Αν εξαιρέσουμε κάποιες ρηξικέλευθες αποφάσεις της ΕΕΑ, ουδέποτε λειτούργησε με ουσιαστικό τρόπο και σε καμία περίπτωση δεν ξεκαθαρίστηκε ο κυρίαρχος και εποπτικός ρόλος της, ειδικά στο ποδόσφαιρο. Ατράνταχτο παράδειγμα η διαδικασία αδειοδότησης των ΠΑΕ.
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, αναπτύσσεται μία δημόσια συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να πάρει άδεια μια ομάδα και αν η ΕΕΑ υπερισχύει της ΕΠΟ. Η Πολιτεία δεν προχώρησε σε οποιοδήποτε νομοθέτημα που θα έλυνε το γόρδιο δεσμό. Αντίθετα, έκανε ό,τι μπορούσε για να γίνει το τοπίο πιο ομιχλώδες και να υπάρχουν πολλές και διαφορετικές επιτροπές αδειοδότησης.
Μέχρι τώρα είχαμε την άδεια που έπαιρνε η ομάδα από την ΕΠΟ, αλλά και την άδεια που έπαιρνε από την ΕΕΑ. Πλέον έχουμε και την εμπλοκή και του Διαιτητικού Δικαστηρίου, το οποίο με τη συμμετοχή των τακτικών δικαστών φαίνεται αποφασισμένο να αποδείξει ότι πράγματι είναι ο τρίτος βαθμός της ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης, κάτι σαν Αρειος Πάγος δηλαδή.
Αυτή η τριχοτόμηση του θέματος των αδειοδοτήσεων το μόνο που θα πετύχει είναι να μπερδέψει ακόμη περισσότερο τις ομάδες, να δημιουργήσει ετερόκλητες πηγές αρμοδιοτήτων και να δώσει το δικαίωμα στον ισχυρό να εκμεταλλευτεί το θολό τοπίο και να κερδίσει αυτό που θέλει από το παράθυρο - για να μην πούμε από τον φεγγίτη.
Η μόνη λύση σ’ ένα θέμα,που σέρνεται εδώ και μια δεκαετία, είναι να νομοθετήσει η κυβέρνηση με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΠΟ ώστε να δημιουργηθεί μία και μοναδική επιτροπή αδειοδότησης, η οποία θα αποτελείται και από πολιτειακούς και από ποδοσφαιρικούς παράγοντες. Αλλιώς το θέατρο του παραλόγου με το καθεστώς των αδειών στο ποδόσφαιρο θα διαιωνίζεται
