Η συνταγή μας, γνωστή: μια ομάδα που δεν έβριθε, ακριβώς, από τεράστιο ταλέντο, αλλά ήταν συμπαγής, «σφιχτή» και δε χάριζε ποδοσφαιρικά κάστανα σε κανέναν, ακόμα κι αν αυτός ο κανένας ερχόταν την Black Friday κι απαιτούσε να του κάνουμε σημαντική αγωνιστική έκπτωση. Ο Ότο Ρεχάγκελ είχε εφαρμόσει στην εντέλεια το προπονητικό του πλάνο και έβαζε, κάθε βράδυ, πολύ σύσκολα στους αντιπάλους μας.
Πίσω, ο Αντώνης Νικοπολίδης κουνούσε τα χέρια με περισσή σιγουριά και οι μπάλες, καταργώντας τους νόμους της φυσικής που τις ήθελε να πηγαίνουν καρφί για το βάθος της εστίας μας, περνούσαν ξυστά από τα δοκάρια, ενώ μπροστά ο Χαριστέας και τ’ άλλα παιδιά τα… έσταζαν όποτε χρειαζόταν.
Κάπως έτσι- η αμιγώς αγωνιστική ανάλυση που προηγήθηκε το εξηγεί, νομίζουμε- η Ελλάδα το 2004 έκανε κάτι που δεν μπορείς να το καταφέρεις ούτε στο FIFA αν παίζεις στο εύκολο με την εθνική μας: κατάκτησε το Euro, στέλνοντάς μας όλους στα ουράνια και τον Κώστα Βερνίκο σε κέντρο αποκατάστασης φωνητικών χορδών, μιας και το Γκοοοοοοοοοοοοοολλλλλλλλλ, ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛΛΛΛΛΛΛΛΛ που φώναξε στον τελικό με τους Πορτογάλους ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μας.
Μπορεί, ωστόσο, άπαντες να στέκονται στο «Σαν σήμερα» της 4ης Ιουλίου όταν και ολοκληρώθηκε το θαύμα, όμως το κομβικό παιχνίδι ήταν μια φάση νωρίτερα, στα ημιτελικά απέναντι στους Τσέχους.
Η ομάδα των Νέντβεντ, Πομπόρσκι και Κόλερ έμοιαζε πολύ σκληρή για τα δόντια μας, κι ας είχε προηγηθεί η μυθική πρόκριση επί της Γαλλίας. Το ματς ξεκίνησε με το γήπεδο να γέρνει επικίνδυνα προς την πλευρά μας και τους Τσέχους να χάνουν κάτι σαν 534 ευκαιρίες, την στιγμή που εμείς ψιθυρίζαμε «Δεύτε τελευταίον…»
Ωστόσο, στο 39 ο αρχηγός- και παικταράς- Νέντβεντ τραυματίστηκε κι έγινε αλλαγή και, σιγά-σιγά, αρχίσαμε να ισορροπούμε το παιχνίδι. Το 0-0 της κανονικής διάρκειας έστειλε το παιχνίδι στην παράταση κι εκεί, πέραν του Δέλλα, «καθάρισε» κι ένας κανονισμός που έμοιαζε να έχει φτιαχτεί μόνο για πάρτη μας.
Και το όνομα αυτού (δραματική παύση για ν’ ανέβουν οι σφυγμοί…) «Ασημένιο γκολ». Το Ασημένιο Γκολ αποτελούσε την πρόταση της UEFA ως εναλλακτική του Χρυσού Γκολ, καθώς θεωρήθηκε πως ήταν προτιμότερο και έδινε την ευκαιρία στην ομάδα που το δέχτηκε ν’ «απαντήσει»- με το Χρυσό δεν είχες τέτοια δυνατότητα, καθώς με το που έμπαινε τελείωνε ο αγώνας.
Το Silver Goal, λοιπόν, λειτουργούσε ως εξής: έστω ότι έβαζες γκολ στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης- ας πούμε στο 99΄. Τότε η αντίπαλη ομάδα είχε 6 λεπτά να σε ισοφαρίσει και να παιχτεί και το δεύτερο μέρος της παράτασης. Ειδάλλως, το ματς τελείωνε στο 105΄ και εσύ έπαιρνες την πρόκριση. Δεν υπήρχε, δηλαδή, δεύτερο ημίχρονο!
Σας θυμίζει κάτι αυτό; Ναι, ναι, ακριβώς: «Γκολ και φύγαμε για τελικό!». Ο Τσιάρτας εκτέλεσε μαεστρικά το κόρνερ, ο Κολοσσός πήρε αμπάριζα τους πάντες, η μπάλα πήγε στο πλεκτό (στο 106΄, στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους της παράτασης…) κι εμείς κόψαμε με τη μία εισιτήριο για τον παράδεισο, χάνοντας στην πορεία τα μυαλά μας, αλλά χωρίς, πραγματικά, να δίνουμε δεκάρα.
Μπορεί το Ασημένιο Γκολ να είχε «χρησιμοποιηθεί» και στον τελικό του Κυπέλλου UEFA το 2003 στο Πόρτο-Σέλτικ (γκολ ο Ντερλέι στο 115΄ και το ματς συνεχίστηκε γι’ ακόμα 5 λεπτά), όμως εδώ ήταν σε… πλήρη εφαρμογή, μιας και ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που παίχτηκε μόνο το ένα ημίχρονο της παράτασης και έληξε το παιχνίδι! Είναι χαρακτηριστικό- μιας και, μεταξύ μας, ήταν ελαφρώς αστείος ο κανονισμός- πως καταργήθηκε αμέσως μετά και έκτοτε δεν το ’χουμε ξαναδεί.
Ποσώς. Εμάς μας «έστειλε» την 4η Ιουλίου απέναντι στους Πορτογάλους και γι’ αυτό θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Ειδικά από την στιγμή που στον τελικό έγινε εκείνη η λέξη που κάνει τέλεια ρίμα με τη γενική του ονόματος «Άννα».
Όχι «Της αλάνας», όχι «Της φακλάνας», όχι «Της λαγάνας»- το άλλο, αυτό με το διασημότερο κάγκελο στον κόσμο.
Να το πάρει το ποτάμι; Της π@@νας.
Τι λέτε, πάμε ξανά ένα νοητό ταξίδι όλοι μαζί; Όχι κάπου εδώ κοντά, όμως- ψηλά, μακριά. Ας πούμε…
Στον έβδομο ουρανό όλοι, αδέρφια.
