Ουδέποτε έγινε προσπάθεια να δημιουργηθεί μια σοβαρή σχολή διαιτησίας που να εδράζεται στην ελληνική κουλτούρα. Διαρκώς υπήρχε η επίκληση του συγχρωτισμού με τα διεθνή πρότυπα και τις οδηγίες της UEFA και της FIFA.
Με αυτό τον τρόπο απαξιώθηκαν εθνικά χαρακτηριστικά, ποδηγετήθηκε η έννοια της διαιτητικής ανέλιξης και δημιουργήθηκε η εντύπωση στους νέους ρέφερι ότι για να ανέβεις τα σκαλοπάτια πρέπει να συμβιβαστείς. Σε αυτό έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι η ΕΠΟ ήθελε πάντα να έχει όλο το παιχνίδι στα χέρια της και να χρησιμοποιεί ως συμμάχους τις ποδοσφαιρικές Ενώσεις, περιθωριοποιώντας τους συνδέσμους διαιτητών.
Ήδη πέντε πολιτικά δικαστήρια της χώρας έχουν αποφανθεί ότι κακώς οι διαιτητές δίνουν ποσοστό από την αμοιβή τους στις ΕΠΣ και όχι στους συνδέσμους τους. Η νομιμότητα έχει καταπατηθεί και η Επιτροπή Εξομάλυνσης της ομοσπονδίας ουδέποτε προχώρησε σε παρέμβαση για το θέμα αυτό.
Η κανονικότητα που επικαλείται συχνά-πυκνά η κυβέρνηση, θα επιστρέψει μόνο με την τήρηση των αθλητικών νόμων. Αν δεν υπάρξει απαγκίστρωση της διαιτησίας από την ΕΠΟ και τις Ενώσεις, τότε οι οποιεσδήποτε φωνές για ανεξαρτητοποίηση θα πέσουν στο κενό.
Δυστυχώς όσοι κόπτονταν για την οργανωτική βάση της ελληνικής διαιτησίας, απέτυχαν παταγωδώς. Έφτιαξαν έναν γίγαντα με πήλινα πόδια. Το οικοδόμημα δεν φτιάχνεται παρά μόνο με κατεδάφιση. Αν δεν αποφασίσουμε να τα κάνουμε όλα από την αρχή, οι σφυρίχτρες θα ηχούν παράταιρες.
