Για entertainer. Τον Μουρίνιο, τον έχει προσλάβει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για winner. Ο Μουρίνιο παρουσίασε στο κοινό κάτι αισθητικά άθλιο…και παρέδωσε στο κλαμπ, για πρώτη δική του χρονιά, τρία τρόπαια. End of story.
Τσάριτι Σιλντ, Λιγκ Καπ, Γιουρόπα Λιγκ. Είναι, ακριβώς, αυτό που ο Ζοζέ είπε μετά τη νίκη επί του Αγιαξ. «Το ποδόσφαιρο έχει πολλούς ποιητές. Αλλ’ οι ποιητές δεν κερδίζουν πολλούς τίτλους». Οι ποιητές του ποδοσφαίρου κερδίζουν άλλα πράγματα. Απ’ τον Πορτογάλο, ζητούν οι εργοδότες του τρόπαια.
Αν είναι τρία τρόπαια που κάποτε ο ίδιος ο Ζοζέ θα τα χλεύαζε γιατί θα τα θεωρούσε παρακατιανά, ή γιατί μπορεί τότε να τα είχαν πάρει (…οι αδυναμίες του) ο Βενγκέρ ή ο Μπενίτεθ, τώρα ο λογαριασμός αλλάζει. Είναι τρία, και η επιστροφή στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Για την οποία επιστροφή, έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα, ο Μουρίνιο έφτασε στο φινάλε (το έγραψε ο Φιλ Νέβιλ στο σάιτ του BBC) να βάλει «όλα τα αυγά σε ένα καλάθι». Το καλάθι της Στοκχόλμης. Επαιξε make or break και τα κράτησε, τα αυγά, άθικτα. Αφού δεν έσπασαν, μαγκιά.
Στο μεταξύ, εάν αυτό είναι το μάθημα που έδωσαν οι Ανδρες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στους Νέους του Αγιαξ, η ελπίδα είναι οι Νέοι του Αγιαξ…να μη το μάθουν ποτέ. Καλύτερα, ποιητές!
