MENU

«Τι κάνεις εκεί ρε; Τρελάθηκες; Πήγες να δώσεις πάσα; Ρίξε ρε μία στην μπάλα να φύγει μακριά! Ας πάει και στα κυπαρίσσια»…

Πόσοι και πόσοι τερματοφύλακες που γαλουχήθηκαν στα γήπεδα όλης της χώρας τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 δεν έχουν ακούσει αυτά τα λόγια από προπονητή τους, κάθε φορά που προσπαθούσαν να τροφοδοτήσουν με τα πόδια συμπαίκτη τους; (σ.σ. τα κυπαρίσσια αποτελούσαν σύνηθες ντεκόρ των γηπέδων της χώρας, καθώς πάρα πολλά γήπεδα ήταν χωροθετημένα δίπλα σε… νεκροταφεία).

Γιατί, όμως, να τρέξουμε τόσο πίσω; Ακόμη και σήμερα, διαφέρουν πολύ οι προπονητικές εντολές προς τους τερματοφύλακες, κυρίως σε επίπεδο ερασιτεχνικών κατηγοριών;

Το ποδόσφαιρο, όμως, αλλάζει, εξελίσσεται, το ίδιο και η θέση του τερματοφύλακα. Αν μια φορά κι έναν καιρό δεν ήταν υποχρεωτικό για έναν πορτιέρο να ξέρει μπάλα, η συγκεκριμένη αδυναμία καθιστά σχεδόν αδύνατη τη μετεξέλιξή του σε τερματοφύλακα πρώτης γραμμής.

Μπορεί να σας φαίνεται τρελό, παλαβό, αντι – ποδοσφαιρικό, αλλά η ικανότητα ενός τερματοφύλακα με την μπάλα στα πόδια, θεωρείται από πολλούς προπονητές εξίσου (αν όχι πιο) σημαντική ακόμη και από τις εκτινάξεις του, τα αντανακλαστικά του, τις εξόδους του, με μια φράση «τους παραδοσιακούς δείκτες αξιολόγησης», ενός τερματοφύλακα όπως τους γνωρίζαμε μέχρι πριν από λίγα χρόνια.

Έχουμε φτάσει σε ένα ποδόσφαιρο, όπου ο κάθε Γκουαρντιόλα επιλέγει τον κάθε Μπράβο για βασικό τερματοφύλακα της κάθε Μάντσεστερ Σίτι, λαμβάνοντας κυρίως υπόψη πόσο πολύ μπορεί να συμβάλλει στην επιθετική ανάπτυξη της ομάδας του!

Στην Ελλάδα, κρίνουμε ακόμη τους τερματοφύλακες μέσα από τις αποκρούσεις τους και την αποτελεσματικότητά τους στα γκολπόστ. Δεν το θεωρώ παράλογο, αλλά πλέον η συγκεκριμένη προσέγγιση ανήκει σε μια… παλαιολιθική εποχή, βάσει τουλάχιστον των κριτηρίων της σύγχρονης ποδοσφαιρικής επιστήμης.

Εννοείται ότι αφορμή για όλα τα παραπάνω αποτελεί το καθοριστικό λάθος του Νίκολα Λεάλι στο παιχνίδι με την Μπεσίκτας. Όχι ως μεμονωμένο σφάλμα (σ.σ. ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου μπορεί να δεχτεί γκολ από το πιο τραγικό λάθος), αλλά ως εμφανή αδυναμία του Ιταλού στο παιχνίδι με την μπάλα στα πόδια. Μειονέκτημα που χαρακτηρίζει και τον έτερο «ερυθρόλευκο» πορτιέρο, τον Στέφανο Καπίνο.

Φαντάζομαι ότι πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού έχουν νοσταλγήσει ουκ ολίγες φορές από το ξεκίνημα του σεζόν τον Ρομπέρτο. Και θα είναι ευχής έργον για τους Πειραιώτες αν η αναδόμηση του «ερυθρόλευκου» ρόστερ το καλοκαίρι ξεκινήσει από πιθανή επιστροφή του Ισπανού στο λιμάνι.

Οι περισσότεροι, νοσταλγούν την προσωπικότητα του Ρομπέρτο, τις πολλές εκπληκτικές εμφανίσεις του, εντός και εκτός συνόρων (που ήταν σαφώς περισσότερες από τις όποιες μέτριες βραδιές του), τις απίθανες αποκρούσεις του. Κι όμως…

Ίσως η μεγαλύτερη… τρύπα που άφησε πίσω του ο Ισπανός, αφορά την αδυναμία των τερματοφυλάκων του Ολυμπιακού να συμμετέχουν ενεργά και αποτελεσματικά στη συνολική επιθετική λειτουργία της ομάδας (το «gradual built up attack», όπως το αποκαλούν οι καταρτισμένοι προπονητές τερματοφυλάκων).

Ο Ρομπέρτο διέθετε ένα χάρισμα, που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι κάτι περισσότερο από πολύτιμο. Όχι μόνο μεταβίβαζε την μπάλα με ασφάλεια και σιγουριά στους συμπαίκτες του, αλλά πάντα έπαιρνε ταχύτατες και σωστές αποφάσεις που συνέβαλλαν τα μέγιστα στην καλύτερη επιθετική ανάπτυξη του Ολυμπιακού.

Αυτή η παράμετρος του παιχνιδιού του Ισπανού, λείπει απίστευτα από το φετινό Ολυμπιακό. Λάθη όπως το χθεσινό του Λεάλι, αποτελούν απλά την κορυφή του παγόβουνου…

Και για να αναφερθώ και συνολικά στο παιχνίδι του Καραϊσκάκη, λίγες σκόρπιες σκέψεις μου:

  1. Διαβάζω και ακούω για μπαλάρα του Ολυμπιακού. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Μπαλάρα ο Ολυμπιακός είχε παίξει στο περίφημο πρώτο ημίχρονο με την Παρί επί Μίτσελ, μπαλάρα είχε παίξει επί Βαλβέρδε με Μπενφίκα, Χέρτα. Η χθεσινή εμφάνιση των «ερυθρόλευκων» μπορεί να χαρακτηριστεί συντηρητική, έξυπνη και με ασφαλή τακτική από πλευράς Βούζα. Με πιο συμπαγή άμυνα, με εμφανή προσπάθεια να βραχυκυκλωθεί η κυκλοφορία της μπάλας της Μπεσίκτας, με ακόμη πιο εμφανή διάθεση να χτυπηθούν οι Τούρκοι στις αντεπιθέσεις. Μπαλάρα, πάντως, δεν ήταν…
  2. Ο Καμπιάσο αποτελεί κάτι περισσότερο από ένα απλό ποδοσφαιριστή για τον Ολυμπιακό και αυτό ο Μπέντο δεν το κατάλαβε ποτέ. Σε έναν ελλειμματικό από προσωπικότητες Ολυμπιακό, ο Αργεντινός είναι υπερ-πολύτιμος ιδιαίτερα σε βραδιές ειδικού βάρους όπως η χθεσινή. Άρα η ουσιαστική απενεργοποίησή του, προφανώς και ήταν εσφαλμένη. Από την άλλη, βέβαια (αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς) λίγοι προπονητές στον κόσμο, εμπιστεύονται πλέον παίκτες, γνωρίζοντας ότι θα πρέπει να κάνουν την πρώτη τους αλλαγή στο 60’.
  3. Με έναν «Μέλμπεργκ» δίπλα του, η μετοχή του Παναγιώτη Ρέτσου θα εκτοξευτεί και μάλιστα πολύ σύντομα. Προφανώς και ο μικρός έχει ατέλειες στο παιχνίδι του. Αλλά είναι το ίδιο προφανές ότι πρόκειται για σπάνια πάστα ποδοσφαιριστή. Και ελπίζοντας ότι δεν θα γίνω κουραστικός, θα επαναλάβω ότι όταν έχεις έναν Ρέτσο να προωθήσεις από τις ακαδημίες σου, δεν αγοράζεις στις μεταγραφές έναν Βιάνα. Ότι κι αν σου ζητάει, οποιοσδήποτε προπονητής.
  4. Δεν ξέρω αν μπορεί να προκριθεί ο Ολυμπιακός στην Κωνσταντινούπολη. Έχω την αίσθηση όμως ότι θα έχει έναν σημαντικό σύμμαχο στο πλευρό του: Την… αλαζονεία των Τούρκων. Μια αλαζονεία που ξεδιπλώθηκε με προκλητικό τρόπο στην τελευταία φάση της αναμέτρησης όταν ο Κουαρέσμα έμπαινε στην περιοχή του Λεάλι και αντί να επιχειρήσει σέντρα προς κάποιο συμπαίκτη του με ορθολογιστικό τρόπο, επέλεξε να το κάνει με… τακουνάκι. Επαναλαμβάνω, δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη αλαζονεία μπορεί να ισοσταθμίσει τη δεδομένη ποιοτική ανωτερότητα της Μπεσίκτας έναντι των «ερυθρόλευκων», απλά την επισημαίνω ως μια από τις παραμέτρους που ίσως επηρεάσουν την εξέλιξη της ρεβάνς.
Δεν ξέρεις μπάλα; Δεν γίνεσαι μεγάλος τερματοφύλακας!