Μαύρα σύννεφα πάνω απ’ το κεφάλι σου, σκουριασμένα κι εγκαταλελειμμένα ανθρακωρυχεία από την μία πλευρά του ποταμού, ερειπωμένα σπίτια από την άλλη. Κανένα χρώμα, μουντάδα, βρώμα και… μαυρίλα στα νερά του ποταμού Μόσα.
Βροχή και εκνευριστικός αέρας, δύο σ΄ ένα, σε μόνιμη βάση, όλη την ημέρα. Με μία λέξη: κατάθλιψη… Στο κέντρο της πόλης τα πράγματα καλυτερεύουν αισθητά, σε σχέση με τα περίχωρα. Ισως επειδή υπάρχει ζωή, κόσμος, κίνηση, γραφικά, στενά πεζοδρομημένα σοκάκια που το πρωί προσφέρουν επιλογές για καφέ και φαγητό και τα βράδια ξεφυτρώνουν μπαράκια που θυμίζουν κάτι από ελληνικό νησί στην κακή του βερσιόν. Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος φυσικά…
Η πόλη έχει κρατήσει την προ των ανθρακωρυχείων μορφή της με όμορφες πλατείες και γραφικά κτίρια, ενώ οι επιρροές των ανθρώπων της προέρχονται κυρίως, από Γαλλία. Περπατώντας στην Λιέγη έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε γαλλική περιοχή, άπαντες μιλούν γαλλικά, τρώνε (μπαγκέτες, διάφορα τυριά κλπ) και πίνουν (κόκκινα κρασιά) όπως οι Γάλλοι.
Η Λιέγη έχει πληθυσμό που προσεγγίζει τους 200 χιλιάδες μόνιμους κατοίκους, βρίσκετε στην γαλλόφωνη περιφέρεια του Βελγίου, τη Βαλονία και είναι η μεγαλύτερη αστική περιοχή αυτής.
Είναι επίσης η τρίτη πιο πυκνοκατοικημένη αστική περιοχή στο Βέλγιο πίσω από της Βρυξέλλες και την Αμβέρσα και έχει χτιστεί στην κοιλάδα του ποταμού Μόσα κοντά στα σύνορα του Βελγίου με την Ολλανδία και την Γερμανία.
Η ιστορία της είναι άμεσα συνυφασμένη με την βιομηχανική επανάσταση καθώς οι πλούσιοι φυσικοί πόροι (άνθρακας και σιδήρος) ώθησαν την περιφέρεια να γίνει η δεύτερη πιο βιομηχανοποιημένη περιοχή έξω από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Στη σύγχρονη εποχή η οικονομία της πόλης έχει δεχτεί σημαντικά πλήγματα λόγο της αποβιομηχανοποίησης της Ευρώπης παραμένει όμως ένα σημαντικό συγκοινωνιακό και εκπαιδευτικό κέντρο στο οποίο δύσκολα μπορεί να βρει τα πατήματά του ένας Ελληνας χωρίς να μελαγχολήσει για τον ευλογημένο τόπο της καταγωγής του…
